Γκλιν γκλον

Κλειστό λόγω εορτών

Θα ανοίγω δώρα

Σκρατσ, σκρουτς

Θα πω κανένα κάλαντο

Θα χαζεύω τα φωτάκια για ώρες

Θα κάνω τον Αη Βασίλη

Θα κάνω εκπομπές

Θα αλλάζω πάνες

Θα δω φίλους

Θα πιω καφέδες

Θα πάω στο Petite Fleur

Θα πιω ποοοοολλές σοκολάτες

Θα χαρώ τους μπόμπιρες

Θα πλάσω κουλουράκια με τα δυο χεράκια

Θα πάρω άδεια

Θα γυρίσω με το νέο χρόνο

που τελειώνει σε 7

άρα τυχερός

Σμουτς

2

Είδα τον "Δράκουλα" στο Rex όταν ήμουν φοιτητής. Κι εγίνε αυτό, που θα γίνει 2-3 φορές στη ζωή σου. Όχι παραπάνω. Άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα. Κάτι ξεκλείδωσε. Και μετά κυνηγούσα την "Ομάδα Εδάφους" από πίσω. Είδα την "Ανθρώπινη Δίψα" στο studio Ιλίσσια. Και έκατσε μια βαθιά συγκίνηση. Και μετά ως κωλόφαρδος είδα την "Μήδεια" στην επανάληψή της. Στο θεατράκι του Παπάγου. Που δεν έπεφτε καρφίτσα. Και σοκαρίστηκα πάλι. Πήγα στην Καλαμάτα για το "Για πάντα" και έφαγα απογοήτευση. Και μετά πέρασαν χρόνια γιατί ήταν και μια Ολυμπιάδα στη μέση. Και εχθές είδα το "2". Και άρχισα να σιχτιρίζω. Όλους τους παρεμπιπτώντος που βρίσκονται στο Παλλάς αυτές τις μέρες. Όλους αυτούς που κάνουν κρίσεις του τύπου "όλοι μιλάνε για την παράσταση της χρονιάς, αλλά κανείς δεν μπορεί να την περιγράψει". Πρώτον δε φταίω εγώ που έπεσες σε αναλφάβητους. Δεύτερον, ποιος σου είπε ότι θα μπορέσεις να ερμηνεύσεις τα πάντα. Δεν χρειάζεται. Αν αναλωθείς στο να προσπαθείς διαρκώς με το μυαλουδάκι σου να δίνεις ερμηνείες έχεις χάσει τη μισή παράσταση. Δε θέλω να βάλω κάτω την παράσταση σε λόγια. Μου αρκεί που το είδα. Κι ας ζορίστηκα. Όλα τα αγοράκια εξάλλου νομίζω ότι θα ζοριστούν. Και να σου πω. Δεν σκάνε τέτοιες παραστάσεις κάθε μέρα.

Τουτουνανα

Να 'ναι νύχτα. Κατεβαίνεις Πανεπιστημίου. Ανεβαίνεις Σταδίου (που δεν λέει και πολλά σε σχέση με τις γειτόνισσες). Βγαίνεις Σύνταγμα. Κεφαλή αριστερά και βλέμμα δεξία λίγο στην Ερμού. Βγαίνεις Αμαλίας και αρχίζεις να ανεβοκατεβαίνεις Βασ. Σοφίας. Όσο θέλεις. Ατελείωτα. Μέχρι να κάτσει μέσα σου το "Τουτούνανα" spirit. Soundtrack δεν έχει. Βάζεις ό,τι σε κάνει να λαμπιονιάσεις... Και μετά μου λες γιατί δεν μπορώ μακριά από την Αθήνα; Θέλεις κι άλλο λόγο από μια πόλη που σε κάνει, έστω και μια φορά το χρόνο να νιώθεις παιδί;

Spleen

Και μετά έρχεται μια συλλογή. Και την βάζεις για να την αντιμετωπίσεις σαν μια συλλογή. Και σου την φέρνει. Η συγκεκριμένη συλλογή μπορεί και πισόπλωτα. Γιατί αν μείνεις στην ατμόσφαιρα των ήχων, θα έχεις χάσει το νόημα των λέξεων. Και το αντίστροφο. Το "Spleen" είναι η πιο γοητευτική ιστορία που άκουσα ποτέ να μου τραγουδιέται. Είδες που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να φροντίζουν αυτό που αγαπάνε. Η Μαρία Παρούση θα μπορούσε να είχε διαλέξει τις hitάρες. Κι αυτό έκανε. Διάλεξε τις προσωπικές της hitάρες. Αυτά τα κομμάτια που άλλοι τα λένε κρυμμένα. Σκατά κρυμμένα. Είναι κομματάρες που περίμεναν κάποιο να τις φωτίσει. Γι αυτό ένα μεγάλο φιλί στη Μαρία. Για αυτό και για ένα ακόμα. Γιατί είχα καιρό να νιώσω ότι κάποιος κάθησε και έγραψε μια κασέτα για μένα...

Espressionist... here you are! Και το track list:

1. Angel Angel Down We Go Together - Morrissey

2. Love Letter - Nick Cave & The Bad Seeds
3. Lilac Wine - Jeff Buckley
4. Saint Marie - Piano Magic
5. Greenfields - Faultline
6. Song To The Siren - The Czars
7. Mary - Yann Tiersen - Elizabeth Fraser
8. Somewhere - Jacques
9. Rain On The Pretty Ones - Ed Harcourt
10. But Not Tonight - Nikos Veliotis
11. Desert Song No 2 - Sophia
12. Stolen Property - The Triffids
13. Treasure Lost And Found - Mecano
14. Troy - Sinéad O'Connor
15. Another Day - Roy Harper

SIDA

Δες αυτό:

και πέρνα από εδώ...

Για να δεις...

Το έχεις ακούσει. Δες το κιόλας. Μέχρι τις 18 που θα βγει και στους δέκτες.

9 crimes - Damien Rice

Θα έρθει όποτε θέλει. Και θα μείνει για όσο... Και δεν μπορεί να προβλέψει κανείς για πόσο...

Statement

Είναι το ομορφότερο μωρό του κόσμου.-

Παράλογοοοοοοοοοο...

...δεν απαντά. Άρα λογικό. Αφού όμως δεν. Αν δεν μας κλείσουν μέσα, πάει να πει ότι την σκαπουλάραμε. Μέχρι την επόμενη φορά. Που θα υπάρξει. Με βεβαιότητα. Ή είναι όλοι τρελοί. Οι από πάνω. Ή είμαστε όλοι τρελοί. Οι από κάτω. Κάποιος πάντως είναι. Με βεβαιότητα.

Τι στο διάολο εγώ πάω και πέφτω στις περιπτώσεις ή είναι γενικό;

Αυτά

Γεια σου μικρό μου ημερολόγιο. Γαμιέμαι. Μεροκάματο. Νυχτοκάματο. Στη βιοπάλη. "Φεύγουν τα νιάτα μας στην βιοπάλη..." που λέει και το άσμα. Λάθος πουλάκια μου. Το έχω ξαναπεί ότι κάτι έχουμε κάνει λάθος. Αν περνάει η εβδομάδα για να έρθει το Σουκού και ο χρόνος για να έρθουν 3 εβδομάδες του Αυγούστου, άντε και καμιά εβδομάδα ξεκούδουνη για κανένα εξωτερικάκι κάτι έχουμε κάνει λάθος.

Μου κάνουν κάτι γλυκά παράπονα που δεν αφήνω κανένα postάκι. Μωρέ τι να πω; Τσάτρα πάτρα. Εχθές ένας κυριούλης μου ζήτησε λεφτά σ' ένα φανάρι. Είπα το κλασσικό "δεν έχω ψιλά". Που είναι Θεϊκή ατάκα. Αλλά κανείς δεν μου έχει πει να του δώσω χοντρά. Anyway. Σηκώνει το δαχτυλάκι του και μου δίχνει τον ουρανό. Που σημαίνει ότι το βλέμμα του Θεού είναι αγρυπνο και θα τιμωρηθώ προφανώς μια μέρα. Σιγά ρε μη με βλέπει εμένα ο Θεός σε ένα φανάρι της Μεσογείων. Εδώ δεν πήρε πρέφα όταν σκότωναν 5 ανθρώπους. Μη σου πω ότι δεν παίρνει πρέφα κάτι ψυχές που φεύγουν ανά λεπτό στην μαύρη ήπειρο.

Τι άλλο; Α! Ακούω τον τελευταίο καιρό κάτι ωραία δισκάκια. Ο Χαρούλης σκίζει. Και στο cd και στον Συρμό. Να πας. Αν δεν έχεις ήδη πάει. Είναι αυτό που λένε και θα με θυμήθεις. Και το cd των "Στίχοιμα". Super. Hip hop που δεν καταριέται μόνο χωρίς να πιάνεις από που έρχεται τόσος θυμός. Άκουσα εχθές και το καινούριο cd του Ζερβουδάκη. Πήρα τα πάνω μου. Λέω να που γίνεται. Να που γράφονται ακόμα ωραία τραγουδάκια. Να τα βάλουμε στο στόμα μας.

"...απόψε πες μου την αλήθεια

το τι θα γίνω μη σκεφτείς

κι αν ήταν όλα παραμύθια

τότε να πας να γαμηθείς..."

Νίμιζα ότι δεν άκουσα καλά στην αρχή και το γύρισα πίσω. Ν' αγιάσει το στόμα σου παλικάρι μου. Γιατί πως αλλιώς να το πεις; Να πάει να γαμηθεί. So fuck you anyway, που λένε και οι Αγγλοσάξονες...!

Ανεκπομπάτος

Στα όρια του στερητικού. Ή μάλλον πέρα κι από αυτά. Τώρα ξέρω πως θα είναι αν δεν είναι κάποια στιγμή στη ζωή μου. Όχι ότι έχω και πολύ χρόνο να το σκεφτώ, αλλά κάθε βράδυ όταν πλησιάζει η ώρα που κανονικά θα έφευγα μου έρχεται ένας στούφος. Ωραία κοιμάμαι. Ωραία ξεκουράζομαι. Ωραία ξυπνάω και ετοιμάζω την Α. για το σχολείο. Που δεν το είχα ζήσει. Ωραία είναι να φτάνει 9 το πρωί και να ασιθάνεσαι ότι μεσημέριασε. Ωραία θα ήταν όλα αυτά, αρκεί να είχα και για λίγο μια κονσόλα μπροστά μου. Για λίγο. Για τόσο δα. Να μπω, να πω 2 ατάκες και να παίξω 3 τραγούδια. Άντε 5. Άντε 28. Λέω ψέματα. Θέλω να γυρίσω πίσω και να κάνω το 2ωράκι μου. Θα μου πεις γιατί κλαίγεσαι. Αύριο εκεί θα είσαι. Ε και;

Welcome

Αυτό δεν το ξεπερνάς ποτέ. Όσα παιδιά και αν περάσουν. Την πρώτη στιγμή που το βλέπεις μπροστά σου μόνο τον μαλάκα σου μένει να κάνεις. Τι να πεις; Που να κοιτάξεις; Που να βάλεις τα χέρια σου; Κάθεσαι εκεί και σε χτυπάνε από παντού. Αυτά που νιώθεις. Και που δεν χωράνε πουθενά. Και το μόνο που σου μένει είναι να μείνεις μαλάκας. Που χωράς τόσα. Δεν χρειάζεται να πω, πως είναι το ομορφότερο μωρό του κόσμου; Έτσι;

Της 'Αρνης το Νερό

Δεν είχα ακούσει τα τραγούδια. Κάποια σκόρπια από εδώ κι από εκεί. Αλλά δεν κάθησα να κάνω μια προσεκτική ακρόαση σε όλα, για να δω ποια θα καταφέρουν να με συγκινήσουν. Και με έπιασε μια απογοήτευση. Από 16 κράτησα 2. Το ένα δεν πέρασε. Το "3 Μάρτη" του Παντέλη Δασκαλάκη, που του άξιζε αλλά δεν... Το άλλο κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι και το μοναδικό που έχει λόγο ύπαρξης στον αυριανό τελικό. Προπονώ δάχτυλα για να στείλω sms. Αν υποψιαστώ ότι δεν θα είναι το κερδισμένο, καλύτερα να το κλείσουμε από τώρα το μαγαζί. Προπαγάνδα. Vote for Σταύρος Σιόλας. Της Άρνης το νερό.

Αέραααα

Festen

Τα είδα όλα. Κάποιος πάει να με εξοντώσει. Στο τρέξιμο βασικά, γιατί από την στιγμή που κάθησα δεν μετάνιωσα για τίποτα. Μπορεί να μετάνιωσα για την ταινία του Παναγιωτόπουλου, που τόσα είχα ακούσει. Όχι ότι δεν βλέπεται. Αλλά όχι και ότι βλέπεται. Τέλος. Πάντων. Εκείνο που ήθελα να πω απλά, είναι να κλείσετε μια θέση στο "Festen", στο Θέατρο Θησείο. Γιατί τέτοιες παραστάσεις περνάνε και σου μένουνε. Γιατί θα ξεπουλήσει σε πάω στοίχημα και δεν θα το προλάβεις. Και αν δεν προλάβεις μην πεις ότι δεν στο είπα. Πριν από οτιδήποτε άλλο, να θυμάσαι και αυτό το κορίτσι: Αλίκη Δανέζη-Knutsen. Που σκηνοθέτησε μια παράσταση κανονικά όμως. Με όλη τη σημασία της λέξης. Την έθεσε επί σκηνής και όχι μόνο. Την έβγαλε στο φουαγιέ, στα στενά του Ψυρρή, πάνω από το κεφάλι σου, και κατάφερε να σε κάνει να μην χάσεις λεπτό. Πήγαινε και θα δεις. Είπαμε να πας στο "Festen". Ε, μην πεις μετά ότι δεν το είπαμε...

The human game

Τι κομματάρα! Αυτό. Σου λέει κάτι;

The case continues

Είπα να γίνω μελούρα. Να θυμάμαι που και που κανένα από αυτά που έγιναν soundtracks πολλών νυχτοκάματων. Λογικά θα έπεσες πάνω τους. Αν πέρασες ποτέ από τη γειτονιά. Το θυμάσαι;

Μεγάλος να γίνω με άσπρα μαλλιά

Είμαι σε πολύ καλό δρόμο. Εύγε μου. Μπορεί να είχα στο μυαλό μου διαφορετικά τους 30 κάτι όταν ήμουν πιτσιρίκι. Λίγο πιο "μεγαλοδείχνω", αλλά δεν παραπονιέμαι γι αυτό. Πραπονιέμαι για την μπάκα, για τις αμέτρητες πια θρασύτατες άσπρες τρίχες, παραπονιέμαι για τον ελάχιστο πια κανονικό χρόνο και τον μηδαμινό quality χρόνο. Παλιά στα γενέθλια δεν έκανε καθόλου γκρίνια. Τώρα αρχίζει καμιά εβδομάδα πριν να ψιλοσυννεφιάζει. Αστραπές, βροντές ευτυχώς δεν ακούγονται αλλά μια ψιχάλα δόξα το Θεό πέφτει. Επίσης αν δεν είναι να έρχονται πολλά δώρα από παντού αδυνατώ να καταλάβω γιατί επιμένουμε να γενεθλιάζουμε. Αν ξεπακετάρεις, σκίζεις χαρτιά και κορδέλες, ανοίγεις τσάντες λίγο το ξεγελάς το πράγμα. Αν είναι να έχεις όλη τη μέρα να δέχεσαι "χρόνια πολλά" να μου λείπει. Πολλά είναι τα χρόνια το ξέρω. Ισοπέδωσα και έναν ακροατή εχθές το βράδυ, που πήρε να μου πει τις φιλοσοφίες του και είπα ότι δε θέλω να τις ακούσω γιατί έχω γενέθλια. Και μου ευχήθηκε να φτάσω τα όσα θέλω. Και ήθελε και κρίση για την ευχή. Ε φταίω εγώ; Δηλαδή τι τα όσα θέλω. Θέλω καμιά χιλιάδα για ξεκίνημα και μετά βλέπουμε. Τέλος πάντων. Αυτά.

Simply Divine

Ε, έχω πάθει πλάκα. Για να παίζει συνέχεια όμως. Repeat. Repeat και πάλι repeat...

A Lady Of A Certain Age
Back in the day you had been part of the smart set
You'd holidayed with kings, dined out with starlets
From London to New York, Cap Ferrat to Capri
In perfume by Chanel and clothes by Givenchy
You sipped camparis with David and Peter
At Noel's parties by Lake Geneva
Scaling the dizzy heights of high society
Armed only with a cheque-book and a family tree

You chased the sun around the Cote d'Azur
Until the light of youth became obscured
And left you on your own and in the shade
An English lady of a certain age
And if a nice young man would buy you a drink
You'd say with a conspiratorial wink"You wouldn't think that I was seventy"
And he'd say,"no, you couldn't be!"

You had to marry someone very very rich
So that you might be kept in the style to which
You had all of your life been accustomed to
But that the socialists had taxed away from you
You gave him children, a girl and a boy
To keep your sanity a nanny was employed
And when the time came they were sent away
Well that was simply what you did in those days

You chased the sun around the Cote d'Azur
Until the light of youth became obscured
And left you on your own and in the shade
An English lady of a certain age
And if a nice young man would buy you a drink
You'd say with a conspiratorial wink"You wouldn't think that I was sixty three"
And he'd say,"no, you couldn't be!

Your son's in stocks and bonds and lives back in Surrey
Flies down once in a while and leaves in a hurry
Your daughter never finished her finishing school
Married a strange young man of whom you don't approve
Your husband's hollow heart gave out one Christmas Day
He left the villa to his mistress in Marseilles
And so you come here to escape your little flat
Hoping someone will fill your glass and let you chat about how

You chased the sun around the Cote d'Azur
Until the light of youth became obscured
And left you all alone and in the shade
An English lady of a certain age
And if a nice young man would buy you a drink
You'd say with a conspiratorial wink"You wouldn't think that I was fifty three"
And he'd say,"no, you couldn't be!

Στoίβες

Έρχονται Χριστούγεννα. Αλήθεια. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή όταν αρχίζουν τα cds και στoιβάζονται στο γραφείο μου, πάει να πει ότι έρχονται Χριστούγεννα. Και γι αυτό δε γκρινιάζω και τόσο. Αλλιώς. Έχω ακούσει τόνους άχρηστης μουσικής. Τουλάχιστον για τα δικά μου αυτιά. Τόνους άχρηστων λέξεων. Και τόνους του συνδυασμού τους. Οδηγώ και ακούω. Δουλεύω και ακούω. Και έτσι έρχονται και τα Χριστούγεννα. Εντάξει και κάπου ενδιάμεσα κάθε Οκτώβρη μεγαλώνω και ένα χρόνο. Και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για αυτό το post. Απλά ερχόμουν το πρωί στο γραφείο και άκουγα το καινούριο cd του Μιχάλη Κουμπιού και πραγματικά αναρωτήθηκα γιατί; Και δεν αισθάνομαι καθόλου άσχημα πια που μπορώ να απορρίπτω. Στην αρχή είχα τύψεις. Αισθανόμουν ότι δεν είμαι εντάξει απέναντι στον δημιουργό. Τώρα θα ήθελα και ο δημιουργός να μπαίνει λίγο στον δικό μου κόπο. Και τέλος πάντων αν υπάρχει λόγος που πρέπει να ακούω ένα track δήθεν "μοντέρνο", που επαναλαμβάνει από την αρχή μέχρι το τέλος το "Η αγάπη", μπορώ να τον ξέρω; Το λόγο. Έμεινα μαλάκας. Ε κορνάριζε και ο από πίσω, τι να του πω του χριστιανού...

10'

Για πες. Τι θυμάσαι; Θυμάσαι τη μπλε ποδιά; Το πολυτονικό; Το δάχτυλο ψηλά; Το «κυρία, κυρία…»; Θυμάσαι τον κουλουρά; Το κουλούρι με τα γαριδάκια; Τη μυρωδιά του μπλε τετραδίου; Τη μυρωδιά του καινούριου βιβλίου; Το πρωινό γάλα; Το στρώσιμο του κρεβατιού; Τους συμμαθητές ακόμα ηλιοκαμένους; Πόσα μπάνια έκανες; Πόσα παγωτά έφαγες; Θυμάσαι τον μαυροπίνακα και την ημερομηνία πάνω αριστερά; Το βρεγμένο σφουγγάρι; Τους χάρτες τις γεωγραφίας; Τον τεράστιο χάρακα; Το αριθμητήριο; Το τετράδιο αριθμητικής με τα κουτάκια; Το «τι θέλει να μας πει εδώ ο ποιητής»; Που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τις παρομοιώσεις; Τις μεταφορές; Την προπαίδεια; Τον εκκλησιασμό; Τις βρύσες; Την αυλή; Τα παιχνίδια που σκαρφιζόμασταν; Το λάστιχο; Το σχοινάκι; Τα μήλα; Λόλα να ένα μήλο. Τις τούρκικες τουαλέτες; Που φοβόσουν ότι κάτι κακό θα βγει από την μαύρη τρύπα; Θυμάσαι την μυρωδιά του ευκαλύπτου; Το πώς μύριζε η βροχή στο χώμα; Θυμάσαι την πρώτη σου δασκάλα; Τους περίπατους στο κοντινό ξωκλήσι; Τις γραμμές χέρι – χέρι; Τις ανεμώνες που μάζευες για τη μαμά; Που έπαιζες τον «γιατρό»; Το πρώτο σου ποίημα; Την παρέλαση; Τη λευκή ελβιέλα; Θυμάσαι τις σειρές για την προσευχή; «Ανάπαυση, προσοχή». Τις ψείρες; Το μαντήλι στα μαλλιά; Τη σχολική φωτογραφία; Το ενδεικτικό; Τις γυμναστικές επιδείξεις; Τους χυμούς ροδάκινο στα τσίγγινα κουτιά τους; Θυμάσαι που έπεσες και χτύπησες το γόνατο; Τη σουλφαμιδόσκονη; Το φυτολόγιο; Την αλλαγή των ρούχων μέσα στην τάξη για την γυμναστική; Πρώτα τα κορίτσια μετά τα αγόρια. Τον διπλανό σου; Την πρώτη σου τιμωρία; Το κουδούνι; Τις ώρες του διαλείμματος γραμμένες στο θρανίο; Την ουρά στο κυλικείο; Το πρώτο σου «βγάλτε μια κόλλα χαρτί»; Το πρώτο σου 20άρι; Το απουσιολόγιο; Τις λίγες δικαιολογημένες; Τις πολλές αδικαιολόγητες; Που ήσουν απουσιολόγος και έκρυβες τους απόντες; Το γραφείο των καθηγητών; Του Διευθυντή; Θυμάσαι που τα έφτιαξες σήμερα και τα χάλασες αύριο; Το πρώτο σου φιλί; Την πρώτη σου κοπάνα; Το τσιγάρο στις τουαλέτες; Τη γαλαρία; Τις κασέτες που έδινες στον οδηγό του πούλμαν; Τον «Κουρσάρο»; «Κι αν μας αγαπάτε να μας ξαναπάτε». Τα πάρτυ; Τα μπλουζ; Που φοβόσουν την επαφή για να μην καταλάβει η υποψήφια πόσο χάρηκες που την γνώρισες; Την τσόντα μέσα στο βιβλίο; Το «Αγόρι»; Τον «Μπλεκ»; Την πενταήμερη; Θυμάσαι πως ήταν να είσαι παιδί; Έφηβος; Θυμάσαι που και που να γίνεσαι και πάλι παιδί; Δεν τα καταφέρνεις; Θυμάσαι που σου έλεγαν ότι αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια σου; Ξέρεις πόσα θα έδινα για να χτυπήσει το κουδούνι μια ακόμα φορά για μένα; Όσα κι εσύ…

We're back!

O αγώνας τώρα δικαιώνεται! Δεν φταίμε εμείς που μεγαλώσαμε μέσα στα 80's. Έτσι έκατσε. Αλλά η μουσική που ακούγαμε, αυτή για την οποία μας έκραξαν ατελείωτα, και οι προηγούμενες και οι επόμενες γενιές, μας παίρνει πάλι αγκαζέ και μας βγάζει ασπροπρόσωπους. Το "Numb" το καινούριο single των Pet Shop Boys είναι για τρελό λιώσιμο. Και η πρώτη συναυλία του George Michael στην Βαρκελώνη έχει ξεσηκώσει τον Διεθνή Τύπο. Λευτεριά στα είδωλά μας!

Πίσω δεξιά

Η οπτική γωνία μιας αναμετάδοσης. Και δεν έχω ξυπνήσει ακόμα καλά, καλά. Ελπίζω ότι σήμερα θα δω και το από μπροστά. Αν και οι τύποι που καθάριζαν πρωί πρωί τα φρεάτεια, κάτι άλλο μάλλον ήθελαν να πουν...

Πλιτς Πλατς

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση αυτό το πρωτοβρόχι εχθές θα ήταν αφορμή εορτασμών. Να βγάλουμε τα πρώτα ελαφριά μακρυμάνικα. Να σκεπάσουμε τα ξύλα για να μη βραχούν και να να είναι έτοιμα για τα πρώτα κρύα. Να μαζέψουμε μια από τις τελευταίες καλοκαιρινές μπουγάδες. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να καθόμαστε και να κοιτάμε τους ουρανούς. Να κοιτάμε τα μπλουζάκια των 15χρονων να μουλιάζουν. Τα εισιτήρια της πρώτης μέρας να γίνονται καπνός. Την σκηνή να κάνει λιμνούλες εδώ κι εκεί. Τους τεχνικούς να εξετάζουν τις πιθανότητες. Και την απόφαση να παίρνεται στις 9 παρά. Μετά κατευθείαν στο studio. Και μετά κράξιμο. Πολύ κράξιμο όμως. Νομίζω ότι εχθές τα άκουσα όλα. Όλα όσα δεν έχω ακούσει εδώ και 7 χρόνια. Ως και το ότι εγώ φταίω για τη βροχή. Καλά, τα καντήλια δεν σας τα μεταφέρω. Από τη μια τα καντήλια, από την άλλη που ήμουν εγώ που έφταιγα για τη βροχή... λίγο σε ΘΕΟ μου έκανα εχθές τη νύχτα. Με όσους..., τα λέμε επάνω...

Καπνός

Είμαι ένας παπάρας που κάθεται να του ξεφτυλίζουν το όνειρό του. Έχω κατεβάσει πολύ καπνό για τους φίλους μου που έφυγαν. Έχω κατεβάσει πολύ καπνό για όλες τις μαλακίες που έχω διαβάσει αριστερά, δεξιά. Πολύ καπνό για όλη αυτήν την πίκρα που δεν θέλω, αλλά μου βγαίνει. Δεν ξέρω πόση στάχτη σηκώνει το τασάκι μου. Και να σου πω και τη μαύρη αλήθεια, δεν ξέρω τι θέλω να πω. Δεν ξέρω αν το να πάνε να γαμηθούν όλοι είναι δόκιμο. Και δε μου μένουν και πολλά να κάνω. Παρά μόνο αυτό που κάνω. Παραμύθια στο ξεκίνημα της μέρας, στην άκρη του προγράμματος. Του Μελωδία. Που κρατάει το όνειρο μου. Κι επειδή ο Μελωδία δεν είναι κουτί, αλλά οι άνθρωποί του, αυτοί κρατάνε το όνειρό μου. Ο Οδυσσέας, η Σία, η Σοφία, ο Δημήτρης, ο Νίκος, ο Ξενοφών, η Βιβή, η Κυριακή, ο Χρήστος... Κι όπου μας βγάλει...

...

Όλα

E! Τώρα τα είδαμε όλα!

Beirut

Ένας 19χρονος από το New Mexico που τον λένε Βυρητό. Ο Zach Condon, ή αλλιώς, Beirut. Έχω πάθει πλάκα. Ένα cd για να μπει στο repeat. Repeat. Και ξανά repeat. Δεν έχει φτάσει εδώ, αλλά θα το βρεις εκεί...

Για τα 15

15 χρόνια. Τα μισά από εκεί. Σαν ακροατής. Τα άλλα μισά από 'δω. Αν με ρωτήσεις τι απο τα δύο αγοράζω, δεν μπορώ να σου πω με βεβαιότητα. Γουστάρω τη μαγεία αυτού του ραδιοφώνου, που ξέρω ότι μπορεί κάποιες στιγμές μπορεί να μας βγαίνει θαμπή, αλλά ξέρω επίσης και τη λάμψη της. Αν βρεθεί κανείς στον Λυκαβηττό 18 ή 19 ας βάλει φωνή...

Melt

Τίποτα! Μόνο η κομματάρα του Μιχάλη Δέλτα από το Halcyon Days. Melt. Melt. Και πάλι Melt! Στο πολύ repeat όμως. Πόσο παίρνει; Όσο! Τόσο! Στάζει και το κλιματιστικό. Melt κι αυτό...

Ορθοπεταλιές

Λίγο ακόμα παίζει; Μπορεί να κάνει λίγο ακόμα διακοπές; Τόσο δα. Δεν ζητάμε και πολύ. Να κάνει λίγο διακοπές και να μη γυρνάς από το νησί με 40άρια στην Αθήνα. Ευχαριστώ για τα αποτυπώματα. Πάω να ρίξω καμιά ορθοπεταλιά για να θυμηθώ πως είναι. Όλα. Και το πληκτρολόγιο και η κονσόλα και όλα. Και ελπίζω να είναι σαν το ποδήλατο.

Κλειστό λόγω διακοπών... Μέρος ΙΙ

Θα τα ξαναπούμε στις 21 Αυγούστου. Φτιάχνω βαλίτσες. Με τα απαραίτητα:

με τη φόρα του Παύλου Παυλίδη

με τα βιολιά της Sophie Solomon και το Poison Sweet Madeira

με την εύθραυστη ευαισθησία του Stuart Staples και του Leaving Songs

Με το soundtrack του Old Boy, πάντα!

Με την καβλωτική πόρωση των Depeche Mode

Και με το album της χρονιάς, up to now!

Θα τα πούμε ε;
Αν περνάτε από εδώ, αφήστε ένα αποτύπωμα, ένα γεια...

Κλειστό λόγω διακοπών... Μέρος Ι

Θα έφευγα Σάββατο. Subito. Αλλά δεν γίνεται. Οι Depeche θα είναι εδώ την Τρίτη. Ξέρετε ρε τι πάει να πει να πας πίσω τις διακοπές σου; Το καλό που σας θέλω Depeche είναι να μας ξεκάνετε. Το μόνο που ελπίζω είναι ότι θα μας ξεκάνετε...!

100

100 posts. όσοι διαβάσατε έστω και μια σειρά είστε οι ήρωες! οι υπόλοιποι είστε άρρωστοι. thanx!

Ο παλιός σκληρός

Άνοιξα το ξεχασμένο pc για να τραβήξω κάτι αρχεία που χρειαζόμουν και δεν είχα μεταφέρει. Και με βρήκα μέσα. Νεότερο κατά μία δεκαετία. Φαντάρο. Στα 24-25 μου. Και λίγο μετά. Κατέβασα τα αρχεία που χρειαζόμουν κι άρχησα να ανοίγω τα άλλα. Βρήκα το "maybe" στην αρχική του μορφή. Βρήκα κείμενα για το site του Μελωδία. Κείμενα για διάφορα περιοδικά που είχα γράψει όταν ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Και πολλά κείμενα για την "Κεκρωπία". Εφημερίδα του Κορωπιού όπου μεγάλωσα και έγραφα σταθερά. Υπήρξα και αρχισυντάκτης. Σκατά αρχισυντάκτης. Ε, συγκινήθηκα. Και έφερα τούτο 'δω μαζί μου (έφερα κι ένα ακόμα, αλλά δισκέτα δεν συνεργάζεται). Τότε που ήμουν σμηνίτης και το έστειλα για να δημοσιευτεί από την ακριτική Καλαμάτα. Ανάμεσα σε τόνους άπλυτων πιάτων και τεράστιων ταψιών. Ανάμεσα στη λάτζα και την εορταστική άδεια, τούτο εδώ:

"Χριστούγεννα... Έτσι επετειακά και για το καλό των ημερών είπα να επιστρέψω. Πιο παλιός τώρα..., όχι ότι σημαίνει τίποτα δηλαδή, εγώ βαριέμαι το ίδιο. Απλά, δεν ξυρίζομαι καθημερινά, οι μπότες μου κουβαλάνε για αρκετές μέρες την σκόνη τους, πάνε οι προσευχές, πάει και η ορθοστασία, τώρα τ’ ακουστικά προβάλλουν θρασύτατα από την τσέπη, μπορώ ακόμα και να ανοιγοκλείνω τα μάτια μου χωρίς το μαρς. Α! και η σημαία αρχίζει να ξεθωριάζει μέσα μου.
Έπαρση καθημερινά, με ντουντούκες και εμβατήρια, χωρίς έπαρση και εθνική υπερηφάνεια πλέον. Ένα λουλακί πανί που ανεβαίνει στον ιστό. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν. «Ο Οδυσσέας» του Τάσου Ρούσσου με παρηγορεί: «Η Πατρίδα μας είμαστε εμείς. Αυτά που κουβαλάμε στα σωθικά μας ή στην άκρη του νου και έρχονται ξαφνικά, καθώς γίνονται εικόνες, δέντρα, και θάλασσες, η Πηνελόπη, το μωρό μας στην κούνια και το κουφάρι του Έκτορα...» Ηρεμεί την συνείδησή και τον πατριωτισμό μου που ποτέ δεν διεκδικούσε δάφνες.
Είπα να γίνω Χριστουγεννιάτικος, αλλά βρήκα την μια κλάρα του Αλεξανδριανού στην αυλή τσακισμένη και τις κόκκινες γιορτινές κορφές της μαραμένες. Την έριξαν κάτω οι βροχές και όταν έφτασα εγώ ήταν πολύ αργά. Δεν πρόλαβα να τη σώσω σ’ ένα βάζο μέχρι τις γιορτές. Έμεινε η άλλη να παλεύει με τον καιρό και να με προκαλεί να την στολίσω. Αντιστέκομαι.
Τα φετινά Χριστούγεννα πήρα απόφαση να μην μετρήσουν έτσι όπως μου τα κατάντησαν. «Εορταστική Άδεια» μου λένε. Πειράζει που εγώ το λέω ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και δεν έχει τίποτα να κάνει με τη γελοιότητα ενός στρατοπέδου; Τίποτα να κάνει με την άρρωστη εικόνα των φαντάρων με τη φόρμα αγγαρείας να κρεμάνε στολίδια, γιρλάντες και λαμπιόνια. Όποιος βρει το φλουρί παίρνει πέντε ημέρες τιμητική, μόνο που δεν ξέρω αν θ’ αντέξει το βλέμμα των άλλων τριακοσίων που θα έχουν φάει απλά ένα κομμάτι με αμύγδαλο.
Στην υγειά του χαμένου χρόνου λοιπόν. Και ας πίστευα πάντα πως το 7 ήταν ο τυχερός μου αριθμός. Φοβάμαι μόνο γιατί κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς η μαμά μου θύμιζε πως «όπως μας βρει ο καινούριος χρόνος έτσι και θα κυλήσει». Δηλαδή αν φορέσω τα πολιτικά μου, το σκάσω από το σύρμα και πάω να στολίσω το Αλεξανδριανό μου λες να έχω ελπίδες;"

Χάπυ

Υπάρχει αυτή η ησυχία που υπάρχει πάντα πριν από το φευγιό. Που γίνεται ένας αλαλαγμός αλλά εσύ δεν ακούς τίποτα. Που τρέχεις να πλύνεις, να απλώσεις, να κατεβάσεις βαλίτσες, να πληρώσεις λογαριασμούς, να κάνεις service στο αυτοκίνητο, να κλείσεις εκρεμμότητες στη δουλειά, να αφήσεις playlist για 3 εβδομάδες, να τακτοποιήσεις τα κατοικίδια, να κουρευτείς, να αδυνατίσεις δεν προλαβαίνεις πια, να γυμνάστεις το ίδιο... και τα υπομένεις όλα στωικά. Όλα αυτά που κανονικά θα σε τρέλαιναν είναι απλά προετοιμασία. Γιατί το βλέπεις αλλιώς. Είναι τα πριν του μετά. Είδες βρε κουτό που η ζωή είναι απλή; Αρκεί κάθε φορά να μετατοπίζεις μια ιδέα την οπτική. Θα μου πεις ότι δεν βρίσκεις πάντα τη σωστή γωνία. Δεν είναι όμως ότι δεν υπάρχει. Και το πιο εύκολο είναι να κλαίγεσαι. Ξέρεις πόσο εύκολο είναι να γίνεις μίζερος. Θέλεις για αλλαγή να δοκιμάσουμε το δύσκολο; Θες να είμαστε ευτυχισμένοι;

Στη σκιά

Όλο αυτό το λυσσομάνι του αέρα χθες το βράδυ είχε μια γοητεία. Είχε έναν θυμό που ταιριάζει με όσους έχουν μείνει πίσω. Μας πήρε και μας σήκωσε. Σύννεφα σκόνης που χόρευαν στα κίτρινα φώτα της Αττικής Οδού. Χαμηλές ταχύτητες γιατί αλλού πήγαινες και αλλού σε πήγαινε. Και η σπασμένη λεύκα σήμερα το πρωί. Το 1/3 του κορμού σκίστηκε και άφησε μια ανοιχτή πληγή. Τα κλαδιά της κομμένα και τακτοποιημένα στο πλάι από την αρμόδια υπηρεσία. Σκεφτόμουν που την σκιά που μας έχει χαρίσει τα 4 τελευταία χρόνια δεν πρέπει να την αφήσουμε να πεθάνει στην άκρη του δρόμου. Θα πάω να βουτήξω τα κλαδιά και να τα κάνω ζεστασιά στο τζάκι του χειμώνα. Η δροσιά της σκιάς να γίνει ζεστασιά της φωτιάς. Αλλά θα έχουμε ζήσει λίγο ακόμα μαζί της.

Κάνει μοναξιά;

...και δε χτυπάει το τηλέεεεεεφωνο, με πνίγει το παράαααααπονο. Κάθε καλοκαίρι μου έρχεται να το ρίξω στα βαριά. Τα άσματα. Όσο δεν κινδυνεύω όλη τη χρόνια να πέσω στα βαριά κινδυνεύω πάντα ένα 10ήμερα πριν τις διακοπές. Με τρελλαίνουν τα τρίωρα. Νομίζω ότι τα έχω παίξει όλα. Τα έχω παίξει. Κι αυτή η ησυχία. Που έχεις την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω. Is there anybody out there? Όσοι φεύγουν κουνάνε μαντήλια κι όσοι μένουν ρίχνουν καντήλια. Σλογκανάρα. Μόνο που δεν με είχε πιάσει τα παλιά καλοκαίρια γιατί πάντα την έκανα νωρίς. Για ποιον κάνουμε ραδιόφωνο τα καλοκαίρια; Αν κάνουμε γι αυτούς που μένουν γιατί να έχουμε καλοκαιρινή διάθεση; Αφού αυτοί που μένουν δε θέλουν που είναι καλοκαίρι. Δεν κουνιέται φύλλο. Κάθεσαι μέσα σ' ένα studio και πας να αναπτύξεις λέει έναν κώδικα επικοινωνίας. Αλλά είσαι μόνος σου. Εσύ στο studio και ο δέκτης στο μπαλκόνι του. Και κάνει μοναξιά. Κι εδώ κι εκεί. Και δεν συναντιόμαστε πουθενά. Ούτε στην άκρη μιας τηλεφωνικής γραμμής. Ή να το δω αλλιώς; Συναντιούνται η εδώ κι η εκεί μοναξιά και τα λένε κάπου πάνω στον ουρανό της πόλης. Στα μισά του δρόμου.

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...

Πόσα Σουκού μετράς μέχρι τις διακοπές; Και γιατί τόσος εκνευρισμός; Με ανάδρομο Ερμή πας και κάνεις επαγγελματική πρόταση; Πόσα 3ωρα μπορεί να εντάξει ο μέσος ραδιοφωνικός παραγωγός; Πρέπει να το πετάξω το google earth. Δεν κάνει καλό. Κακό εργαλείο. Επικίνδυνο. Νομίζεις ότι φεύγεις. Αλλά είσαι εδώ. Όταν το κλείνεις είσαι εκεί απ' όπου ξεκίνησες. Θα μου πεις το ίδιο δεν παθαίνουν και όσοι ταξιδεύουν με το Express Σαντορίνη ή το Λατώ; Φεύγουν, ρίχνουν έναν υπνάκο και όταν ξυπνάνε είναι πάλι Πειραιά. Παίζεις με την ψυχολογία αυτού που φεύγει διακοπές; Δεν παίζεις. Κινδυνεύεις να βρεθείς στο χαντάκι. Και δεν θα έχει άδικο ο άνθρωπος να σε χαντακώσει. Περνάει 350 μέρες και ελπίζει σε 15. Θα του φας τη 1; Mr Αγούδημος; E όχι mr Αγούδημος! Δε φταίμε εμείς που θέλουμε τη χλίδα του highspeed. Έχεις ταξιδέψει καπετάνιο με το "Δημητρούλα" και το "Ρομίλντα". Σε κάθε πλαφ μένεις στον τόπο. Αν δεν πας από ανακοπή πράγμα που εύχεσαι, βγαίνεις στο λιμάνι του προορισμού γερασμένος. Ξεχνάς πότε ξεκίνησες. Ξεχνάς πως είναι να πατάς στη γη. Πέρασαν και αιώνες απ' όταν ξεκίνησες. Mr Agoudimos drop dead.

Ασορτί

Άνοιξα το παραθυράκι γιατί θυμήθηκα τον Clemente. Μου έρχεται κατά καιρούς. Με χτυπάει η εντύπωση που μου έχει αφήσει. Από τις "Μεγάλες Προσδοκίες". Περίμενα να πέσουν οι τίτλοι για να δω ποιος είναι αυτός που είχε μεγαλουργήσει. Και από τότε μου καρφώθηκε το όνομά του. Και κατά καιρούς ψάχνω στο ιντερνέτι για να δω κάτι δικό του. Και μου αρκεί. Και κάθε φορά, μα κάθε φορά, μου έρχονται στο μυαλό διάφοροι τύποι που ταιριάζουν τους πίνακες με το χρώμα της ταπετσαρίας του σαλονιού. Άσχετα από το συναίσθημα που βγάζει. "Πως ζούμε έτσι αδιάφορα" που λέει και ο Σωκράτης. Διαλέγεις έστω και μια παπαριά για τον τοίχο σου. Θα την βλέπεις κάθε μέρα. Ας είναι κυματάκια και φουρτούνες και ναύτες με πίπες και δεντράκια. Έστω κι έτσι. Κοίτα ρε πούστη μου να σου βγάζει κάτι. Να σου αρέσει για κάποιο λόγο. Να σου κάνει κάτι. Πέρα από το να κολλάει με το πετρόλ ριχτάρι. Και νέοι άνθρωποι. Δίπλα στη βιτρίνα με τα κρύσταλλα και ένας πίνακας που να ταιριάζει. Να ταιριάζει με τι; Και μετά λες δεν αγαπάς την καθημερινότητά σου. Και γιατί να την αγαπάς; Λέω εγώ τώρα...

Άιντε Μανταλώ και Μανταλένα

Είμαι πολύ ήσυχος. Η ελληνική αστυνομία κάνει τη δουλειά της. 10' διαπραγματεύσεων στη μέση του δρόμου οδήγησαν σε αδιέξοδο. Βρε τι με το καλό, βρε με τι με το κακό, τα επιχειρήματά μου γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος, που λένε. Θα μας αφήσετε να ανέβουμε καλοί μου άνθρωποι με το αυτοκίνητο γιατί έχουμε έγγυο; Στ' αρχίδια τους που λένε και στο χωριό μου. Να πάρει ταξί, η απάντηση, το parking είναι γεμάτο. Μα δε θέλω να παρκάρω άνθρωπέ μου. Να την αφήσω στην είσοδο να δει τη Μανταλένα την Peyroux, και θα το κατεβάσω κάτω. Θα ανέβω με τα πόδια εγώ. Θα περάσω από εδώ να σου δώσω το παρών. Τίποτα. Ανένδοτος ο κυρ μπάτσος. Να πάρει ταξί. Έχουμε εντολές. Οι εντολές είναι να μην αφήνετε εγγύους να ανεβαίνουν στον Λυκαβηττό με το αυτοκίνητο; Τι σκατά; Κι αν πάθει κάτι επάνω; Θα την κατεβάσουμε με το περιπολικό. Άφησα λοιπόν την έγγυο κάτω. Τι να κάνω; Αφού τα παιδιά εκτελούσαν εντολές. Κι όπως είπε και οι αγαπημένη μου. Τι το παιδεύεις; Αν μπορούσαν να γίνουν κάτι άλλο, θα είχαν γίνει μπάτσοι; Και περνάμε στο καλλιτεχνικό μέρος. Εγώ την jazz μετά το τρίτο κομμάτι την βαριέμαι. Βαρέθηκα κοινώς. Φωνάρα. Αλλά αρκεί να σε κρατήσει μια φωνή σε μια παράσταση που κανονικά θα έπρεπε να είναι χωμένη σε μια ατμοσφαιρική τρύπα τίγκα στον καπνό και αντ΄αυτού ανέπνεε στο αχανές του Λυκαβηττού. Αλλά μετά έρχεται στο τέλος το "Dance me to the end of love" και λες δε πάει στα κομμάτια η γκρίνια. Καλά πέρασα.

Βι αρ δε τσάμπιονς

Βαρέθηκε ο κώλος μας η αλήθεια είναι. Δηλαδή αν βγάλεις από τον τελικό τις 2 φάσεις των γκόλ, την κεφαλιά του Ζιζού και την απόκρουση του Μπουφόν, την κουτουλιά του Ζιζού, άντε και καμιαδυό φάσεις ακόμα, βαρέθηκε ο κώλος μας. Πάλι καλά που το σηκώσαμε. Βι αρ δε τσάμπιονς. Που λένε και τα Ιταλάκια. Βι αρ. Και Ου Ντούε. Και Ου Μπι Κουαράντα. Χάσαμε την ευκαιρία να λουστούμε στην Fontana di Trevi, σαν την Ανίτα Εκμπεργκ.