#03_2010

#03_Για το θαύμα. Που πιάνει.

Yann Tiersen - Dust Lane

Muzicons.com

#04_2010

#04_Γιατί όσες φορές και να το πει δεν φτάνει: Don' stop holding my hand

Marietta Fafouti - Try a little romance

#05_2010

#05_For we all love the change of hearts

Electric Litany - How to be a child and win the war

#06_2010

#07_Γιατί ήταν σαν να είχε αρπάξει φωτιά κάπου μεσ' τη ψυχή

Παύλος Παυλίδης - Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει

#07_2010

#07_Γιατί μένει ο λυγμός στην άκρη του νου

Νίκος Ζούδιαρης - Ποτά Πορείας

#08_2010

#08_Γιατί ζω στο μπουρδέλο σαν μαριονέτα στο θέατρο αυτό

Rous (+ -)

#09_2010

#09_Γιατί είναι κομμάτια και δεν το περιμένεις

Ανδριάνα Μπάμπαλη - Στάμος Σέμσης - Νίκος Μωραΐτης - Ο Τζον Τζον ζει

#10 _2010

#10_Για τον πρίγκηπα που παραδίνεται άνευ όρων

Monika-Exit

Je t'aime...

...trop fort

Muzicons.com

Almost white

...mostly blue

Muzicons.com

white birds - woven hand

Λένε είναι οι ψυχές

-Κλαις; Και με τα τραγούδια;

Μαύρη Πεταλούδα - Γιάννης Χαρούλης

(Μουσική: Μίνως Μάτσας, Στίχοι: Ελένη Φωτάκη)

Δεν φοβάμαι...

...το μόνος μου. Το χωρίς εσένα φοβάμαι.

GAP...

Προσοχή λοιπόν στο κενό μεταξύ "δεν ξέρω τι θα πει" και "γνωρίζω τι θα πει¨

Μακάρι να

Να κάνει μια μπόρα. Να καίει ένα τζάκι. Να κάνει μια αγκαλιά. Για ώρες. Να χωράω ακριβώς. Να παίζει αυτό. Για ώρες.

Le sel - Thee Stranded Horse

Απομόνωση

Να παίζει αυτό και να λέει γι άλλα. Κι εσύ να κρατάς τα δικά σου άλλα. Απομόνωση. Μια λέξη. Μια φράση. Άλλο νόημα. Από μόνες τους. Μια φράση, χωρίς την επόμενη φράση, άλλο νόημα. Το νόημα μου. Βγάζω νόημα. Αφαιρώ νόημα. Για να βγάλω το νόημά μου. Just say i love him. Just say i need him. Αυτό. Μόνο.

Nina Simone - Just say i love him

"Repeat - Don't Repeat" Button

- "Δεν θέλω να μπαίνω στις ψυχές των ανθρώπων με λασπωμένα παπούτσια"*. Τον ίδιο ρόλο παίζει και το χαλάκι της εισόδου. Για να μην λασπώνονται συναισθήματα. Για να μην τσαλαπατιούνται. Και να σου πω και το άλλο. "Πάντα ό,τι σκεφτώ" και νιώσω "θα το λέω"**. Άλλο το αντέχει άλλος όχι. Αυτό είμαι. Όμως. Τα υπόλοιπα να γίνουν "στάχτες"

Ashes - Yann Tiersen

*Τάνια Τσανακλίδου σε συνέντευξη που είχαμε κάνει

** Γεράσιμος Ευαγγελάτος

This way...

Morning Mist - Sebastien Schuller

Κυριακή πάλι

- Όσα χρόνια μετά, Κυριακή πάλι. Σέρνεται η ίδια αίσθηση πάλι. Και πάλι.

Le onde - Ludovico Einaudi

Τηλεφώνημα

-Θυμάσαι; "Όλα τα κυτταράκια χειροκροτάνε..." Ακόμα. Συνέχεια

Από 'δω...

- Μου λείπεις. Ξέρω πόσα θα 'θελα μαζί. Βγάζω πάλι φωτογραφία και ψάχνω το χέρι σου να κρατηθώ. "Κρατιέμαι από την βροχή". Το είχες γράψει και είχα κλάψει. Τότε που δεν σε ήξερα νόμιζα. Τώρα "έχω μιαν αγάπη που φέρνει βροχή. Ήσυχη βροχή. Μου. Ζωή μου. Σε φέρνει βροχή...."

Βροχή μου, λόγια του Νίκου Ζούδιαρη, μουσική του Δημήτρη Μπαρμπαγάλα. Με τον Νίκο και τον Απόστολο Ρίζο. Ηχογραφήθηκε και δεν κυκλοφόρησε ποτέ έτσι.

Πάρε με...

...από εδώ

Burgundy Grapes - Train to Berlin

In our Rainbow...

..i am lost

Don't stop

...holding my hand

Υ.Γ. Για όσους κλαίνε με τραγούδια. Αφιέρωση. Όπως παλιά.

Marietta Fafouti - Don't Stop

Αφιερωμένο

d' amour

- Πόσο;
- Από αγάπη;
- Ναι
- Σε τι το μετράς;
- Σε αμέτρητα
- Πολλά αμέτρητα

Όταν έχει φεγγάρι...

- Μα πόσο εύκολα το τρως το πραμύθι! Αν δεν είχαμε πει κουβέντα. Αν δεν είχαν βγει σε ελληνικό label. Αν δεν υπήρχε μέσα ένας Κερκυραίος. Αν σου έρχονταν λανασαρισμένοι από το εξωτερικό θα έχυνες ατελείωτα. Μας έσφαξαν με το βαμβάκι εχθές. Στην κυριολεξία. Τι; Δεν ξέρεις πώς γίνεται; Έχασες.

Flétta

Κυριακή ακόμα

- Τι σκέφτεσαι;

- Τίποτα

- Δεν μπορεί

- Εσένα τότε. Σκέφτομαι συνέχεια εσένα

- Δεν μπορεί συνέχεια

- Μπορεί. Μπορώ. Και τα υπόλοιπο της σκέψης είναι άχρηστο. Το πετάω. Και κρατάω μόνο εσένα. Συνέχεια.

ég ungfrú þú

- Έλα τώρα

160910 εδώ...

...ενώ εγώ πλάι σου μπορώ. Αλλά σήμερα εδώ. Και αύριο. Και μετά. Και μετά. Και μετά.

Υ.Γ.: Το Πλάι σου Μπορώ είναι τραγούδι του Στέλιου Δάβαρη που πριν από λίγο το έπαιξε έτσι ενώ καθόμασταν σπίτι. Ούτε ξέρει ότι το έγραψα. Ούτε ξέρει ότι το ανέβασα. Συγνώμη κι ευχαριστώ μαζί.

Νύχτα τότε

Υ.Γ. Νύχτα στον Μελωδία, τον Οκτώβρη του 2003 το Τρίφωνο

Αγκαλιά όπως αγκαλιά

- Ποιος τον χέζει τον Παράδεισο.

Yes i do, όπως ναι για πάντα

- Σου υπόσχομαι ότι δεν θα αφήσω ούτε τον θάνατο να σε πάρει μακρυά μου.

Και το πιο κοντινό ρήμα στην υπόσχεση είναι το "πιάνω"

Pupsegal

- Εκεί που είσαι δεν είναι εδώ.

Εδώ όταν είσαι είναι όλα. Καλύτερα.

Δεν ξέρω

Είσαι καλός;

Είσαι κακός;

Καληνύχτα...

...και καλή τύχη

happy and sad

...Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me

Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people, they're slipping away
Hold on to this while it's slipping away..

Φύγαν όλοι

- Μόνος σου;

- Μόνος μου

- Θες να γίνουμε φίλοι;

Άλλη μία

- Πάλι;

- Πάλι

Υ.Γ. Πόσες φορές μπορείς να το ακούς ασταμάτητα; Πόσο μας ορίζουν οι επαναλήψεις;

Υ.Γ.2: Ευχαριστώ την Ελένη για το video

Φου

- Φύσα τώρα

Somersault

...there is nothing or noone more powerful

and the light that shines upon you says the same.

You'll know, you'll fall

...They all, in the end, will fall...

Knight's night soundtrack 27-12-2001

... --- ...

- Γιατί με έφερες εδώ; Τι θέλεις από εμένα;

- Εσένα

U Fool @ the moon

- Τι σκέφτεσαι

- Τίποτα

- Χαζεύεις;

- Χαζεύω

- Για φαντάσου...

Λέει "πάντα". Και το εννοώ.

-Υπερβολές

-Ωραία. Και;

Τρεις τελείες και μία παύλα

...

_

Πάρε να 'χεις

Πάρε να 'χεις. Ουσία. Μασίφ συγκίνηση. Πάρε να 'χεις. Σε καλή μεριά


Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης - Μαρία Παπαγεωργίου
"Όμορφοι κι Ηττημένοι"
κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από την Lyra

Φυσικά και ονειρεύουμαι

Φυσικά και ονειρεύομαι
Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;

Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.
Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρα μας;
Βέβαια.
Το ξανασκέφτονται καλά και μάλλον μετανοιώνουν οριστικά τους όλοι.

Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου πριν ελπίσω.
Μου την δίνει εν γένει μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως να αγγίξω,
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει,
μόνο δια του βλέμματος ν’ αφήσω το αίτημα μου στην κρεμάστρα,
ότι μου δοθεί να το δεχτώ κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα μ' αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου
- θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.

Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο.
Το όριο.
Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα’ταν γεράματα.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
"Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ"

Από παιδί

Καθόλου ξαφνικά φεύγει από πάνω σου ένα βάρος. Το κουβάλαγες κάθε μέρα. Μέσα σου. Στην σκέψη σου. Στα μάτια σου. Στο χαμόγελό σου. Που το είχες ξεχάσει.

Ακουμπισμένος δίπλα σου ήταν ο εαυτός σου. Τον παίρνεις ένα πρωί. Εκείνο που πέταξες το βάρος από πάνω σου. Τον φοράς. Και τον κάνεις βόλτα στους δρόμους. Στην βιτρίνα που χαζεύεις ξαναβλέπεις το χαμόγελό σου. Και το γυαλί σπάει. Γιατί δεν χρειάζεσαι πια ούτε την αντανάκλαση του.

Είσαι εσύ και σε ξέρεις απέξω (κι από μέσα) κι ανακατωτά. Από παιδί.

To the moon and back

Έχεις προσέξει πόση ησυχία κάνει μετά την απόφαση; Έχεις προσέξει και την αλοιφή πού απλώνεται και δεν πονάει πια τίποτα; Πρόσεξες και τα βελούδινα καλύματα; Που αποροφούν κραδασμούς και αντίλαλους; Πρόσεξες και την ευτυχία που σε περιμένει στην γωνία; Μ' ένα "όχι" μεγάλο όσο και το "ναι" που περιμένει, ανοίγουμε και κλείνουμε πόρτες. Σ' αυτήν την μία ζωή. Την όσο μας έλαχε στον καθένα. Και που ένα πράγμα έμαθα καλά μέχρι σήμερα. Ότι είναι πολύ ακριβή η ημέρα μου, γιατί είναι μοναδική. Η κάθε μια. Και θα την ζήσω άπαξ. Και θα την ζήσω όπως της αξίζει. Όσο μπορώ. Παραιτούμαι.

Φίλα με. Κι άλλο... Καλό ΣουΚου

Un bellissimo spreco di tempo
un’impresa impossibile
l’invenzione di un sogno
una vita in un giorno
μια ζωή που χώρεσε μέσα σε μια μέρα
κάθε μέρα
una tenda al di là della duna

Un pianeta in un sasso, l’infinito in un passo
il riflesso di un sole sull’onda di un fiume
son tornate le lucciole a Roma
nei parchi del centro l’estate profuma.

Una mamma, un amante, una figlia
un impegno, una volta una nuvola scura
un magnete sul frigo, un quaderno di appunti
una casa, un aereo che vola.

Baciami ancora…
Baciami ancora…

Φίλα με. Κι άλλο...

Tutto il resto è un rumore lontano
una stella che esplode ai confini del cielo.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ένας μακρυνός θόρυβος
ένα αστέρι που εκρίγνυται στα σύνορα του ουρανού

Φίλα με. Κι άλλο...

Baciami ancora…
Baciami ancora…

Voglio stare con te
inseguire con te
tutte le onde del nostro destino.

Una bimba che danza, un cielo, una stanza
una strada, un lavoro, una scuola
un pensiero che sfugge
una luce che sfiora
una fiamma che incendia l’aurora.

Un errore perfetto, un diamante, un difetto
uno strappo che non si ricuce.

Un respiro profondo per non impazzire
una semplice storia d’amore.

Un pirata, un soldato, un dio da tradire
e l’occasione che non hai mai incontrato.

La tua vera natura, la giustizia del mondo
che punisce chi ha le ali e non vola.

Baciami ancora…
Baciami ancora…

Tutto il resto è un rumore lontano
una stella che esplode ai confini del cielo.

Baciami ancora…
Baciami ancora…

Voglio stare con te
Θέλω να μείνω μαζί σου
invecchiare con te
να γεράσω μαζί σου
stare soli io e te sulla luna.
να ξεμείνουμε εγώ κι εσύ μόνοι πάνω στο φεγγάρι

Coincidenze, destino,
un gigante, un bambino
che gioca con l’arco e le frecce
che colpisce e poi scappa
un tesoro, una mappa,
l’amore che detta ogni legge
per provare a vedere
che c’è laggiù in fondo
dove sembra impossibile stare da soli
a guardarsi negli occhi
a riempire gli specchi
con i nostri riflessi migliori

Baciami ancora…
Baciami ancora…

Voglio stare con te
inseguire con te
tutte le onde del nostro destino

Τι θα πει φοβάμαι*

Για την περίπτωση που με ρωτήσεις τι φοβάμαι

Socially monogamous species are scattered throughout the animal kingdom: A few insects, a few fish, a large number of birds, and a few mammals are socially monogamous. There is even a parasitic worm, Schistosoma mansoni, that in its female male pairings in the human body is monogamous. The diversity of these species with social monogamy suggests that it is not inherited from a common ancestor but instead evolved independently in many different species.

wikipedia>

*ο τίτλος από τραγούδι του Νίκου Ζούδιαρη. Με τον ίδιο τίτλο. "Τι θα πει φοβάμαι".

Tear Drop

Στύβω την ημέρα κι αυτή δεν στάζει ούτε μια σταγόνα λεπτού παραπάνω.
24 ώρες ακριβώς. Σταλιά παραπάνω.

Μια φορά

Να μπορέσεις να πεις μια φορά στην ζωή σου

"σ' ευχαριστώ για την ζωή μου"

μια φορά

"μου λείπεις"

μια φορά

"σε θέλω"

μια φορά

"αγάπη ΜΟΥ"

μια φορά

"είσαι το θαύμα μου"

μια φορά

"μαζί σου ζω το παραμύθι μου"

μια φορά

"θέλω να περάσω την ζωή μου μαζί σου"

μια φορά

"θέλω να πεθάνω στην αγκαλιά σου"

μια φορά

"καλημέρα αγάπη μου"

μια φορά

"καλό ξημέρωμα έρωτα της ζωής μου"

μια φορά

"Έχω μια χαρά σήμερα. Όλη δική σου. Μια χαρά που σε έχω σ' αυτήν την ζωή"

μια φορά

"δεν θέλω να σε χάσω"

μια φορά

"μη μ' αφήσεις"

μια φορά

"σ' έχω ανάγκη"

Να νιώσεις μια φορά κι ας μην το πεις

"δεν θέλω την ζωή μου αν δεν υπάρχεις μέσα σ' αυτήν"

Να πεις μια φορά

"εδώ είμαι εγώ. Εδώ ανήκω. Είσαι πέρα κι από αυτό που είχα ονειρευτεί. Και σ' αγαπάω από τον πάτο του μέσα μου μέχρι τ' αστέρια. Και σε θαυμάζω. Και πάρε με αγκαλιά τώρα..."

Και να πεις μια φορά κι αυτόν τον καιρό

ζούμε εμείς καλά.

Και να το νιώθεις

Και να το εννοείς.

To Rome or not to Rome

Η Ρώμη που δεν θα δούμε









Κι αυτή που θα δούμε

Μετά γυρνάς την πλατη και ρίχνεις το κέρμα. Οπωσδήποτε. Είναι η δεύτερη φορά που επιστρέφω. Το συντριβάνι κάνει μάγια. Να το ξέρεις. Ti voglio bene. Να το ξέρεις.

Χειμόνοι

Μια πόλη που φοβάται να βραχεί. Μέχρι το κόκαλο. Να ποτιστεί. Να καθαριστεί. Να γυαλίσει. Να γεμίσει αντανακλάσεις. Φώτα διπλά. Μια πόλη που φοβάται το είδωλό της. Που φοβάται να κοιταχτεί σε μια λακκούβα βρόχινο νερό. Που φοβάται την μυρωδιά της πρώτης σταγόνας γιατί φέρνει μνήμη από χώμα. Μια πόλη που ασφυκτιά υπό βροχή. Και οι άνθρωποι της το ίδιο. Στεγνοί. Πίσω από τιμόνια. Από τζάμια. Τζαμαρίες. Γραφεία. Στεγνοί. Πίσω από λέξεις. Συναισθήματα. Στεγνοί. Άνθρωποι που φοβούνται να βραχούν. Όμως στεγνοί.

Η χαμένη λέξη

Κάθε μέρα μπαίνω μέσα για να γράψω κάτι. Κάθε μέρα δεν γράφω τίποτα στο τέλος. Μάλλον δεν μπαίνουν οι λέξεις στην σειρά αυτές τις ημέρες. Αρνούνται. Πέφτουν κάτω και σκάνε. Στο πάτωμα. Στο μυαλό. Ακουμπάνε στην άκρη του συναισθήματος και μετά γυρνάνε την πλάτη τους και φεύγουν. Σαν να μην τις αφορά. Σαν να μην είναι αυτές που θα το περιγράψουν.

Ευχή

Να 'πεφτε ένα χιόνι. Να 'πεφτε μια νύχτα. Να 'πεφτε η αγκαλιά σου. Τη νύχτα. Με χιόνι.

Week-End

Κοίτα

εγώ

...δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις

Ό,τι προλάβω

Είδα μια ευχή να πέφτει. Και δεν πρόλαβα. Είδα μια μέρα να περνάει. Και δεν την πρόλαβα. Είδα μια χαρά να προσπερνάει. Και δεν πρόλαβα. Είδα μια στιγμή να χάνεται. Και δεν την πρόλαβα. Είδα μια ζωή. Δεν ήταν αργά. Δεν είναι νωρίς. Είναι ό,τι προλάβω.

Παροχή κομμένη

Σηκώθηκα κι ήταν κομμένο το ρεύμα. Κομμένες οι παροχές. Κολημένος ένας στίχος στο μυαλό μου. Χωρίς λόγο. Λέω. Σηκώθηκα κι ήταν κομμένο το ρεύμα. Κι ήταν κομμένα τα φτερά.

Lies

so out of line, with the stars and the sky,
with our feet wet with dew, we will sing me and you,
with your hands on my chest, say i loved you the best and kiss me, kiss me

take your hand from my hand, close the door silently,
in an hour or so you'll kiss your husband's lips,
in the fleeting remorse you know it's the pain that's so good so kiss me

and if you want me to lie, then i will, i don't mind

jagged thorns, cut my lips

make them better, make them bleed,
punch your fist in my chest and save your tears for someone good,
did you think this was love, do you think you're the first, then kiss me

and if you want me to lie, then i will, i don't mind

Στον επόμενο τόνο...ακριβώς

Σε 5 ημέρες. Για τρεις 3 ημέρες. Μετά σε 8 ημέρες. Για 5 ημέρες. Αυτές που θες να τσουλάνε. Κι αυτές που θες να κολλάνε. Μόνο που κι αυτό το δευτερόλεπτο θα πέσει ακριβώς στην ώρα του. Ούτε πιο γρήγορα. Ούτε πιο αργά.

Άσπρος Γάτος, Μαύρη Γάτα

Δεν υπάρχει γκρι. Από το μαύρο κατευθείαν στο άσπρο. Των άκρων. Τον ενδιάμεσο γκρι συμβιβασμό εγώ δεν θα τον πάρω. Εχθές νύχτωσε μια άσπρη νύχτα. Που ξημέρωθηκε στα άσπρα.

Ασκήσεις θάρρους

Σήμερα, μέχρι τώρα, έχω πει ήδη 3 ΟΧΙ. Στους τύπους που θέλουν να μου καθαρίσουν τα τζάμια στο φανάρι. Είναι γνωστό εξάλλου ότι τα όχι μας είναι αυτά που μας καθορίζουν. Είδες; Είμαι σε καλό δρόμο. Και που ξέρεις; Μπορεί να πω και κανένα ακόμα. Στο φανάρι. Εννοείται.

"I like high drama"

H υπέρτατη Tori στην Guardian:

...
Do you care about fame?

Sure I do. The "if anyone else likes my music, it's a bonus" line is bullshit. If I was writing songs just for me I'd only play them in my living room, alone.
...

Ουφ. Πάνω που είχαν αρχίσει να με πείθουν οι εδώ για το αντίθετο...

Góðan dag

Elska dancing to Boy Lilikoi from Jónsi on Vimeo.

http://www.jonsi.com/

Δείχνει χειμώνα

Μην ενοχλείσαι. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Έτσι όπως έπεφτε το φεγγάρι πάνω στην θάλασσα μου φάνηκε σαν καλοκαίρι. Νύχτα λίγο πριν το ξημέρωμα. Αλλά νύχτα. Και μετά όπως ξημέρωνε το βλέμμα μου έπεσε στον δείκτη της θερμοκρασίας. Και έλεγε 2 βαθμούς. Το ταμπλό δείχνει χειμώνα...

Τα απαραίτητα

Ένα απόγευμα με πήρε τηλέφωνο η Ελένη και μου έδωσε το θέμα. Σαν το "βγάλτε μια κόλλα χαρτί". Το θέμα έλεγε "Μετά την κρίση". Και μετά, και πριν, και κατά την διάρκεια, ό,τι εγώ νομίζω ότι θα μου μείνει από μια ολόκληρη ζωή. Μια αγκαλιά. Αυτό ήθελα να βάλω στο χαρτί. Μια αγκαλιά...:


Το ασανσέρ χαλασμένο και παρατημένο έτσι εδώ και καιρό. Άρχισαν να ανεβαίνουν τους ορόφους με στάση σε κάθε πλατύσκαλο. Όχι για ανάσες. Για μια αγκαλιά. Για ένα έστω φιλί. Δόση μέχρι τον επόμενο όροφο. Γέλαγαν και οι δύο στην σκέψη μιας πόρτας που μπορεί να άνοιγε ξαφνικά. Πλατύσκαλο. Φιλί. Και μετά χέρι χέρι μέχρι το επόμενο. Πλατύσκαλο. Αγκαλιά. Φιλί. Το μπλουζάκι μένει στα κάγκελα του 3ου. Ακόμα ένας όροφος. 27 σκαλιά μετρημένα και ένα ακόμα πλατύσκαλο. Το παντελόνι σου. Το παντελόνι μου. Αγκαλιά και ένα φιλί που χάνει το μέτρημα του χρόνου.

Κανείς τους δεν ξέρει πόσο κράτησε. Το κλειδί γυρνάει στην πόρτα, το φως από την λάμπα του δρόμου μπαίνει λοξά και δεν βρίσκει πουθενά εμπόδιο για να κάνει σκιές. Μόνο δυο σώματα. Κάνει βήματα προς τα πίσω. Όχι από ανασφάλεια. Από την απόλυτη ασφάλεια. Έχει αφεθεί. Ένα στρώμα στο πάτωμα και το ίδιο φως από την λάμπα του δρόμου που μπαίνει λοξά και δεν βρίσκει πουθενά εμπόδιο για να κάνει σκιές. Ούτε τα 2 σώματα. Έχουν πέσει στο στρώμα.

Όταν βρέθηκαν εκεί δεν έχει μείνει πια κανένα ρούχο πάνω τους. Ίσως μόνο το εσώρουχο. Παρατήρησε το χρώμα των σεντονιών. Μόνο γιατί έδειχναν τόσο μπλε μέσα στο σκοτάδι. Σα να βουτάει στον βυθό. Και μετά την μυρωδιά τους. Που δεν ήταν του απορρυπαντικού. Που ήταν η ίδια με το σώμα που τώρα αγκάλιαζε. Όπου και να γύρναγε η ίδια μυρωδιά. Την ρουφούσε και δεν έφτανε. Μούδιασμα από την μία.

Όλες οι αισθήσεις σε λειτουργία από την άλλη. Χέρια. Στόματα. Χέρια. Κάτω. Μέσα. «Αυτό που ζω τώρα», σκέφτηκε «μπορεί να είναι το πάντα. Αν υπάρχει «πάντα», αυτό είναι.» Χέρια. Χείλια. Ανάσα. Μυρωδιά. Αφή. Και αυτό που δεν είχε ξανανιώσει πριν από το χθες και το ξαναζούσε για δεύτερη φορά τώρα. Αυτή η αίσθηση ότι ανήκει. Ότι εδώ ανήκει. Το βάρος του άλλου σώματος. Ωραίο βάρος. Η μυρωδιά του. Η ανάσα βάραινε. Κι άλλο. Τελείωνε. Τελείωνε. Τελείωνε. Τελείωσε. Υδρώτας. Μυρωδιά. Χέρια. Χείλια. Αγκαλιά. Ηρεμία. Αγκαλιά. Και το φως από την λάμπα του δρόμου.

-Είσαι σαν παιδάκι στο ημίφως

-Σ’ αγαπάω

Ένα ρήμα που ξέφυγε από μόνο του. Άκουσε την λέξη που μόλις είπε καιπαραξενεύτηκε. Όχι που το είπε. Που το ένιωθε. Όχι μόνο που το ένιωθε. Που μπορούσε να το πει. Έτσι. Χωρίς να το περάσει από κανένα φίλτρο. Έτσι. Μέσα σε ένα βράδυ σταμάτησε να αυτολοκρίνεται. Και ξεκίνησε να μιλάει. Να βάζει σε λέξεις αυτό που ένιωθε. Όπως το ένιωθε.

-Σ’ αγαπάω, είπε πάλι.

-Όλα τα κύτταρα χειροκροτούν. Σαν να σε ήξερα μια ζωή.

Αγκαλιάστηκαν σφιχτά και εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησε τι συνέβαινε. Είχε βρει μια αγκαλιά να χωράει ακριβώς. Ένιωσε ότι ανήκει. «Χωράω ακριβώς» σκέφτηκε φωναχτά. Άκουσε τις λέξεις και δεν μπορούσε να πιστέψει πώς μπόρεσαν τελικά αυτές οι δύο λέξεις να μπουν στην σειρά. Όχι από μόνες τους. Αλλά με το νόημα που κουβαλάνε. Κάποιος εκεί μέσα, στο μυαλό, χαμογελούσε. Άκουγε το χαμόγελο. Άκουγε τον θόρυβο που έκανε το φως της λάμπας όπως έσκαγε λοξά στο πάτωμα του δωματίου.

Τώρα που τα μάτια συνήθισαν το ημίφως κοίταξε γύρω. Κοίταξε πάνω. Από πάνω τους μόνο ένας ουρανός. Μόνο ο ουρανός. Από πάνω τους κρεμόταν μόνο ο ουρανός με ένα φεγγάρι στην γέμιση. Λίγων ημερών. Με ένα φεγγάρι χαμόγελο. Δεν υπήρχε ο από πάνω όροφος.

Μόνο ο ουρανός. Δεν υπήρχαν παράθυρα. Πόρτες. Δεν υπήρχαν οι τοίχοι του σπιτιού. Δεν υπήρχε τίποτα μέσα στο σπίτι. Μόνο το φως από την λάμπα του δρόμου που έπεφτε λοξά και δεν έβρισκε πουθενά εμπόδια για να κάνει σκιές.

Μόνο το φως, μόνο αυτό εδώ το στρώμα, μόνο αυτή εδώ η αγκαλιά, αυτή εδώ η ανάσα, μόνο αυτή αυτή εδώ η μυρωδιά. Και μόνο αυτή η αίσθηση. Ότι επιτέλους ανήκει. Είδε το πλάνο να ανοίγει και την κάμερα να τους τραβάει από ψηλά. Δύο σώματα βυθισμένα στο μπλε του κοβαλτίου των σεντονιών.

Μια αγκαλιά στην οποία χώραγε ακριβώς. Έριξε το βλέμα προς την κάμερα. Από πάνω της μόνο ο ουρανός. Γεμάτος αστέρια. Τα απαραίτητα σκέφτηκε. Τα απαραίτητα συνειδητοποίησε. Χρειάστηκε να αποκτήσει και να χάσει τα πάντα για να μάθει την λέξη. «Τα απαραίτητα» ξανασκέφτηκε. Πιο δυνατά αυτήν την φορά. Έχασε αυτά που νομίζε ως «τα πάντα» και τώρα, μετά την κρίση, κέρδισε μια λέξη. Μια ζωή. Μια λέξη. Μια αγκαλιά που χωράει ακριβώς. Μια λέξη. Και τον άνθρωπό του. «Τα απαραίτητα» είπε.

- Ξέρεις κάτι; Μπορώ να ζήσω μόνο με αυτό. Εσύ κι εγώ. Τα απαραίτητα.