Οικογενειακό

Ένα κλικ μακριά

Στερεο νοβα σήμερα

Matt Elliott - Howling Songs

Αν ήσουν ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη η μοναξιά σου θα ακουγόταν έτσι. Η σιωπή σου έτσι. Είχα καιρό να ακούσω κάτι που δεν θέτει το θέμα, "μ' αρέσει, δεν μ' αρέσει", αλλά το ουσιαστικότερο "αντέχω, δεν αντέχω".

Είχε πέσει

Πάνω του έπεσα. Που είχε πέσει. Το πιτσιρίκι το παράτησε γιατί δεν το πέταξε στα σύννεφα. Αργότερα θα μάθει πως μόνο οι άνθρωποι μπορούν. Στο συννεφάκι σου μόνο οι άνθρωποι μπορούν. Να σε ανεβάσουν και να σε γκρεμίσουν. "Χαμήλωσε! Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα...". Από ψηλά γίνονται. Όμως.

Μουσικό κουτί

Υπάρχει μια γωνία στο δισκάδικο της Fnac που με κάνει πιτσιρικά πάλι. Ως δια μαγείας. Μια γωνιά τόση δα. Alternative λέει πάνω. Και μάλλον εννοεί τον άλλο κόσμο. Έναν άλλο κόσμο. Χαζεύω ζωγραφιές. Μουσικά κουτιά κλεισμένα με σελοφάν που δεν ξέρεις τι μπαλλαρίνες θα σκάσουν από μέσα. Μπορείς βέβαια να χτυπήσεις το barcode στο ειδικό μηχάνημα και να ακούσεις. Αλλά έτσι πάει το περιτύλιγμα. Που δεν θες να το ξεσκίσεις και να αποκαλύψεις το μέσα. Θες να ξεκολλήσεις ένα - ένα τα σελοτέιπ, να δεις την μία γωνία, να μετρήσεις όλες τις τσακίσεις του χαρτιού, να το διπλώσεις, να το βάλεις στην άκρη. Και να παίξεις με το μουσικό σου κουτί. Μπορεί και να μην είναι το καλύτερο μουσικό κουτί του κόσμου. Μπορεί και να είναι το καλύτερο μουσικό κουτί του κόσμου. Έχει σημασία. Αλλά δεν έχει όλη την σημασία. Η γοητεία της διαδικασίας έχει.

Ανακαίνιση

Δεν μπορεί. Θα σου έχει τύχει. Under construction. Να μαζέψεις από 'δω κι από εκεί. Να τακτοποιήσεις. Σκούπισμα. Σφουγγάρισμα. Βγάζεις τα πουλόβερ και τα κρύβεις για πάντα. Δεν θα κάνει χειμώνα στην Αθήνα πια. Πέφτεις πάνω σε μια ανάμνηση. Βγάζεις μια φωνή. Βάζεις πλυντήριο. Απλώνεις. Βαριέσαι λίγο το σιδέρωμα. Τα ατσαλάκωτα κατευθείαν στο συρτάρι. Οι φωτογραφίες μπαίνουν σε φακέλλους πια. Όχι σε άλμπουμ. Λίγη χαρά πάει να πλημμυρίσει εκεί στην άκρη. Τρέχεις την μαζεύεις. Σιγά μην αφήσω να τρέξει. Εδώ μέσα. Που χωράει. Πέφτουν λέξεις. Πέφτον εικόνες. Πέφτουν και σκάνε κάτι συναισθήματα πελώρια. Και τέλος πάντων δεν έχεις ούτε χρόνο, ούτε κόπο, ούτε διάθεση να βάλεις στην σειρά 5 λέξεις που θα κάνουν ένα post, που θα κάνουν ένα blog, που θα κάνουν μια παρέα, που θα κάνουν μια άλλη παρέα. Μου έπεσαν απλά 2 μηνύματα μέσα σε μια εβδομάδα. Δυο δαχτυλάκια που σου χτυπάνε ρυθμικά τον ώμο.

-Ε ψιτ, εσύ. Μήπως έχεις ξεχάσει κάτι;

-Μόνο κάτι; Ο κοντορεβυθούλης έχω γίνει. Σκορπάω για να βρίσκω τον δρόμο του γυρισμού.

Αν δεν έχεις βγάλει καμιά άκρη από όλα τα παραπάνω μην σκας. Δεν υπάρχει κατ' ανάγκη η άκρη. Εφεύρεση βολική είναι. Τα πράγματα μπορείς να τα πιάσεις απ' όπου. Από την μέση αν θες. Από το λίγο πριν το τέλος τους αν θες. Από το σημείο χ. Από την αίσθησή τους. Από το δεν χρειάζεται να τα πιάσω και όλα. Από το δεν είναι ανάγκη να μπω στο πριν. Από το από ΄δω και πέρα. Από ΕΔΩ και ΠΕΡΑ.

..με τη φέτα το καρπούζι...

Γράφτηκε για το 5ο τεύχος του Muzine, που βγαίνει εκεί έξω, όπου να 'ναι. Λίγο πριν το splash, ήθελα να μείνει αυτό εδώ πάνω. Μόστρα. Για τα καλοκαίρια του ραδιοφώνου. Για τα καλοκαίρια μου του ραδιοφώνου μου. Το αφήνω εδώ. Για να το βρω στα τέλη του Αυγούστου.

Δύσκολα μπαίνει το ραδιόφωνο κάτω. Πώς να βάλεις κάτω την αίσθηση. Μπορεί γι αυτό να μιλάνε ακόμα για την μαγεία του ραδιοφώνου. Που αν με ρωτήσεις εμένα, θεωρώ ότι την έχει χάσει προ πολλού. Ακόμα πιο δύσκολα μπαίνει το καλοκαίρι του ραδιοφώνου κάτω.

Πώς να βάλεις κάτω σε 300, σε 600 λέξεις μια αίσθηση που αλλάζει συνεχώς. Ακόμα κι εκεί μέσα. Μέσα σ’ ένα studio. Το καλοκαίρι όλα πετάγονται από το ένα θέμα στο άλλο. Πετάγεσαι για ένα ποτό. Πετάγεσαι μέχρι την γωνία για τσιγάρα. Εύκολα. Με την σαγιονάρα. Πετάγεσαι μέχρι την παραλία. Για νυχτερινό μπάνιο. Μέχρι τον Λυκαβηττό. Μέχρι το νησί των περσινών διακοπών. Μέχρι πολλές διακοπές πίσω. Μέχρι το soundtrack τους. Αυτό που σου είχε κολλήσει τότε. Τώρα, δεν είναι ένα τραγούδι σκέτο. Είναι μυρωδιά. Είναι άμμος στα παπούτσια. Είναι το συγκεκριμένο μακό που φορούσες σ’ εκείνο το bar. Στο συγκεκριμένο bar. Αν είναι μία εποχή που κολλάει με τραγούδια. Είναι αυτή. Μη μου πεις ότι θυμάσαι πιο τραγούδι άκουγες τον Φεβρουάριο του ’98 ας πούμε. Αν σου ζητήσω όμως να θυμηθείς ποιο τραγούδι άκουγες το ‘95 στην Σίφνο, στην Σέριφο, στην Σαμοθράκη, στην Αστυπάλαια, στην Σαντορίνη, στην Κεφαλονιά, στο όπου ήσουν τότε, θα δεις ότι το ‘χεις. Κι εγώ το ‘χω.

Εκείνο που έχω πιο δύσκολα είναι το καλοκαίρι στο ραδιόφωνο. Δεν ξέρω πώς μου έχει κάτσει ότι η ώρα μου είναι τζακάτη. Ότι αυτό το 12 με 2 τη νύχτα είναι κάτι σαν «κρύο, καιρός για 12-2». Όχι ότι για τους άλλους δεν γίνεται εύκολα μπαλκονάτη, αλλά άλλο θέλω να πω. Χωράς πιο εύκολα στην σκέψη του μέσα. Τώρα εγώ από εδώ «μέσα» εκπέμπω κάπου εκεί «μέσα». Το καλοκαίρι όλα γίνονται έξω. Ανοιχτά παράθυρα. Ανοιχτά αυτοκίνητα. Ανοιχτά παράθυρα στα αυτοκίνητα. Μπαλκόνια. Παραλίες. Και τώρα εγώ από εδώ «μέσα» εκπέμπω κάπου εκεί «έξω». Ζορίζεσαι. Μετά πέφτουν τηλέφωνα. Του έξω. Διαδρομή μέχρι το λιμάνι. Βάλε τραγούδι όσο προλαβαίνουμε. Πάνω στο πλοίο. Βάλε τραγούδι όσο έχουμε σήμα. Ή στην Εθνική. Πιάνει μέχρι Κόρινθο. Ή από κάποιο νησί. Σ’ ακούμε σ’ αυτήν την πλευρά, βάλε κάτι γιατί από την άλλη πλευρά του νησιού δεν πιάνει. Όλα κινούνται. Όλοι μετακινούνται. Κι εγώ εκεί μέσα. Ζορίζομαι. Μετά έρχεται ένα sms. Ή ένα ακόμα τηλέφωνο. Δεν θα φύγω. Δεν θα πάω πουθενά. Δεν με παίρνει. Διαβάζω. Δεν έκατσε. Χώρισα. Μου αρέσει η άδεια Αθήνα τον Αύγουστο. Μαζεύονται σιγά – σιγά τα «μέσα». Σ’ αυτήν την δουλειά που όλα είναι αέρας με αόρατους αποδέκτες, αρχίζεις και παίρνεις παρουσίες. Οι καλοκαιρινές παρουσίες μετράνε διπλά. Δεν έχει γιατί. Γιατί έτσι.

Γιατί έτσι θέλω. Γιατί η αίσθηση είναι αίσθηση, μπορεί και λάθος. Μπορεί να έχω κι εγώ την λάθος αίσθηση. Την όποια αίσθηση. Αυτή όμως που δεν μπαίνει κάτω. Πώς να μπει κάτω μωρέ η αίσθηση του καλοκαιριού. Όπου κι αν σε βρίσκει αυτό. Θες σ’ ένα studio; Ας πούμε σ’ ένα studio.

Αντι-ράδιο

Το βάζω κι εδώ, γιατί το κείμενο της Ναταλί Χατζηαντωνίου αντιπροσωπεύει την τάξη και την δεοντολογία όπως εγώ την έχω στο μυαλό. Προσωπικά χέστηκα για το blog του Pitsirikou για την στήλη του στην Lifo (τα βρίσκω και τα 2 βαρετά), για το ποιος είναι και ποιος δεν είναι. Για το μόνο που δεν χέστηκα, είναι το ραδιόφωνο. Που κάνω κι αγαπάω. Και που ο καθένας μπορεί να το δηλώνει, να το κάνει, να το διευθύνει ή ό,τι άλλο. Γιατί ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να κάνει ραδιόφωνο, δεν το έχω καταλάβει. Γιατί ο καθένας νομίζει ότι έχει τον τρόπο του μπροστά στο μικρόφωνο δεν θα το κατάλαβω ποτέ. Ποια ανάγκη επιβεβαίωσης έκανε τον Pistiriko να δεχτεί την πρόταση του μεγαλύτερου ραδιοφωνικού σταθμού της χώρας δεν το γνωρίζω. Η εκπομπή του όμως είναι από αυτές που κάνουν το ραδιόφωνο, κουτί μαλακίας. Από αυτές που το σπας και το ραδιόφωνο και το επιπλάκι που το στηρίζει. Αλλά βρε Pitsiriko μην σκας. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα καλά. Άλλοι τα κουτσοκαταφέρνουν στο blogging, εσύ διαπρέπεις. Άλλοι τα καταφέρνουν στο ραδιόφωνο, κι εσύ τα σκάτωσες. Δεν χάλασε κι ο κόσμος. Εσύ τον χάλασες όμως, για λίγη επιβεβαίωση ακόμα. Ε, δεν θα την βρεις στο Τετ-ράδιο. Ο Κανελλόπουλος ξέρει να ακούει ράδιο.

Από τη Ναταλί Χατζηαντωνίου

Να που ο "Πιτσιρίκος" εκνευρισμένος αλλά δήθεν ψύχραιμος απέφυγε να απαντήσει στην ουσία των σχολίων του Δημήτρη Κανελλόπουλου. Εσπευσε ωστόσο να αναπαραγάγει τη γνωστή ιστορία περί της <<φυλλάδας>> που ένα μέρος της τον καταδιώκει γιατί τον ζηλεύει και των δημοσιογράφων που συλλήβδην είναι, όπως υποστηρίζει κάθε τόσο, άθλιοι, αγράμματοι και κατώτεροι της φυλής των Ελλήνων bloggers-αυτή πράγματι έχει ανάμεσά της ανώτερα γραπτά και σπουδαία ταλέντα, στα οποία έκανα κάποτε το.. θανάσιμο λάθος να πάψω να συμπεριλαμβάνω τον "Πιτσιρίκο".

Στη σπουδή του, ο "Πιτσιρίκος" φρόντισε να αναδημοσιεύσει για πολλοστή φορά εκείνο το σχόλιό μου που τον αφορούσε. Ας απαντήσω λοιπόν επιτέλους κι εγώ. Οχι ακριβώς σπεύδοντας: πέρασε 1,5 χρόνος από τότε που τόλμησα να εκθέσω την προσωπική μου άποψη με την υπογραφή μου. Εκτοτε άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και δέχτηκα μια χυδαία επίθεση-κι όχι μόνον από τον ίδιο. Προτίμησα να σιωπήσω μπροστά σε μία ενορχηστρωμένη υστερία που έπαψε να με αφορά από τότε που σταμάτησα να διαβάζω και τον "Πιτσιρίκο" και διάφορους συνηγόρους του-οι οποίοι τουλάχιστον ακόμα και στην απύθμενη χυδαιότητά τους αποδεικνύονται πολύ πιο ευρηματικοί και ταλαντούχοι από τον protege τους.

Να λοιπόν κι η δική μου εκδοχή των πραγμάτων. Ανακάλυψα τον "Πιτσιρίκο" σερφάροντας. Γοητεύτηκα τότε από ένα αιρετικό χιούμορ που αναποδογύριζε την καθημερινότητα. Θέλησα να πιστέψω ότι προέρχεται από έναν άνθρωπο ο οποίος μπορεί και να αυτοσαρκάζεται. Ομως, καθώς τον διάβαζα, μήνα με τον μήνα, μου φάνηκε ότι η διασημότητα τον οδήγησε σε μία "υπερπαραγωγή" αστείων που έπαυαν να είναι εξίσου εύστοχα και αποκαλυπτικά και ακόμα ότι ο ίδιος οδηγήθηκε σταδιακά στην οίηση. Τότε άσκησα το δικαίωμα που έχω ακόμα και στην...λιγότερο δημοκρατική από τα blogs, κοινωνία του ελληνικού Τύπου: έγραψα και υπέγραψα την άποψη μου.Ιδού και εκείνο το σημείο που έβαλε νέφτι στον "Πιτσιρίκο": Μετά ο «Πιτσιρίκος» ανακάλυψε τη θελκτική όψη της εξουσίας. Γνωρίστηκε με μια δημοσιογραφική μερίδα, άρχισε να διαφημίζει το έντυπο που ευφυώς τον αναδημοσίευε, να βγαίνει τηλεφωνικώς σε ραδιοσταθμό και να διαβάζει τα κείμενά του, να γίνεται ένας παραγοντίσκος της ελληνικής μπλογκόσφαιρας. Αρχισε να λύνει και να δένει σαν κι άλλους πολλούς που μεθούν με την επιτυχία τους και την εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος. Μ' αυτά και μ' αυτά απέδειξε πως το μέσον του ήταν απλά το «μέσον».

Ο υπέροχα αιρετικός μας μπλόγκερ ξεκίνησε όπως πολλά παιδάκια, κουβαλώντας τα μεγάλα όνειρα που σπεύσαμε να του φορτώσουμε, αλλά κατέληξε τραπεζικό στέλεχος με ιδιόκτητη μεζονέτα και θέα στο Διαδίκτυο. Τι κρίμα! Ο «Πιτσιρίκος» ενηλικιώθηκε>>, έγραφα. Οποιοσδήποτε μέσης ευφυίας θα αντιλαμβανόταν ότι η αναφορά στο "τραπεζικό στέλεχος" ήταν μεταφορικό σχήμα-το εξηγώ γιατί κι αυτό παρεξηγήθηκε.

Οταν το σχόλιο δημοσιεύτηκε ο "Πιτσιρίκος" απάντησε και πολύ καλά έκανε αφού έτσι αισθάνθηκε. Δεν απάντησε όμως μόνον σ΄εμένα, όπως έχουν κάνει όσοι έχουν κατά καιρούς διαφωνήσει ή θιγεί με κάποιο σχόλιό μου. Αυτός ο "αιρετικός" δημοκράτης απευθύνθηκε στον τότε διευθυντή της "Ελευθεροτυπίας", Σεραφείμ Φυντανίδη, ζητώντας του να παρέμβει για την αποκατάσταση της αλήθειας!

Δεν ήταν ο μόνος υποψήφιος "πατέρας" στον οποίο στράφηκε ο κατά τα άλλα ανοιχτόμυαλος, χιουμορίστας "Πιτσιρίκος". Αδυνατώντας να δεχτεί τη βασική αρχή του δημοσίου λόγου (ότι είτε είσαι καλός Blogger, είτε άθλιος δημοσιογράφος, εκτίθεσαι, οφείλεις συνεπώς να δέχεσαι την κριτική και να αποδέχεσαι ότι υπάρχουν και άνθρωποι που απλά δεν γουστάρουν ό,τι και όπως γραφεις, χωρίς να έχουν σκοτεινά κίνητρα) ειδοποίησε και τον εκδότη του εντύπου που τον αναδημοσίευε.

Ως "μέντορας" ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο δικό του blog φρόντισε, επωνύμως ωστόσο, να μου κάνει μια απροκάλυπτα μισογύνικη, πρόστυχη επίθεση, εντελώς επί του προσωπικού και γεμάτη χυδαία υπονοούμενα για το πως βρέθηκα στην εφημερίδα! Προφανώς δεν είχε προλάβει να ενημερωθεί για την πορεία μου στην εφημερίδα. Την ακολουθώ όσο πιο συνεπώς μπορώ. Και πάντως όχι γλύφοντας και ιδιοτελώς προσεγγίζοντας όποιον θα με εξυπηρετούσε σε μία ορισμένη στιγμή, για να τον αδειάσω την επόμενη, όπως συμβαίνει μερικές φορές σ΄αυτόν τον χώρο. Φυσικά οι κρίσεις του για το γραπτό και τη δημοσιογραφική μου επάρκεια, παρ΄ότι παραπάνω από απαξιωτικές, υπήρξαν περισσότερο κι από ευπρόσδεκτες. Ο ίδιος έγραψε και μια πιο comme il faut απάντηση στο έντυπό του.

Απέφυγα και τότε ν΄απαντήσω. Συνάδελφοι με πληροφορούσαν για δημοσιεύματα σε blogs, αγνώστων που με ψευδώνυμο με "ξέσκιζαν". Σιγά το πράγμα. Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία, που μια άποψη επισείει την μήνιν. Είπαμε. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις όταν εκτίθεσαι δημοσιογραφικώς είναι να δέχεσαι, όχι την επίθεση για την προσωπική σου ζωή (όπως έκανε ο κ.Τσαγκαρουσιάνος πανέτοιμος κατά τα άλλα να υπερασπιστεί ό,τι πιο open minded κυκλοφορεί), αλλά την αυστηρή ή ακόμα και την ανελέητη κριτική για το περιεχόμενο των όσων γράφεις.

Ούτε εκεί τελείωσε η ιστορία. Λίγο αργότερα ο "Πιτσιρίκος" εξέδωσε το δεύτερο βιβλίο του και φυσικά χωρίς να ζητήσει άδεια (πνευματικά δικαιώματα, λέγεται) ενέταξε το σχόλιό μου στη διαφημιστική του προβολή. Είχα αποφασίσει ωστόσο να μην ασχοληθώ άλλο.

Οταν όμως προσπάθησε την άποψη του Δημήτρη Κανελλόπουλου να την αποδώσει σε ενορχηστρωμένη επίθεση κάποιων της "Ελευθεροτυπίας" εναντίον του, επικαλούμενος και πάλι το σχόλιο που είχα την ατυχή έμπνευση να γράψω ξεσκεπάζοντας άθελά μου αλλά σ΄όλο της το μεγαλείο την υποκρισία των δήθεν "προχωρημένων" και με δήθεν χιούμορ, για πρώτη φορά τσαντίστηκα. Φτάνει "Πιτσιρίκο". Τώρα πιά ακόμα κι όσοι δεν ξέρουν από Ιντερνετ, μπορούν να σ ακούσουν στο "Σκάι" και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το αν έχεις ή δεν έχεις χιούμορ, αν είναι ή δεν είναι ευφυές κι αν τους αρέσεις ή όχι. Εχουν το δικαίωμα, φαντάζομαι, όπως δικαιούνται να κρίνουν τα γραπτά και τις δηλώσεις όλων μας. 'Η μήπως όχι; Από την απάντησή μου καθένας μπορεί ελεύθερα να κρίνει κι εμένα κι αν εσύ είσαι ή δεν είσαι ειλικρινής, δημοκράτης και κυρίως μάγκας. Τουλάχιστον ελπίζω αυτή τη φορά να μην τρέξεις να ζητήσεις βοήθεια εναντίον των φρικτών, ζηλότυπων και σκοτεινών σου διωκτών από τους προστάτες σου.

Εν αταξίαις, εύτακτοι όντες

Είθισται όταν βγαίνει ένα βιβλίο να γίνεται μια γιορτή.

Αυτή τη φορά όμως έχουμε πολλά να γιορτάσουμε:

Κατ’ αρχάς, δύο βιβλία:

«Υγρός Χρόνος» της Ελένης Γκίκα (alef)

«maybe» του Χρήστου Παπαμιχάλη (moha)

Ε, μετά και το βασικότερο, το Καλοκαίρι.

Οι εκδόσεις Άγκυρα και οι δύο «ατάκτως εύτακτοι» συγγραφείς,
σας καλούν στο «πάρτι των φίλων»,
την Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008, 8.30 το βράδυ,
στον Πολιτιστικό Πολυχώρο Άγκυρα (Σόλωνος 124 και Εμμ. Μπενάκη),
τηλ. 210 3837667, 210 3837540
για να γιορτάσουμε το ότι κάποια στιγμή συναντηθήκαμε,
για να συναντηθούμε ξανά, όλοι μαζί.

Μιλούν: οι εκδότριες Αναστασία και Άννα Παπαδημητρίου.

Ο blogger Νuwada (Γιάννης Γιαννούδης)
με αφορμή την κοινή θεματολογία των βιβλίων, θα συντονίσει συζήτηση με θέμα
«γιατί τα ροζ παιδικά μας χρόνια να είναι σπαρμένα μ’ αγκάθια;»
(ακριβώς όπως και ο δρόμος για την Κόλαση είναι σπαρμένοςμε τις καλύτερες των προθέσεων).

Η Ντανιέλα Κράλλη θα διαβάσει αποσπάσματα από τα δύο βιβλία.

Και οι φίλοι μας,

Νίκος Ζούδιαρης, Απόστολος Ρίζος,Γιάννης Χαρούλης, Νατάσσα Μποφίλιου και Θέμης Καραμουρατίδης

θα τραγουδήσουν τις ιστορίες τους που έγιναν ιστορίες μας.

270908

Με το καλό να την δεχτείτε!

Εγώ, θα την έχω δει στο Παρίσι, μια εβδομάδα νωρίτερα!

27/09/08

Ολυμπιακό Στάδιο.

Ποιος θα το 'λεγε;

Gobbledigook

Δεν ξέρω τι σημαίνει. Και δεν με νοιάζει. Στο sigurros.com το κατεβάζετε κιόλας.

Τα σπάει

Ακόμα θυμάμαι την κυρία στον Λυκαβηττό, που ακόμα και όταν το έπαιξε συνέχιζε να φωνάζει "Amelieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee". Είχα κρατήσει μέσα μου αυτήν την εκτέλεση και σήμερα έπεσα επάνω της στο youtube:

Και τώρα που έρχεται το καλοκαιρί των συναυλιακών θεάτρων και των σταδίων βγαίνω για να κυνηγήσω τραγούδια που θα γίνουν μνήμες. Τραγούδια που θες να γίνουν αγκαλιά όταν δεν μπορείς ν' απλώσεις χέρι.

Φασίνα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Δεν προλαβαίνεις την ζωή μου. Αλλά δεν την προλαβαίνω κι εγώ εδώ που τα λέμε. Ευτυχώς, πια, τρέχω μαζί της κι όχι από πίσω της. Πέρασα για ένα ξεσκόνισμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, να ανεβάσω κάποια τραγούδια που περιμένουν στην ουρά καιρό τώρα και κάτι τέτοια.

Αυτό εδώ ας πούμε.

The Last Shadow Puppets

"The age of understatement"

κι αυτό εδώ:

Adore Adore - Yoav

Βάλτε μουσική στο repeat. Έρωτες επίσης παρακαλώ. Χαρά. Ευτυχία. Λιακάδες. Πανσελήνους. Αγάπη. Βλέμματα. Και μουσική πάλι. Για να έχει η ζωή, το όνειρο, η μνήμη το soundtrack της. Αυτά.

Better

Our love has changed,
It's not the same,
And the only way to say it
Is say it, it's better.

I can't concede,
This way I feel,
For all the time we spent, together,
Forever, just gets better.

See what I'm trying to say is:
You make things better
And no matter what the day is,
With you here, it's better.

I'll stand by you,
If you stand by me.
I think time that I, reveal it,
'Coz I believe it
It's better

See what I'm trying to say is:
You make things better
And no matter what the day is,
With you here, it's better

Ooh the more I talk to you
The more in love with
Evrything you do

See what I'm trying to say is:
You make things better
And no matter what the day is,
With you here it's better

Our love has changed
It's not the same
And the only way to say it
Is say it, it's better

Από το Skybound του Tom Baxter, που είναι ό,τι πιο repeat μπορείς να βρεις αυτόν τον καιρό. Και τώρα που θα έχεις μπροστά σου διαδρομές δεν μπορώ να σκεφτώ καταλληλότερο soundtrack. And no matter what the day is, With you here, it's better.

da te a te

Io lo so che non sono solo

το ξέρω, δεν είμαι μόνος

το ξέρω;
anche quando sono solo

ακόμα κι όταν είμαι μόνος

δεν είμαι;
io lo so che non sono solo
το ξέρω;

io lo so che non sono solo
anche quando sono solo

ακόμα κι όταν είμαι μόνος

το ξέρω, το ξέρω, το ξέρω, το ξέρω, το ξέρω

sotto un cielo di stelle e di satelliti
tra i colpevoli le vittime e i superstiti
un cane abbaia alla luna
un uomo guarda la sua mano
sembra quella di suo padre
quando da bambino
lo prendeva come niente e lo sollevava su
era bello il panorama visto dall'alto
si gettava sulle cose prima del pensiero
la sua mano era piccina ma afferrava il mondo intero
ora la citta e un film straniero senza sottotitoli
για όταν...

le scale da salire sono scivoli, scivoli, scivoli
il ghiaccio sulle cose

la tele dice che le strade son pericolose
η τηλεόραση λέει ότι οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι

ma l'unico pericolo che sento veramente

μα ο μόνος κίνδυνος που αισθάνομαι πραγματικά
e quello di non riuscire a sentire niente

είναι να μην μπορώ να αισθάνομαι πια τίποτα
όλα τα χωρίς:

il profumo dei fiori l'odore della citta

το άρωμα των λουλουδιών, την μυρωδιά της πόλης
την αγάπη σου

il suono dei motorini il sapore della pizza

τον ήχο από τις μηχανές, την γεύση της pizza
την φωνή σου

le lacrime di una mamma le idee di uno studente

το δάκρυ μιας μαμάς, τις ιδέες ενός μαθητή
την αγκαλιά σου

gli incroci possibili in una piazza

τις πιθανές διασταυρώσεις σε μια πλατεία
το βλέμμα σου

di stare con le antenne alzate verso il cielo

το να μείνω με τις κερέες μου σηκωμένες προς τον ουρανό

io lo so che non sono solo

το ξέρω δεν είμαι μόνος
το ξέρω

io lo so che non sono solo
anche quando sono solo

ακόμα κι όταν είμαι μόνος
io lo so che non sono solo
e rido e piango e mi fondo con il cielo e con il fango

και γελάω και κλαίω

και πότε ταιριάζω με τον ουρανό, πότε με την λάσπη
io lo so che non sono solo
anche quando sono solo
io lo so che non sono solo
e rido e piango e mi fondo con il cielo e con il fango

la citta un film straniero senza sottotitoli
una pentola che cuoce pezzi di dialoghi
come stai quanto costa che ore sono
che succede che si dice chi ci crede
e allora ci si vede
ci si sente soli dalla parte del bersaglio
e diventi un appestato quando fai uno sbaglio
un cartello di sei metri dice tutto e intorno a te
ma ti guardi intorno e invece non c'e niente
un mondo vecchio che sta insieme solo grazie a quelli che
hanno ancora il coraggio di innamorarsi

e una musica che pompa sangue nelle vene
μια μουσική τρομπάρει αίμα στις φλέβες

σα δώρο

e che fa venire voglia di svegliarsi e di alzarsi

και σε κάνει να θέλεις να ξυπνήσεις, να σηκωθείς
μόνο που δεν είναι η σειρά μου

smettere di lamentarsi

να σταματήσεις την γκρίνια
να πάρω

che l'unico pericolo che senti veramente

και ο μοναδικός κίνδυνος που αισθάνεσαι πραγματικά

είναι να δώσω

e quello di non riuscire piu a sentire niente

είναι να μην μορείς να αισθάνεσαι τίποτα πια
di non riuscire piu a sentire niente
il battito di un cuore dentro al petto

la passione che fa crescere un progetto

l'appetito la sete l'evoluzione in atto

l'energia che si scatena in un contatto

την ενέργεια που απελευθερώνει μια επαφή

io lo so che non sono solo
anche quando sono solo
io lo so che non sono solo
e rido e piango e mi fondo con il cielo e con il fango
io lo so che non sono solo
anche quando sono solo
io lo so che nn sono solo
e rido e piango e mi fondo con il cielo e con il fango

e mi fondo con il cielo e con il fango

e mi fondo con il cielo e con il fango

Σ' έχω βρει...

Ανέβαινα Βόλο. Έκανα 3 ώρες στον Μαλιακό. 2 cdr παρέα. Άνοιξη 1. Και Άνοιξη 2. Παίζουν ολόκληρα. Τελειώνουν. Στην μέση του 1, παίζει το "εν λευκώ". Παίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει...

...και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση πως η σιωπή μου ήταν χρόνια κρότος...

Εθνάρχου Μακαρίου και Φαληρέως 2. Νύχτα στον Μελωδία. Ο φάκελλος από την Μικρή Άρκτο ξέρω τι θα έχει μέσα. Μέχρι το τέλος. 2 και κάτι. Ποτάμι. Εθνική. Αττική οδός. 20, βαριά 25 λεπτά. Οδηγεί ο Σ. Track 1. To 2 το ξέρω. Το 3 το ξέρω. Παρακάτω. Παρακάτω φόβος. Κάνω στάση. Να τον ξορκίσω. Παίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει...

...ο άνθρωπος μου ο σταθερός, όσο περνάει ο καιρός, θα γίνεται εκκρεμότητα...

Μεσογείων. 7 παρά. Μετά το γραφείο. 8 ώρες σκάρτα. Φεύγω για Πειραιά. Βασ. Σοφίας, Βασ. Κων/νου, Καλλιρρόης, Συγγρού, Λιμάνι, Αιτωλικού. 40 λεπτά. Το έχω ακούσει από την αρχή... μέχρι το τέλος. Έχω μείνει εκεί. Στο 3. Λέει αυτό που νιώθω. Σε 2 φράσεις. Το συναίσθημα μου, σε 2 φράσεις. Κουδούνι. Σκάλα. Μπαίνω μέσα. Παίζει από το laptop. To ίδιο. Παίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει...

...ό,τι όμορφο πιάσω, να το δεις περιμένει...

Σάββατο βράδυ. Ιανός. Μπαίνουμε στο 2ο κουπλέ του 1ου τραγουδιού. Κάθομαι άβολα εκεί μπροστά. Η Νατάσσα μου χαμογελάει. Ο Θέμης από το πιάνο το ίδιο. Ψάχνω με το βλέμμα τον Γεράσιμο κάπου. Δεν τον βρίσκω. Τους ζηλεύω. Για την παρέα. Τους ευχαριστώ. Για την παρέα. Και για άλλα που μπορεί και να μη μάθουν ποτέ.

...μια σελίδα λευκή, πώς να φτάσω εκεί, με τις λέξεις...

Μέχρι το τέλος. Του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Του Θέμη Καραμουρατίδη. Της Νατάσσας Μποφίλιου. Της Μικρής Άρκτου. Δικό μου. Του Σ. Της Ν. Του Δ. Του όποιου θέλει να το αγαπήσει. Του όποιου το πιάσει στα χέρια του. Το πιάνεις. Το αγαπάς. Αυτόματα. Το πιασα. Το πιάνω. Κάπου το χάνω. Κάπου χάνομαι. Κάπου με βρίσκω. Κάπου σε βρίσκω. Κάπου βρισκόμαστε. Σε μια φράση ζω. Από μια φράση πιάνομαι. Από την αρχή...μέχρι το τέλος.

...μέχρι το τέλος η ψυχή, κι όμως πηγαίνει και πιο 'κει...

σελ. 123

Βερολίνο

Αλεξάντερπλατς

'Αλφρεντ

Ντεμπλιν

σελ. 123, "...Μιλάει όμως τόσο λίγο, τι του συμβαίνει άραγε, θα μέθυσε φαίνεται, μα τι μούτρα είναι αυτά, δεν τον έχω ξαναδεί έτσι, και μαστορεύει το ηλίθιο ξυπνητήρι του, το φτιάχνει μεθυσμένος. "Το ξυπνητήρι πήγαινε μια χαρά, Φραντς". "Όχι, όχι, δεν ήταν εντάξει, ξέρω εγώ, όλο χτυπάει, όχι όμως στην ώρα του, αλλά θα βρω τι φταίει..."

η πάσα ήρθε από την rainman. πιάνεις το βιβλίο που είναι πιο κοντά σου. αφήνεις 5 περιόδους. αντιγράφεις τις επόμενες 3. και κάνεις πάσα: jirashimosu, almost famous, northy. αυτά.

Play

Τα τραγούδια είναι ύπουλα. Δεν το θέλουν. Δεν το ξέρουν. Δεν το κάνουν εσκεμμένα. Αλλά είναι. Έρχονται και σε χτυπάνε στην πιο δύσκολη στιγμή σου. Είσαι ευάλωτος κι αυτά βρίσκουν χώρο να σε βασανίσουν. «…Θα ‘μαι στο πλάι σου κι ας ματώσω…». Έχεις να διαχειριστείς το μέσα σου. Έχεις να βολέψεις τις αποφάσεις σου. Πας να βάλεις την ζωή σου στην τάξη που επέλεξες και πατάς το play ανυποψίαστος. Είναι το ίδιο τραγούδι που σιγοτραγούδαγες μέχρι χθες, μόνο που τώρα σημαίνει άλλα. «…δε χάθηκε κι ο κόσμος πια, το τζάμι αν ραγίσει, θέλω να 'ρθείς και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε, πως νιώθουμε παράφορα πως ζούμε έτσι αδιάφορα, χωρίς αυτήν την σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια…».

Μπορούν να σε πονέσουν. Δεν ζητούν και δεν παίρνουν καμιά ευθύνη. Σφυρίζουν αδιάφορα. Κάνουν ότι δεν ξέρουν πόσο σε σμπαράλιασαν. Ότι σε έκαναν κομμάτια πάλι. «…Και σε λυπούνται που δεν το έχεις νοιώσει , κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος. Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση , πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος».

Τα τραγούδια είναι φίλοι. Δεν το θέλουν. Δεν το επιδιώκουν. Αλλά είναι. Είναι ζωή. Μπορεί η καινούρια σου ζωή. Μπορεί η ζωή που επέλεξες. Η παλιά, η ίδια, από άλλη οπτική γωνία. «Βήματα παντού, φτάνουνε εδώ, κι η ζωή μου βήματα…».

ζεις, και δεν μπορείς να το χωρέσεις σε λέξεις γιατί δεν μπορείς να σταθείς απέναντί του, κάποιος το παίρνει και το κάνει μια φράση. Μια φράση που χωράει όλο το συναίσθημα. Και την ποιότητά του. «…ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές, και το πρωί ξυπνήσαμε απ' τ' όνειρο που ζήσαμε, έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές».

Κάνουν ό,τι κάνουν δεκαετίες τώρα. Παίρνουν τις στιγμές σου και τους φοράνε το ηχητικό τους background. Δεν στις κλέβουν. Στις ομορφαίνουν. Όταν τις ανασύρεις τραβάς από την δισκοθήκη σου και την μουσική τους επένδυση μαζί. Μπορεί ένα τραγούδι να χωρέσει εικόνες, μυρωδιές, αγκαλιές, ζωή. «…gives me hope when I can't believe, that for the first time…».

Παίζω με τραγούδια από πιτσιρίκι. 35 χρόνια μετά, κατάλαβα ότι κι αυτά παίζουν μαζί μου. Αν νομίζεις ότι τα χρησιμοποιείς, την έχεις πατήσει. Σε κάνουν ό,τι θέλουν. Απλά περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Να παίξουν μαζί σου. Να σε τσακίσουν. Να σε στηρίξουν. Να σε κάνουν κομμάτια. Να…
Για όσες φορές πάτησα το play και υπήρξαν θύματα θα μπορούσα να ζητήσω συγνώμη. Αλλά μάλλον το έκανα επίτηδες. Γιατί κι οι άνθρωποι είναι τόσο φίλοι, όσο και ύπουλοι. Και θα έκαναν ό,τι και τα τραγούδια. Εν γνώσει τους όμως.

Thank you life, thank you love...

Ένα φιλί για ένα κορίτσι, που δεν ευχαριστεί τον Θεό. Ευχαριστεί την ζωή. Την αγάπη. Ένα φιλί για ένα κορίτσι - γοργόνα, που κάνει παρέα με αγγέλους και με συγκίνησε γαμώτο.

Κι αν όχι αυτή. Κι αν όχι έτσι. Τότε ποια; Και πώς;

ευτυχία.κλικκ.

κλικκ. όπως σου κλείνω το μάτι. κλικκ. όπως οι στιγμές. κλικκ. όπως είμαι δίπλα σου. κλικκ. όπως πάτα το play. κλικκ. όπως ξεκλειδώνεις. κλικκ. όπως βρίσκεις τα κουμπιά μου, ένα, ένα. κλικκ. όπως της φωτογραφικής μηχανής. κλικκ. όπως την πρώτη φορά που το ακούς. κλικκ. όπως σ' αγαπάω. κλικκ. όπως οι διακόπτες που σηκώνονται. κλικκ. όπως ανάβουν ένα, ένα τα φώτα. κλικκ. όπως τα κλειδιά στην πόρτα. κλικκ. όπως enter. κλικκ. όπως μείνε.

Υ.Γ. Ξανά alef request.

Κλικκ. Κ.Βήτα στο player

Post

Αν είμαστε έτσι καλά μ’ αυτή την αγάπη

αφού είμαστε

Που πότε σωπαίνει και πότε μιλά
Μπορούμε να μπούμε σε πλοία και τρένα

θέλεις;

Να δούμε πολλά ή κανένα

Αν είμαστε έτσι γεροί και νοιώθουμε ωραία

αφού είμαστε

Που είπαμε όχι σε τόσα μπορεί
Υπάρχει ένας χρόνος στ’ αλήθεια μεγάλος
Να ζει για τον ένα ο άλλος

θέλεις;

Αν είμαστε έτσι ζεστά και κάνουμε αστεία

αφού είμαστε

Στη μέση του δρόμου στον κόσμο μπροστά
Δε ξέρω τι άλλο μπορούσα να ελπίζω
Θα χάσω είχα πει μα κερδίζω

αν υπάρχει το πάντα

για πάντα τότε

για πάντα;

You will always be my baby boy

πάντα;

You don't have to worry not any more

όχι πια

You will always be my pride and joy

πάντα;

I'll be by your side forever more

για πάντα;

For you I've a real pain cos I'm away but my baby

Watch you in darkest days I'm right behind you

In these hard times see I will guide you

Promise you is what I do, is what I do

υποσχέσεις.

υπόσχεσαι;

You're in my heart even when we're apart

You're my life, my love, my all

ζωή, αγάπη, όλα

I'm here for you no matter what you do

I'll be your light, I will see you through

υποσχέση

υπόσχεσαι;

You will always be my baby boy

πάντα;

You don't have to worry not any more

όχι πια;

You will always be my pride and joy

πάντα;

χαρά;

I'll be by your side forever more

for ever more...

αλήθεια μωρέ;

Πρόσκληση Alef

Την αποδέχομαι λοιπόν. Αν και η ποίηση δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Έχω αγαπήσει στίχους μέσα από μουσικές. Καρφιτσώνω ένα ποίημα στο πινακάκι λοιπόν για να σιγοτραγουδιέται.

Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω.
(Κ.Καβάφης)

Πρέπει να κάνω πάσα άραγε;
2 πάσες μόνο: northy και rainman.

Καλή χρονιά

The world united against terrorism. It should also be united against POVERTY

Next to the towers: “2.863 people died”

Next to the old man: “630 million of homeless people in the world”.

The world united against terrorism. It should also be united against HUNGER

Next to the towers: “2.863 people died”
Next to the kid:: “824 million people starving in the world”.

The world united against terrorism. It should also be united against AIDS


Text next to the towers: “2.863 people died”
Text next to the guy: “40 milllion of HIV infected in the world.”

0708

βήματα παντού, φτάνουνε εδώ, κι η ζωή μου βήματα, βήματα, when you love so long, that the thrill is gone, δε χάθηκε κι ο κόσμος πια, το τζάμι αν ραγίσει, θέλω να 'ρθείς και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε, πως νιώθουμε παράφορα πως ζούμε έτσι αδιάφορα, χωρίς αυτήν την σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια, shows me colours when there's none to see, gives me hope when I can't believe, that for the first time, κι η χαρά είναι ένα κλικ που είναι δίπλα στον καθένα, ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές, και το πρωί ξυπνήσαμε απ' τ' όνειρο που ζήσαμε, έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές, θα 'μαι στο πλάι σου κι ας ματώσω, well it's been a long time, long time now, since I've seen you smile, the truth cant hurt you its just like the dark, it scares you witless, but in time you see things clear and stark, θα χάσω είχα πει μα κερδίζω.