Άιντε Μανταλώ και Μανταλένα

Είμαι πολύ ήσυχος. Η ελληνική αστυνομία κάνει τη δουλειά της. 10' διαπραγματεύσεων στη μέση του δρόμου οδήγησαν σε αδιέξοδο. Βρε τι με το καλό, βρε με τι με το κακό, τα επιχειρήματά μου γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος, που λένε. Θα μας αφήσετε να ανέβουμε καλοί μου άνθρωποι με το αυτοκίνητο γιατί έχουμε έγγυο; Στ' αρχίδια τους που λένε και στο χωριό μου. Να πάρει ταξί, η απάντηση, το parking είναι γεμάτο. Μα δε θέλω να παρκάρω άνθρωπέ μου. Να την αφήσω στην είσοδο να δει τη Μανταλένα την Peyroux, και θα το κατεβάσω κάτω. Θα ανέβω με τα πόδια εγώ. Θα περάσω από εδώ να σου δώσω το παρών. Τίποτα. Ανένδοτος ο κυρ μπάτσος. Να πάρει ταξί. Έχουμε εντολές. Οι εντολές είναι να μην αφήνετε εγγύους να ανεβαίνουν στον Λυκαβηττό με το αυτοκίνητο; Τι σκατά; Κι αν πάθει κάτι επάνω; Θα την κατεβάσουμε με το περιπολικό. Άφησα λοιπόν την έγγυο κάτω. Τι να κάνω; Αφού τα παιδιά εκτελούσαν εντολές. Κι όπως είπε και οι αγαπημένη μου. Τι το παιδεύεις; Αν μπορούσαν να γίνουν κάτι άλλο, θα είχαν γίνει μπάτσοι; Και περνάμε στο καλλιτεχνικό μέρος. Εγώ την jazz μετά το τρίτο κομμάτι την βαριέμαι. Βαρέθηκα κοινώς. Φωνάρα. Αλλά αρκεί να σε κρατήσει μια φωνή σε μια παράσταση που κανονικά θα έπρεπε να είναι χωμένη σε μια ατμοσφαιρική τρύπα τίγκα στον καπνό και αντ΄αυτού ανέπνεε στο αχανές του Λυκαβηττού. Αλλά μετά έρχεται στο τέλος το "Dance me to the end of love" και λες δε πάει στα κομμάτια η γκρίνια. Καλά πέρασα.