Φειδάκης

Έπεσα τις προάλλες τυχαία πάνω στο "Παρασκήνιο". Αφιερωμένο στον Πάνο Φειδάκη. Δεν ήξερα ότι πριν 3 χρόνια επέλεξε να φύγει. Είδα τον Φασιανό να μιλάει για τον φίλο του. Είδα τον Πάνο Φειδάκη στο εργαστήριό του να κρύβεται από την κάμερα και να μην δέχεται το μικρόφωνο. Και μετά να ζωγραφίζει. Τότε ξέχασε ότι γύρω του γινόταν του "παρασκηνίου" και άρχισε να διηγείται. Για τον δάσκαλό του, τον Γιώργο Μαυροϊδή. Για τα πρώτα χρόνια που ζωγράφιζε πορτραίτα στον δρόμο. Να 'χεις σταθείς σε έναν πλανόδιο ζωγράφο, να έχει κάνει το πορτραίτο σου. Να είναι ο Φειδάκης και να μην το ξέρεις. Και συγκινήθηκα πολύ. Και βαθειά. Όχι μόνο γιατί αγαπώ πολύ τη δουλειά του. Ούτε γιατί δεν το ήξερα ότι είχε φύγει. Αλλά γιατί είδα έναν άνθρωπο τόσο κανονικό. Και τόσο ειλικρινά ουσιαστικό. Μ' ένα τόσο καθαρό βλέμμα. Σου έχει τύχει να δεις έναν άνθρωπο στο δρόμο και να ζηλέψεις που δεν είσαι φίλος του. Να θέλεις να ανταλλάξεις μαζί του έστω 2 κουβέντες. Και να συνειδητοποιείς ταυτόχρονα ότι δεν θα έχεις ποτέ αυτήν την ευκαιρία. Και μη μου πεις, πως "δεν ξέρεις καμιά φορά πως τα φέρνει η ζωή". Ξέρεις... Κάθε φορά που θα βγάνεις στην στάση "Μέγαρο Μουσικής" σφύρα στα πουλάκια του τοίχου. Αυτά που στέκονται πάνω στο πεντάγραμμο. Και στα χελιδόνια που εφορμούν. Και θα δεις. Θα σου σφυρίξουν κι εκείνα... Είναι το τελευταίο έργο του.