Δέλτα @ LifO

Αν δω συνέντευξη σεντόνι με πιάνει πανικός. Βαριέμαι. Όταν όμως τα χοντρά γράμματα λένε:

"Προσεύχομαι με δύο τρόπους. Στ' αστέρια και στο βυθό της θάλασσας. Κάτω απ' το νερό. Πάντα, όποτε βουτάω, κάνω μια προσευχή"

...όταν μυρίζεσαι ότι αυτός που λέει δεν βγήκε για να μιλήσει, αλλά για να τα πει. Τα μέσα σου του. Ε τότε συγνώμη. 2700 λέξεις είναι μόνο μυρωδιά.

"...Αισθάνομαι τρομερή προσβολή που η χώρα με υποβιβάζει, πρώτα σαν άνθρωπο, σαν πολίτη, δεύτερον που δεν μου δίνει τη δυνατότητα να εκφράσω τη σχέση μου με τη μουσική στο βαθμό που μου αξίζει..."

"...Σίγουρα όλοι θέλουμε να μας θυμούνται με έναν τρόπο, αλλά το θεωρώ τρομερή αλαζονεία. Τι θα μπορούσε να ήταν η οικογένεια Διαμαντοπούλου στο σύμπαν; Τίποτα. Το παιδί, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι η ανάγκη για μιακαλύτερη εικόνα του εαυτού μας. Αυτό είναι και μια μεγάλη παγίδα τελίκα. Γιατί να φέρεις στη ζωή έναν άνθρωπο για να γίνει το εκπληρωμένο γαμώτο σου; Πέρσι μου βγήκε έντονα η ανάγκη της πατρότητας. Το θέμα είναι πως ένα ομοφυλόφιλος κάνει ένα παιδί στην Ελλάδα; Στεναχωρήθηκα πολύ, αλλά στη φάση που είμαι, δεν μ' ενδιαφέρει πια, το πήρα απόφαση. Σαν παιδί μου νιώθω το έργο μου. Έμψυχο είναι κι αυτό..."

"...Πιστεύω ότι τους κύκλους τους κάνουμε μόνοι μας, αλλά στην τελική ευθεία μπαίνουμε πάντα μαζί με άλλους..."

Δεν θα αντιγράψω όλη τη συνέντευξη. Τρέξε να βρεις το LifO.
Κι ένα φιλί στο Παρουσάκι. Που μπορεί να βρεθεί στην τελική ευθεία μου...