Που πάει να πει ότι δεν θέλει και πολύ να σου γυρίσει. Αλλιώς. Μην το αφήσεις. Αρχίζει να σε παίρνει και νομίζεις ότι το ελέγχεις. Αρχίδια το ελέγχεις. Σε ελέγχει απόλυτα. Αρχίζει να σε τραβάει. Να σου στερεί οξυγόνο. Και δεν οξυγονώνεται σωστά ο εγκέφαλος. Κι αν δεν την κάνεις γρήγορα προς την επιφάνεια την έκατσες. Ξυπνάς ένα πρωί με την ασθένεια των σφουγγαράδων.Εγώ είμαι του μισογεμάτου. Ποτέ του μισοάδειου. Και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Ότι υπάρχει και το άλλο με τρόμαξε. Άντε χάσου μισοάδειο. Σε πίνω ως τον πάτο. Και ξαναγεμίζω.
7 comments:
Οι κακές παρέες... ;-)
Κυρία rainman αν είχες μπει στον κόπο να διαβάσεις 64 σελίδες Α4, θα είχες καταλάβει...
Πω-πω, αυτό δεν ήταν απλό καρφί ήταν ταβανόπροκα... είμαι πολύ χάλια αυτές τις μέρες (δεν μπορώ να πέσω κι άλλο), θα σε διαβάσω όταν θα είμαι λίγο καλύτερα.
Με τρόμαξε η φωτογραφία.
Κι όμως όλο κάνω κλικ και ξαναγυρίζω να την δω.
Γοητευτική η γραφή τύπου Λίνα Νικολακοπούλου αλλά αν καμία φορά (έτσι για αλλαγή) μιλούσες face to face με κάποιον... θα ήταν μια όμορφη έκπληξη... πραγματικά να μιλούσες όμως...
Σε έβρισα εγώ; Άκου Λίνα Νικολακοπούλου!
Από που προκύπτει όμως η βεβαιότητα πως χρειάζομαι να πω κάτι σε κάποιον;
έχεις δίκιο. πολύ χαζό από μέρους μου...
Post a Comment