Είχα πάντα μια δικαιολογία. Για τους φίλους που δεν βλεπόμαστε ούτε μιλάμε κάθε μέρα. Ούτε κάθε μήνα. Αλλά είναι φίλοι. Μέσα σου και το ξέρεις. Είχα μια δικαιολογία. Αν πάθεις κάτι θα το μάθω. Μίλησα σήμερα με την Κ. Είχαμε να μιλήσουμε πάνω από χρόνο. Είπα τις άπειρες μπούρδες. Τι κάνεις; Παιδιά. Κι όλο το ρεπερτόριο. Πρέπει να σου πω κάτι. Ε και δεν μου λες. Κάθεσαι; Κάθομαι. Κι εγώ. Ωραία καθόμαστε και οι δύο. Όχι, δεν κατάλαβες. Εγώ κάθομαι εδώ και ένα χρόνο. Είχα ένα τροχαίο τον Ιανουάριο του 2005. Δουλεύω κανονικά. Δουλεύω από τον πρώτο μήνα στο ΚΑΤ. Έγραφα κείμενα στο pc. Όλοι ρώταγαν πότε θα φύγει η τρελή; Δυστυχώς από το τροχαίο ο εγκέφαλος δεν έπαθε τίποτα. Δεν γλυτώσατε. Πες μου τώρα ποιος είναι ο "ειδικές ανάγκες"; Εγώ που δεν σταύρωσα κουβέντα; Ή...
4 comments:
. . .
Μπήκα τυχαία στο blog ψάχνοντας στο Διαδίκτυο πληροφορίες για τους Κόρε. Ύδρο. Έχω περάσει αρκετά μεταμεσονύχτια δίωρα με τις μουσικές σου. Έχω καιρό όμως να ακούσω την εκπομπή. .Το κόλλημα με το "Μόχα" το έχεις ακόμα;
(αυτός δεν είσαι;;)
Vroxopoie αν απαντήσω ναι θα ξανακούσεις ή όχι;
dimitra ξέρεις πόσο γρήγορα περνάει ο πόνος από τον μπάτσο;
υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που τους έχω μέσα στην καρδιά μου κι ας μην τους βλέπω σχεδόν καθόλου... αλλά δεν είμαι φίλη τους... γιατί δεν είμαι εκεί... κι αν δεν είσαι εκεί τι νόημα έχει?
Post a Comment