..με τη φέτα το καρπούζι...

Γράφτηκε για το 5ο τεύχος του Muzine, που βγαίνει εκεί έξω, όπου να 'ναι. Λίγο πριν το splash, ήθελα να μείνει αυτό εδώ πάνω. Μόστρα. Για τα καλοκαίρια του ραδιοφώνου. Για τα καλοκαίρια μου του ραδιοφώνου μου. Το αφήνω εδώ. Για να το βρω στα τέλη του Αυγούστου.

Δύσκολα μπαίνει το ραδιόφωνο κάτω. Πώς να βάλεις κάτω την αίσθηση. Μπορεί γι αυτό να μιλάνε ακόμα για την μαγεία του ραδιοφώνου. Που αν με ρωτήσεις εμένα, θεωρώ ότι την έχει χάσει προ πολλού. Ακόμα πιο δύσκολα μπαίνει το καλοκαίρι του ραδιοφώνου κάτω.

Πώς να βάλεις κάτω σε 300, σε 600 λέξεις μια αίσθηση που αλλάζει συνεχώς. Ακόμα κι εκεί μέσα. Μέσα σ’ ένα studio. Το καλοκαίρι όλα πετάγονται από το ένα θέμα στο άλλο. Πετάγεσαι για ένα ποτό. Πετάγεσαι μέχρι την γωνία για τσιγάρα. Εύκολα. Με την σαγιονάρα. Πετάγεσαι μέχρι την παραλία. Για νυχτερινό μπάνιο. Μέχρι τον Λυκαβηττό. Μέχρι το νησί των περσινών διακοπών. Μέχρι πολλές διακοπές πίσω. Μέχρι το soundtrack τους. Αυτό που σου είχε κολλήσει τότε. Τώρα, δεν είναι ένα τραγούδι σκέτο. Είναι μυρωδιά. Είναι άμμος στα παπούτσια. Είναι το συγκεκριμένο μακό που φορούσες σ’ εκείνο το bar. Στο συγκεκριμένο bar. Αν είναι μία εποχή που κολλάει με τραγούδια. Είναι αυτή. Μη μου πεις ότι θυμάσαι πιο τραγούδι άκουγες τον Φεβρουάριο του ’98 ας πούμε. Αν σου ζητήσω όμως να θυμηθείς ποιο τραγούδι άκουγες το ‘95 στην Σίφνο, στην Σέριφο, στην Σαμοθράκη, στην Αστυπάλαια, στην Σαντορίνη, στην Κεφαλονιά, στο όπου ήσουν τότε, θα δεις ότι το ‘χεις. Κι εγώ το ‘χω.

Εκείνο που έχω πιο δύσκολα είναι το καλοκαίρι στο ραδιόφωνο. Δεν ξέρω πώς μου έχει κάτσει ότι η ώρα μου είναι τζακάτη. Ότι αυτό το 12 με 2 τη νύχτα είναι κάτι σαν «κρύο, καιρός για 12-2». Όχι ότι για τους άλλους δεν γίνεται εύκολα μπαλκονάτη, αλλά άλλο θέλω να πω. Χωράς πιο εύκολα στην σκέψη του μέσα. Τώρα εγώ από εδώ «μέσα» εκπέμπω κάπου εκεί «μέσα». Το καλοκαίρι όλα γίνονται έξω. Ανοιχτά παράθυρα. Ανοιχτά αυτοκίνητα. Ανοιχτά παράθυρα στα αυτοκίνητα. Μπαλκόνια. Παραλίες. Και τώρα εγώ από εδώ «μέσα» εκπέμπω κάπου εκεί «έξω». Ζορίζεσαι. Μετά πέφτουν τηλέφωνα. Του έξω. Διαδρομή μέχρι το λιμάνι. Βάλε τραγούδι όσο προλαβαίνουμε. Πάνω στο πλοίο. Βάλε τραγούδι όσο έχουμε σήμα. Ή στην Εθνική. Πιάνει μέχρι Κόρινθο. Ή από κάποιο νησί. Σ’ ακούμε σ’ αυτήν την πλευρά, βάλε κάτι γιατί από την άλλη πλευρά του νησιού δεν πιάνει. Όλα κινούνται. Όλοι μετακινούνται. Κι εγώ εκεί μέσα. Ζορίζομαι. Μετά έρχεται ένα sms. Ή ένα ακόμα τηλέφωνο. Δεν θα φύγω. Δεν θα πάω πουθενά. Δεν με παίρνει. Διαβάζω. Δεν έκατσε. Χώρισα. Μου αρέσει η άδεια Αθήνα τον Αύγουστο. Μαζεύονται σιγά – σιγά τα «μέσα». Σ’ αυτήν την δουλειά που όλα είναι αέρας με αόρατους αποδέκτες, αρχίζεις και παίρνεις παρουσίες. Οι καλοκαιρινές παρουσίες μετράνε διπλά. Δεν έχει γιατί. Γιατί έτσι.

Γιατί έτσι θέλω. Γιατί η αίσθηση είναι αίσθηση, μπορεί και λάθος. Μπορεί να έχω κι εγώ την λάθος αίσθηση. Την όποια αίσθηση. Αυτή όμως που δεν μπαίνει κάτω. Πώς να μπει κάτω μωρέ η αίσθηση του καλοκαιριού. Όπου κι αν σε βρίσκει αυτό. Θες σ’ ένα studio; Ας πούμε σ’ ένα studio.