Υπάρχει μια γωνία στο δισκάδικο της Fnac που με κάνει πιτσιρικά πάλι. Ως δια μαγείας. Μια γωνιά τόση δα. Alternative λέει πάνω. Και μάλλον εννοεί τον άλλο κόσμο. Έναν άλλο κόσμο. Χαζεύω ζωγραφιές. Μουσικά κουτιά κλεισμένα με σελοφάν που δεν ξέρεις τι μπαλλαρίνες θα σκάσουν από μέσα. Μπορείς βέβαια να χτυπήσεις το barcode στο ειδικό μηχάνημα και να ακούσεις. Αλλά έτσι πάει το περιτύλιγμα. Που δεν θες να το ξεσκίσεις και να αποκαλύψεις το μέσα. Θες να ξεκολλήσεις ένα - ένα τα σελοτέιπ, να δεις την μία γωνία, να μετρήσεις όλες τις τσακίσεις του χαρτιού, να το διπλώσεις, να το βάλεις στην άκρη. Και να παίξεις με το μουσικό σου κουτί. Μπορεί και να μην είναι το καλύτερο μουσικό κουτί του κόσμου. Μπορεί και να είναι το καλύτερο μουσικό κουτί του κόσμου. Έχει σημασία. Αλλά δεν έχει όλη την σημασία. Η γοητεία της διαδικασίας έχει.
1 comment:
Σε όλη μου τη ζωή λατρεύω και μισώ μουσικά κουτιά... από τη μια μου φέρνουν χαμόγελο κι από την άλλη μια παράξενη θλίψη...
καλημέρα!
Post a Comment