Friday, June 16, 2006

Ι


Θυμάμαι. Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας; Την πρώτη εκπομπή στον Μελωδία. Να μη μοιάζει με κανένα. Άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Οδυσσέας και εσύ. Λένε πως χάθηκες. Για το καλωσόρισμα. Και πέρασαν 4 χρόνια. Δε σε συνάντησε κανείς ως σήμερα. Το "γεια" του καλώς ήρθες, έπρεπε να γίνει "αντίο" του καλού ταξιδιού. Απ' τη ζωή μου όταν περνάς, μια καλημέρα μην την ξεχνάς. Και πέρασαν 2 χρόνια. Έχεις φύγει απ' την πόλη. Σαν σήμερα. Πράσινους κήπους θα απλώσω να ξαπλώσεις. Και ξέρεις κάτι; Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας; Το μόνο που φοβάμαι είναι να νομίζεις πως σε ξέχασα. Σαν να 'σουν πρόσωπο που επινόησα. Ένα φιλί. Όπου κι αν είσαι, όταν ξυπνάς μια καλημέρα μην την ξεχνάς...

4 comments:

Anonymous said...

Μια φωνή τόσο οικεία σαν της μαμάς πως να την ξεχάσεις?κανείς μας δεν την ξεχνάει κι ας μην την είδαμε ποτέ απο κοντά!

Anonymous said...

Να ξέρεις ότι το αισθανθήκαμε και εμείς σαν απώλεια και καταλαβαίναμε τις δύσκολες στιγμές που περνούσατε εσείς σαν συνάδελφοί της...

Anonymous said...

...

Anonymous said...

κι ένα εκατοντάφυλλο... με αγάπη!