Friday, July 28, 2006

Κλειστό λόγω διακοπών... Μέρος ΙΙ


Θα τα ξαναπούμε στις 21 Αυγούστου. Φτιάχνω βαλίτσες. Με τα απαραίτητα:
με τη φόρα του Παύλου Παυλίδη


με τα βιολιά της Sophie Solomon και το Poison Sweet Madeira

με την εύθραυστη ευαισθησία του Stuart Staples και του Leaving Songs

Με το soundtrack του Old Boy, πάντα!


Με την καβλωτική πόρωση των Depeche Mode



Και με το album της χρονιάς, up to now!

Θα τα πούμε ε;
Αν περνάτε από εδώ, αφήστε ένα αποτύπωμα, ένα γεια...

Κλειστό λόγω διακοπών... Μέρος Ι


Θα έφευγα Σάββατο. Subito. Αλλά δεν γίνεται. Οι Depeche θα είναι εδώ την Τρίτη. Ξέρετε ρε τι πάει να πει να πας πίσω τις διακοπές σου; Το καλό που σας θέλω Depeche είναι να μας ξεκάνετε. Το μόνο που ελπίζω είναι ότι θα μας ξεκάνετε...!

100



100 posts. όσοι διαβάσατε έστω και μια σειρά είστε οι ήρωες! οι υπόλοιποι είστε άρρωστοι. thanx!

Wednesday, July 26, 2006

Ο παλιός σκληρός


Άνοιξα το ξεχασμένο pc για να τραβήξω κάτι αρχεία που χρειαζόμουν και δεν είχα μεταφέρει. Και με βρήκα μέσα. Νεότερο κατά μία δεκαετία. Φαντάρο. Στα 24-25 μου. Και λίγο μετά. Κατέβασα τα αρχεία που χρειαζόμουν κι άρχησα να ανοίγω τα άλλα. Βρήκα το "maybe" στην αρχική του μορφή. Βρήκα κείμενα για το site του Μελωδία. Κείμενα για διάφορα περιοδικά που είχα γράψει όταν ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Και πολλά κείμενα για την "Κεκρωπία". Εφημερίδα του Κορωπιού όπου μεγάλωσα και έγραφα σταθερά. Υπήρξα και αρχισυντάκτης. Σκατά αρχισυντάκτης. Ε, συγκινήθηκα. Και έφερα τούτο 'δω μαζί μου (έφερα κι ένα ακόμα, αλλά δισκέτα δεν συνεργάζεται). Τότε που ήμουν σμηνίτης και το έστειλα για να δημοσιευτεί από την ακριτική Καλαμάτα. Ανάμεσα σε τόνους άπλυτων πιάτων και τεράστιων ταψιών. Ανάμεσα στη λάτζα και την εορταστική άδεια, τούτο εδώ:
"Χριστούγεννα... Έτσι επετειακά και για το καλό των ημερών είπα να επιστρέψω. Πιο παλιός τώρα..., όχι ότι σημαίνει τίποτα δηλαδή, εγώ βαριέμαι το ίδιο. Απλά, δεν ξυρίζομαι καθημερινά, οι μπότες μου κουβαλάνε για αρκετές μέρες την σκόνη τους, πάνε οι προσευχές, πάει και η ορθοστασία, τώρα τ’ ακουστικά προβάλλουν θρασύτατα από την τσέπη, μπορώ ακόμα και να ανοιγοκλείνω τα μάτια μου χωρίς το μαρς. Α! και η σημαία αρχίζει να ξεθωριάζει μέσα μου.
Έπαρση καθημερινά, με ντουντούκες και εμβατήρια, χωρίς έπαρση και εθνική υπερηφάνεια πλέον. Ένα λουλακί πανί που ανεβαίνει στον ιστό. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν. «Ο Οδυσσέας» του Τάσου Ρούσσου με παρηγορεί: «Η Πατρίδα μας είμαστε εμείς. Αυτά που κουβαλάμε στα σωθικά μας ή στην άκρη του νου και έρχονται ξαφνικά, καθώς γίνονται εικόνες, δέντρα, και θάλασσες, η Πηνελόπη, το μωρό μας στην κούνια και το κουφάρι του Έκτορα...» Ηρεμεί την συνείδησή και τον πατριωτισμό μου που ποτέ δεν διεκδικούσε δάφνες.
Είπα να γίνω Χριστουγεννιάτικος, αλλά βρήκα την μια κλάρα του Αλεξανδριανού στην αυλή τσακισμένη και τις κόκκινες γιορτινές κορφές της μαραμένες. Την έριξαν κάτω οι βροχές και όταν έφτασα εγώ ήταν πολύ αργά. Δεν πρόλαβα να τη σώσω σ’ ένα βάζο μέχρι τις γιορτές. Έμεινε η άλλη να παλεύει με τον καιρό και να με προκαλεί να την στολίσω. Αντιστέκομαι.
Τα φετινά Χριστούγεννα πήρα απόφαση να μην μετρήσουν έτσι όπως μου τα κατάντησαν. «Εορταστική Άδεια» μου λένε. Πειράζει που εγώ το λέω ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και δεν έχει τίποτα να κάνει με τη γελοιότητα ενός στρατοπέδου; Τίποτα να κάνει με την άρρωστη εικόνα των φαντάρων με τη φόρμα αγγαρείας να κρεμάνε στολίδια, γιρλάντες και λαμπιόνια. Όποιος βρει το φλουρί παίρνει πέντε ημέρες τιμητική, μόνο που δεν ξέρω αν θ’ αντέξει το βλέμμα των άλλων τριακοσίων που θα έχουν φάει απλά ένα κομμάτι με αμύγδαλο.
Στην υγειά του χαμένου χρόνου λοιπόν. Και ας πίστευα πάντα πως το 7 ήταν ο τυχερός μου αριθμός. Φοβάμαι μόνο γιατί κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς η μαμά μου θύμιζε πως «όπως μας βρει ο καινούριος χρόνος έτσι και θα κυλήσει». Δηλαδή αν φορέσω τα πολιτικά μου, το σκάσω από το σύρμα και πάω να στολίσω το Αλεξανδριανό μου λες να έχω ελπίδες;"

Tuesday, July 25, 2006

Χάπυ


Υπάρχει αυτή η ησυχία που υπάρχει πάντα πριν από το φευγιό. Που γίνεται ένας αλαλαγμός αλλά εσύ δεν ακούς τίποτα. Που τρέχεις να πλύνεις, να απλώσεις, να κατεβάσεις βαλίτσες, να πληρώσεις λογαριασμούς, να κάνεις service στο αυτοκίνητο, να κλείσεις εκρεμμότητες στη δουλειά, να αφήσεις playlist για 3 εβδομάδες, να τακτοποιήσεις τα κατοικίδια, να κουρευτείς, να αδυνατίσεις δεν προλαβαίνεις πια, να γυμνάστεις το ίδιο... και τα υπομένεις όλα στωικά. Όλα αυτά που κανονικά θα σε τρέλαιναν είναι απλά προετοιμασία. Γιατί το βλέπεις αλλιώς. Είναι τα πριν του μετά. Είδες βρε κουτό που η ζωή είναι απλή; Αρκεί κάθε φορά να μετατοπίζεις μια ιδέα την οπτική. Θα μου πεις ότι δεν βρίσκεις πάντα τη σωστή γωνία. Δεν είναι όμως ότι δεν υπάρχει. Και το πιο εύκολο είναι να κλαίγεσαι. Ξέρεις πόσο εύκολο είναι να γίνεις μίζερος. Θέλεις για αλλαγή να δοκιμάσουμε το δύσκολο; Θες να είμαστε ευτυχισμένοι;

Thursday, July 20, 2006

Στη σκιά


Όλο αυτό το λυσσομάνι του αέρα χθες το βράδυ είχε μια γοητεία. Είχε έναν θυμό που ταιριάζει με όσους έχουν μείνει πίσω. Μας πήρε και μας σήκωσε. Σύννεφα σκόνης που χόρευαν στα κίτρινα φώτα της Αττικής Οδού. Χαμηλές ταχύτητες γιατί αλλού πήγαινες και αλλού σε πήγαινε. Και η σπασμένη λεύκα σήμερα το πρωί. Το 1/3 του κορμού σκίστηκε και άφησε μια ανοιχτή πληγή. Τα κλαδιά της κομμένα και τακτοποιημένα στο πλάι από την αρμόδια υπηρεσία. Σκεφτόμουν που την σκιά που μας έχει χαρίσει τα 4 τελευταία χρόνια δεν πρέπει να την αφήσουμε να πεθάνει στην άκρη του δρόμου. Θα πάω να βουτήξω τα κλαδιά και να τα κάνω ζεστασιά στο τζάκι του χειμώνα. Η δροσιά της σκιάς να γίνει ζεστασιά της φωτιάς. Αλλά θα έχουμε ζήσει λίγο ακόμα μαζί της.

Tuesday, July 18, 2006

Κάνει μοναξιά;


...και δε χτυπάει το τηλέεεεεεφωνο, με πνίγει το παράαααααπονο. Κάθε καλοκαίρι μου έρχεται να το ρίξω στα βαριά. Τα άσματα. Όσο δεν κινδυνεύω όλη τη χρόνια να πέσω στα βαριά κινδυνεύω πάντα ένα 10ήμερα πριν τις διακοπές. Με τρελλαίνουν τα τρίωρα. Νομίζω ότι τα έχω παίξει όλα. Τα έχω παίξει. Κι αυτή η ησυχία. Που έχεις την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω. Is there anybody out there? Όσοι φεύγουν κουνάνε μαντήλια κι όσοι μένουν ρίχνουν καντήλια. Σλογκανάρα. Μόνο που δεν με είχε πιάσει τα παλιά καλοκαίρια γιατί πάντα την έκανα νωρίς. Για ποιον κάνουμε ραδιόφωνο τα καλοκαίρια; Αν κάνουμε γι αυτούς που μένουν γιατί να έχουμε καλοκαιρινή διάθεση; Αφού αυτοί που μένουν δε θέλουν που είναι καλοκαίρι. Δεν κουνιέται φύλλο. Κάθεσαι μέσα σ' ένα studio και πας να αναπτύξεις λέει έναν κώδικα επικοινωνίας. Αλλά είσαι μόνος σου. Εσύ στο studio και ο δέκτης στο μπαλκόνι του. Και κάνει μοναξιά. Κι εδώ κι εκεί. Και δεν συναντιόμαστε πουθενά. Ούτε στην άκρη μιας τηλεφωνικής γραμμής. Ή να το δω αλλιώς; Συναντιούνται η εδώ κι η εκεί μοναξιά και τα λένε κάπου πάνω στον ουρανό της πόλης. Στα μισά του δρόμου.

Monday, July 17, 2006

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...





Πόσα Σουκού μετράς μέχρι τις διακοπές; Και γιατί τόσος εκνευρισμός; Με ανάδρομο Ερμή πας και κάνεις επαγγελματική πρόταση; Πόσα 3ωρα μπορεί να εντάξει ο μέσος ραδιοφωνικός παραγωγός; Πρέπει να το πετάξω το google earth. Δεν κάνει καλό. Κακό εργαλείο. Επικίνδυνο. Νομίζεις ότι φεύγεις. Αλλά είσαι εδώ. Όταν το κλείνεις είσαι εκεί απ' όπου ξεκίνησες. Θα μου πεις το ίδιο δεν παθαίνουν και όσοι ταξιδεύουν με το Express Σαντορίνη ή το Λατώ; Φεύγουν, ρίχνουν έναν υπνάκο και όταν ξυπνάνε είναι πάλι Πειραιά. Παίζεις με την ψυχολογία αυτού που φεύγει διακοπές; Δεν παίζεις. Κινδυνεύεις να βρεθείς στο χαντάκι. Και δεν θα έχει άδικο ο άνθρωπος να σε χαντακώσει. Περνάει 350 μέρες και ελπίζει σε 15. Θα του φας τη 1; Mr Αγούδημος; E όχι mr Αγούδημος! Δε φταίμε εμείς που θέλουμε τη χλίδα του highspeed. Έχεις ταξιδέψει καπετάνιο με το "Δημητρούλα" και το "Ρομίλντα". Σε κάθε πλαφ μένεις στον τόπο. Αν δεν πας από ανακοπή πράγμα που εύχεσαι, βγαίνεις στο λιμάνι του προορισμού γερασμένος. Ξεχνάς πότε ξεκίνησες. Ξεχνάς πως είναι να πατάς στη γη. Πέρασαν και αιώνες απ' όταν ξεκίνησες. Mr Agoudimos drop dead.

Wednesday, July 12, 2006

Ασορτί



Άνοιξα το παραθυράκι γιατί θυμήθηκα τον Clemente. Μου έρχεται κατά καιρούς. Με χτυπάει η εντύπωση που μου έχει αφήσει. Από τις "Μεγάλες Προσδοκίες". Περίμενα να πέσουν οι τίτλοι για να δω ποιος είναι αυτός που είχε μεγαλουργήσει. Και από τότε μου καρφώθηκε το όνομά του. Και κατά καιρούς ψάχνω στο ιντερνέτι για να δω κάτι δικό του. Και μου αρκεί. Και κάθε φορά, μα κάθε φορά, μου έρχονται στο μυαλό διάφοροι τύποι που ταιριάζουν τους πίνακες με το χρώμα της ταπετσαρίας του σαλονιού. Άσχετα από το συναίσθημα που βγάζει. "Πως ζούμε έτσι αδιάφορα" που λέει και ο Σωκράτης. Διαλέγεις έστω και μια παπαριά για τον τοίχο σου. Θα την βλέπεις κάθε μέρα. Ας είναι κυματάκια και φουρτούνες και ναύτες με πίπες και δεντράκια. Έστω κι έτσι. Κοίτα ρε πούστη μου να σου βγάζει κάτι. Να σου αρέσει για κάποιο λόγο. Να σου κάνει κάτι. Πέρα από το να κολλάει με το πετρόλ ριχτάρι. Και νέοι άνθρωποι. Δίπλα στη βιτρίνα με τα κρύσταλλα και ένας πίνακας που να ταιριάζει. Να ταιριάζει με τι; Και μετά λες δεν αγαπάς την καθημερινότητά σου. Και γιατί να την αγαπάς; Λέω εγώ τώρα...

Tuesday, July 11, 2006

Άιντε Μανταλώ και Μανταλένα



Είμαι πολύ ήσυχος. Η ελληνική αστυνομία κάνει τη δουλειά της. 10' διαπραγματεύσεων στη μέση του δρόμου οδήγησαν σε αδιέξοδο. Βρε τι με το καλό, βρε με τι με το κακό, τα επιχειρήματά μου γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος, που λένε. Θα μας αφήσετε να ανέβουμε καλοί μου άνθρωποι με το αυτοκίνητο γιατί έχουμε έγγυο; Στ' αρχίδια τους που λένε και στο χωριό μου. Να πάρει ταξί, η απάντηση, το parking είναι γεμάτο. Μα δε θέλω να παρκάρω άνθρωπέ μου. Να την αφήσω στην είσοδο να δει τη Μανταλένα την Peyroux, και θα το κατεβάσω κάτω. Θα ανέβω με τα πόδια εγώ. Θα περάσω από εδώ να σου δώσω το παρών. Τίποτα. Ανένδοτος ο κυρ μπάτσος. Να πάρει ταξί. Έχουμε εντολές. Οι εντολές είναι να μην αφήνετε εγγύους να ανεβαίνουν στον Λυκαβηττό με το αυτοκίνητο; Τι σκατά; Κι αν πάθει κάτι επάνω; Θα την κατεβάσουμε με το περιπολικό. Άφησα λοιπόν την έγγυο κάτω. Τι να κάνω; Αφού τα παιδιά εκτελούσαν εντολές. Κι όπως είπε και οι αγαπημένη μου. Τι το παιδεύεις; Αν μπορούσαν να γίνουν κάτι άλλο, θα είχαν γίνει μπάτσοι; Και περνάμε στο καλλιτεχνικό μέρος. Εγώ την jazz μετά το τρίτο κομμάτι την βαριέμαι. Βαρέθηκα κοινώς. Φωνάρα. Αλλά αρκεί να σε κρατήσει μια φωνή σε μια παράσταση που κανονικά θα έπρεπε να είναι χωμένη σε μια ατμοσφαιρική τρύπα τίγκα στον καπνό και αντ΄αυτού ανέπνεε στο αχανές του Λυκαβηττού. Αλλά μετά έρχεται στο τέλος το "Dance me to the end of love" και λες δε πάει στα κομμάτια η γκρίνια. Καλά πέρασα.

Monday, July 10, 2006

Βι αρ δε τσάμπιονς




Βαρέθηκε ο κώλος μας η αλήθεια είναι. Δηλαδή αν βγάλεις από τον τελικό τις 2 φάσεις των γκόλ, την κεφαλιά του Ζιζού και την απόκρουση του Μπουφόν, την κουτουλιά του Ζιζού, άντε και καμιαδυό φάσεις ακόμα, βαρέθηκε ο κώλος μας. Πάλι καλά που το σηκώσαμε. Βι αρ δε τσάμπιονς. Που λένε και τα Ιταλάκια. Βι αρ. Και Ου Ντούε. Και Ου Μπι Κουαράντα. Χάσαμε την ευκαιρία να λουστούμε στην Fontana di Trevi, σαν την Ανίτα Εκμπεργκ.

Wednesday, July 05, 2006

Azzuro


Τους πήδηξε και καλά τους έκανε, αλλά εμένα με έπιασε πάλι η νοσταλγία. Μπαίνω και στον beatlus και πέφτω πάνω στην piazza Navona. Με έχει πιάσει από πέρυσι κι αυτό του οπωσδήποτε γυρισμού. Θέλω ένα 10ήμερο τουλάχιστον στην Σικελία. Τώρα. Να βρω τους φίλους μου. Να πούμε μπούρδες. Να θυμηθούμε που ήμασταν πιτσιρίκια. Γιατί το '92 που μοιραστήκαμε 3 μήνες πιτσιρίκια ήμασταν. Να κάνουμε ατελείωτες κουβέντες. Και βόλτες. Και granita fragola con la panna. Και πάνω - κάτω στην πλατεία του Sant Angelo Muxaro. Και βόλτες στην ομορφότερη πόλη της Ιταλίας. Την Ragusa Ibla. Και indianata. Και να τρώω γαβάθες με τα ωραιότερα ζυμαρικά του πλανήτη. Και να είναι και ο Davide, και η Rosalba, και ο Piero, και ο Antonio, και η Μαρία, και η Πόλυ, και o Nino, και η Margherita και η αγάπη μου... Και να είναι όπως παλιά. Ένα λίγο rewind ρε γαμώτο. Με μπουγέλα. Πέτρες κάτω από τα στρώματα. Απογεύματα στην campagnia. Και νύχτες στην Ortigia. Θέλω οι άνθρωποι μου, να είναι κοντά μου. Όλοι οι παραπάνω, και η Νεφέλη, και ο Μιχάλης, και η Αναστασία. Βαρέθηκα τα τηλέφωνα. Τις μνήμες. Τα msn. Τις φωτογραφίες. Καινούριες κοινές παραστάσεις θέλω. Μέχρι τότε... FORZA ITALIA!

It will grow back like a starfish



H φωτογραφική μηχανή αρνούνταν να συνεργαστεί. Ή κάτι γίνεται με την αύρα αυτού του ανθρώπου και δεν αποθανατίζεται. Μάλλον το δεύτερο. Ούτε περιγράφεται η συγκίνηση. Ούτε η φωνή του. Ούτε αυτό που εισπράττεις. Ούτε η ατμόσφαιρα. Και είμαστε τόσο τυχεροί που δεν περιγράφεται ούτε το Αθηναϊκό κοινό. Σε κάθε παύση έπεφτε το θέατρο. Ούτε η ατυχία μου περιγράφεται. Γιατί ο Antony βγήκε στην σκηνή στις 11 παρά. Πράγμα που σημαίνει πως άκουσα 6 τραγούδια. Με πρώτο το "Cripple and the starfish". Άφωνος. Τα υπόλοιπα τα ξέρω από διηγήσεις. Με τελευταίο ότι ήταν η μοναδική βραδιά στην περιοδεία του που έκανε encore.
Yes, so Cripple-Pig was happy
Screamed " I just compeletely love you!
And there's no rhyme or reason
I'm changing like the seasons
Watch! I'll even cut off my finger
It will grow back like a Starfish!

Tuesday, July 04, 2006

Σήμερα... με τον Μιχάλη


Τελικά θα την κρατήσω. Για όσο με αντέχει. Η εκπομπή. Γιατί πέρα και πάνω απ' όλα μπήκαν στη ζωή μου άνθρωποι. Η Λίνα. Η Νεφέλη. Η Αναστασία και ο Μιχάλης. Οι τελευταίοι. Αλλά όχι οι καταϊδρωμένοι. Τουλάχιστον εκτός γηπέδου. Η Αναστασία άκουγε την εκπομπή στην Siena. Μέσω Nova. Νομίζω αναγκαστικά την άκουγε και ο Μιχάλης. Δεν το παραδέχεται βέβαια. Από εκεί επικοινωνήσαμε πρώτη φορά. Εγώ νόμιζα ότι ήταν 2 φοιτητές στην Siena. Μέχρι που ήρθε ένα πακέτο και έγραφε Κακιούζης. Άσχετος είμαι, αλλά το όνομα το ήξερα. Και πήρα να ευχαριστήσω. Και μετά συναντηθήκαμε. Και μετά ήρθαν. Και μετά πήγαμε. Και μετά έγινε αυτό που κολλάς. Και μπορεί να μην βρισκόμαστε, γιατί δεν βοηθάνε και τα μίλια που μας χωρίζουν. Αλλά ξέρω ότι υπάρχουν εκεί όποτε τους χρειαστώ. Και νομίζω πως ξέρουν κι εκείνοι ότι ισχύει και το αντίστροφο. Με έχει απειλήσει ότι το βράδυ θα τινάξει την εκπομπή στον αέρα. Και θα με απολύσουν. Αλλά δεν ξέρει ότι παίζει εκτός έδρας. Κι εγώ βέβαια δεν ξέρω γιατί είναι ικανός ένας πρωταθλητής Ευρώπης. Ένας "εθνικός ήρωας". Του το λέω και τσαντίζεται. Μιχάλης - Παπαμιχάλης, το σκορ θα σας το πω αύριο...