Monday, February 27, 2006

Recycle bin 1

Πριν από ένα χρόνο περίπου κυκλοφόρησε ένα περιοδικάκι για τον κινηματογράφο που λεγόταν "Kino". Κυκλοφόρησε μεν, δεν ευτύχησε δε. Μόλις 3 τεύχη βγήκαν στα περίπτερα. Σ' εκείνο το περιοδικό με είχαν αφήσει να κάνω ό,τι θέλω. Με συνάντησαν. Μου είπαν πως ήθελαν μια στήλη για μουσική. Κι εγώ τους πρότεινα το "Recycle Bin". Τους είπα ότι μόνο αυτό με ενδιαφέρει να κάνω. Κι εκείνοι δέχτηκαν. Και πριν ανοίξω εδώ τον κάδο μου, σας μεταφέρω το τι περίπου θα είναι αυτός ο κάδος, όπως είχε γραφτεί στο δεύτερο τέυχος του "Kino":
Νομίζω πως είναι το πιο αγαπημένο μου εικονίδιο στο desktop του υπολογιστή. Η αίσθηση πως μπορείς να διαγράψεις ό,τι θέλεις, όποια στιγμή θέλεις, να το τραβήξεις εκδικητικά, να το σύρεις ως το καλαθάκι, να το τσαλακώσεις επιδεικτικά και να ξεχάσεις μόνο με ένα κλικ, ενέχει έναν ενδιαφέροντα σαδισμό, που καθόλου δεν πειράζει. Μην σας πω ότι στην συγκεκριμένη πράξη βρίσκω και ίχνη ψυχοθεραπείας. Γι αυτό λοιπόν αρχίστε από σήμερα να πετάτε στο καλαθάκι των αχρήστων ότι σας χαλάει, σας καταστρέφει έστω και ένα δευτερόλεπτο ηρεμίας, όποιον εισβάλλει με θράσος στην αύρα σας, ό,τι τέλος πάντων θα θέλατε να διαγράψετε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν το μετανιώσετε κάνετε ένα “restore” και όλα είναι όπως πριν, αν αποδειχθεί ότι είχατε δίκιο, κάνετε μια «οριστική διαγραφή» και ησυχάζετε μια για πάντα. Για κάποιο λόγο που ο «ψυ» μου δεν έχει βρει ακόμα, αλλά εγώ ξέρω και του το κρύβω, είπα να κάνω αυτό εδώ το “binO” στο “kino”, (ή το bin στο kin, όπως θέλετε, αρκεί να κάνει ομοιοκαταληξία…) και να πετάμε μέσα cdάκια, στιχάκια, liveάκια και όλα τα εις –άκια του ελληνικού τραγουδιού. Group therapy δηλαδή...
Έτσι είχαν τα πράγματα πριν ένα χρόνο. Και μετά ήρθε το blogάκι, και το binάκι που ποτέ δεν είχα ξεχάσει, ζήτησε το χώρο του. Και έτσι είπα να του κάνω τη χάρη. Κυρίες και κύριοι υποδεχτείτε τον κάδο...
Μια ακόμα αφορμή της επιστροφής ήταν το κείμενο του Αργύρη Ζήλου στο τελευταίο Δίφωνο. Κείμενο που έχει το τίτλο "Ε, ρε πλάκες". Κείμενο που στολίζει ολόκληρο το ελληνικό τραγούδι και τους άμεσα και έμμεσα εμπλεκόμενους σε αυτό. Εκτός βεβαίως του "Διφώνου" και της αφεντιάς του... Μα πόσο Νταλάρας είσαι;
Γράφει λοιπόν ο Αργύρης:
"...χάρμα αφοσίωσης κι ευσυνειδησίας οι μουσικογράφοι, που δεν υπάρχει περίπτωση ν' ακούσουν οτιδήποτε αν δεν φτάσει στο γραφείο τους πακέτο από τις εταιρίες, που αντικρίζουν το φως το αληθινό κάθε που κάτι δεν μοιάζει με τα πέντε άλλα που γνωρίζουν [αλλά μοιάζει με άλλα πεντακόσια που δεν έχουν πάρει χαμπάρι] και που αποφαίνονται περισπούδαστα εφ' όλης της παγκόσμιας μουσικής ύλης, ξεπετάγοντας στα όρθια 10 cdάκια κι άλλα τόσα dvd..."
Θα μου πεις έχει άδικο; Μπορεί και να μην έχει. Για τους άλλους. Για το ίδιο μας το σπίτι; Κουβέντα;
O Αργύρης Ζήλος δεν δέχεται πακετάκια; Που στο διάλο πάνε όλα αυτά που φακελλώνω;
Είναι αλήθεια αυτό που χρόνια τώρα κυκλοφορεί στους διαδρόμους; Πως έχει γράψει κριτική για κενό cd-r που φρόντισαν να του στείλουν συμπαθεστάτοι δημιουργοί;
Φαντάζομαι επίσης πως ο συμπαθής Αργύρης θεωρεί τα τραπεζώματα των μικρών ανεξάρτητων εταιριών εκδήλωση του θαυμασμού τους και της φιλίας τους.
Ε, ρε πλάκες!
Κάδε! Welcome Back!

Format

Πρέπει να ήταν γύρω στις 200. 200 στιγμές εξαφανίστηκαν μέσα σε 3''. Πολύ απλά. Με το πάτημα ενός κουμπιού. Κάποιος έπρεπε όμως να είχε απαθανατίσει την απόγνωσή μου. Δεν μπορεί να μην σου έχει τύχει; Να θες να φορτώσεις κάπου την μαλακία, αλλά να την έχεις κάνει εσύ. Και να είναι τα γενέθλια του παιδιού. Και να μην μπορείς να αρχίσεις να χτυπιέσαι. Ούτε και να ανάψεις τσιγάρο. Νομίζω ότι δεν μου έχει λείψει περισσότερο ένα τσιγάρο.
Μεγάλη ανακάλυψη η ψηφιακή μηχανή. Με την ίδια ευκολία που μαζεύεις ψηφιακές στιγμές, με την ίδια τις χάνεις. Έτσι απλά! Με το πάτημα ενός κουμπιού. Εξαφανίστηκαν όλες. Φίλοι στο studio, τα παιδιά στα χιόνια, τα γενέθλια του μικρού, το πάρτυ του Μελωδία, χαμόγελα, πολλά χαμόγελα, και περίπου 100 φωτογραφίες από το Παρίσι. Όλο το ταξίδι. Δεν λυπάμαι. Ούτε εκνευρίζομαι πια. Απλά συνέβη. Ένα format ήταν και πέρασε. Ένα format στην κάρτα μνήμης της μηχανής που έκανε την δική μου κάρτα μνήμης να δουλέψει. Μπορώ με βεβαιότητα να σου πω, πως αυτές οι φωτογραφίες δεν θα σβηστούν ποτέ. Μπορώ να στις περιγράψω όλες μία προς μία. 200 φωτογραφίες λιγότερες, 200 αναμνήσεις περισσότερες...

Friday, February 24, 2006

"I swear..."

Thursday, February 23, 2006

Blur


Κάθε πρωί σηκώνομαι. Ντύνω τα πιτσιρίκια. Πηγαίνουμε στο νήπειο και στο προνήπειο. Γυρνάω. Ξεβρωμίζομαι. Και βάζω τους φακούς μου. Για να βλέπω τα πράγματα καθαρά. Αλλά ο ένας σήμερα είχε ενστάσεις. Και χάθηκε. Μέσα στο μάτι μου; Έξω από το μάτι μου; Δεν έχω καταλάβει ακόμα. Είπα να μην βάλω καινούριο μέχρι να λυθεί το μυστήριο. Και βλέπω τη μισή πραγματικότητα καθαρή. Και την άλλη μισή θολή. Αρχίζω να πιστεύω ότι μ' αρέσει η θολή.
Ακούω Μελωδία από το πρωί. Ακούω την καθαρή ματιά όλων των καλεσμένων και το πάθος που παίζουν την μουσική που αγαπάνε. Αυτό το καθαρό μ' αρέσει. Εδώ το θολό μ' εκνευρίζει. Θέλω μια θολή πραγματικότητα, κι ένα καθαρό πάθος. Γίνεται;

Tuesday, February 21, 2006

Reguest


Πτυχίο ψυχολογίας δεν πήρα. Στα νιάτα μου. Μετά από 6 χρόνια ραδιόφωνο 12 - 2 τη νύχτα όμως, είμαι κοντά.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω. Γεια σου. Γεια. Φτιάχνω μια σαλάτα με τόνο. Μπράβο. Μπορείς να φανταστείς τι της λείπει. Ξέρω εγώ λάδι; Όχι έχει μπόλικο. Μήπως να βάλεις καλαμπόκι; Δεν μ' αρέσει. Λίγη παρμεζάνα. Καλό, έχεις τίποτα καλύτερο όμως; Ρόκα; Ρόκα! Αυτό είναι, γεια. Γεια...
Κι από πίσω έπαιζαν οι Archive "Again"....
Without your love
You're tearing me apart
Without your love
I'm dazed in madness
Can't lose this sadness...

Monday, February 20, 2006

Night Knight




Εγώ αυτά τα πράγματα του διαβόλου δεν τα ξέρω. Έμαθα τι θα πει blog την περασμένη εβδομάδα. Αλλά θα του δείξω εγώ. Εμείς οι 30 something. έχουμε το κόμπλεξ μας. Το βασικό μας. Ότι μας ξεπερνάει η τεχνολόγια και εμείς μένουμε πίσω. Και μεγαλώνουμε. Θα την κυνηγήσω. Και θα πέσω στο πεδίο της μάχης με το κεφάλι ψηλά.

Night Knight
Το "Ιππότης του Μεσονυχτίου", το πέταξε ο Οδυσσέας. Δεν θα το σκεφτόμουν ποτέ. Δεν ιπποτίζω πολύ. Μεσονυχτίζω. Αλλά δεν ιπποτίζω. Μου άρεσε όμως. Μου έκανε αμέσως παραμύθι. Και με το παραμύθι τα πηγαίνω μια χαρά.
Το μπλοκάκι φτιάχτηκε για κολλήματα. Και θα παίζει με κολλήματα. Night Knight's soundtrack κολλήματα.
Καλώς ορίσατε, και καλή παρέα να κάνουμε...

Κόρε. Ύδρο.



Soundtrack Σαββατοκύριακου, εβδομάδας, νυχτιάς κι άλλης νυχτιάς. Κορε. Ύδρο. Από την Κέρκυρα. "Φτηνή ποπ για την ελίτ". Τους έκανα και μπλουζάκι. www.koreydro.gr για να μάθετε κι άλλα. Βάζω πούλμαν για Κέρκυρα. Όπως είμαστε. Πάμε εκδρομή;


ΤΟ ΣΠΙΤΙ


Γι’ αυτό το σπίτι ζω,

γι’ αυτόν τον έρημο τοίχο,

γι’ αυτό το δρόμο που περνάει από μέσα μου,

γι’ αυτό το χέρι που το μέλλον μου βάφει

Γι’ αυτό το πιάνο ζω,

γι’ αυτά τα κάδρα στο φθαρμένο σαλόνι

Γι’ αυτή την πόλη ζω,

γι’ αυτή την άδικη πόλη,

γι’ αυτόν τον ήλιο που αγαπώ και μισώ,

γι’ αυτό το δέντρο που τον τάφο μου θα ορίσει

Γι’ αυτά τα μάτια ζω,

γι’ αυτά τα μάτια που δακρύζουν για μένα

Γι’ αυτή τη θάλασσα ζω

Εδώ δεν έχουμε τρένα