Κάθε μέρα μπαίνω μέσα για να γράψω κάτι. Κάθε μέρα δεν γράφω τίποτα στο τέλος. Μάλλον δεν μπαίνουν οι λέξεις στην σειρά αυτές τις ημέρες. Αρνούνται. Πέφτουν κάτω και σκάνε. Στο πάτωμα. Στο μυαλό. Ακουμπάνε στην άκρη του συναισθήματος και μετά γυρνάνε την πλάτη τους και φεύγουν. Σαν να μην τις αφορά. Σαν να μην είναι αυτές που θα το περιγράψουν.
3 comments:
Καμιά λέξη δεν είναι χαμένη. Και αυτές που πέφτουν κάτω και σκάνε μετράνε διπλά. Δεν πειράζει. Γράφε εσύ και ας πέφτουν κάποιες κάτω. Τις μαζεύουμε εμείς. Παρακαταθήκη.
Μπορεί, όντως, να μην είναι αυτές που θα το περιγράψουν. Μια βοήθεια είναι οι λέξεις, ένα μέσον. Άλλο ένα είναι τα τραγούδια, οι λέξεις άλλων... Αυτά "μιλούν" καλύτερα όταν οι δικές μας λέξεις μας κρύβονται...
http://www.youtube.com/watch?v=Ew3KMGh-lCQ
;)
Post a Comment