Αντι-ράδιο

Το βάζω κι εδώ, γιατί το κείμενο της Ναταλί Χατζηαντωνίου αντιπροσωπεύει την τάξη και την δεοντολογία όπως εγώ την έχω στο μυαλό. Προσωπικά χέστηκα για το blog του Pitsirikou για την στήλη του στην Lifo (τα βρίσκω και τα 2 βαρετά), για το ποιος είναι και ποιος δεν είναι. Για το μόνο που δεν χέστηκα, είναι το ραδιόφωνο. Που κάνω κι αγαπάω. Και που ο καθένας μπορεί να το δηλώνει, να το κάνει, να το διευθύνει ή ό,τι άλλο. Γιατί ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να κάνει ραδιόφωνο, δεν το έχω καταλάβει. Γιατί ο καθένας νομίζει ότι έχει τον τρόπο του μπροστά στο μικρόφωνο δεν θα το κατάλαβω ποτέ. Ποια ανάγκη επιβεβαίωσης έκανε τον Pistiriko να δεχτεί την πρόταση του μεγαλύτερου ραδιοφωνικού σταθμού της χώρας δεν το γνωρίζω. Η εκπομπή του όμως είναι από αυτές που κάνουν το ραδιόφωνο, κουτί μαλακίας. Από αυτές που το σπας και το ραδιόφωνο και το επιπλάκι που το στηρίζει. Αλλά βρε Pitsiriko μην σκας. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα καλά. Άλλοι τα κουτσοκαταφέρνουν στο blogging, εσύ διαπρέπεις. Άλλοι τα καταφέρνουν στο ραδιόφωνο, κι εσύ τα σκάτωσες. Δεν χάλασε κι ο κόσμος. Εσύ τον χάλασες όμως, για λίγη επιβεβαίωση ακόμα. Ε, δεν θα την βρεις στο Τετ-ράδιο. Ο Κανελλόπουλος ξέρει να ακούει ράδιο.

Από τη Ναταλί Χατζηαντωνίου

Να που ο "Πιτσιρίκος" εκνευρισμένος αλλά δήθεν ψύχραιμος απέφυγε να απαντήσει στην ουσία των σχολίων του Δημήτρη Κανελλόπουλου. Εσπευσε ωστόσο να αναπαραγάγει τη γνωστή ιστορία περί της <<φυλλάδας>> που ένα μέρος της τον καταδιώκει γιατί τον ζηλεύει και των δημοσιογράφων που συλλήβδην είναι, όπως υποστηρίζει κάθε τόσο, άθλιοι, αγράμματοι και κατώτεροι της φυλής των Ελλήνων bloggers-αυτή πράγματι έχει ανάμεσά της ανώτερα γραπτά και σπουδαία ταλέντα, στα οποία έκανα κάποτε το.. θανάσιμο λάθος να πάψω να συμπεριλαμβάνω τον "Πιτσιρίκο".

Στη σπουδή του, ο "Πιτσιρίκος" φρόντισε να αναδημοσιεύσει για πολλοστή φορά εκείνο το σχόλιό μου που τον αφορούσε. Ας απαντήσω λοιπόν επιτέλους κι εγώ. Οχι ακριβώς σπεύδοντας: πέρασε 1,5 χρόνος από τότε που τόλμησα να εκθέσω την προσωπική μου άποψη με την υπογραφή μου. Εκτοτε άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και δέχτηκα μια χυδαία επίθεση-κι όχι μόνον από τον ίδιο. Προτίμησα να σιωπήσω μπροστά σε μία ενορχηστρωμένη υστερία που έπαψε να με αφορά από τότε που σταμάτησα να διαβάζω και τον "Πιτσιρίκο" και διάφορους συνηγόρους του-οι οποίοι τουλάχιστον ακόμα και στην απύθμενη χυδαιότητά τους αποδεικνύονται πολύ πιο ευρηματικοί και ταλαντούχοι από τον protege τους.

Να λοιπόν κι η δική μου εκδοχή των πραγμάτων. Ανακάλυψα τον "Πιτσιρίκο" σερφάροντας. Γοητεύτηκα τότε από ένα αιρετικό χιούμορ που αναποδογύριζε την καθημερινότητα. Θέλησα να πιστέψω ότι προέρχεται από έναν άνθρωπο ο οποίος μπορεί και να αυτοσαρκάζεται. Ομως, καθώς τον διάβαζα, μήνα με τον μήνα, μου φάνηκε ότι η διασημότητα τον οδήγησε σε μία "υπερπαραγωγή" αστείων που έπαυαν να είναι εξίσου εύστοχα και αποκαλυπτικά και ακόμα ότι ο ίδιος οδηγήθηκε σταδιακά στην οίηση. Τότε άσκησα το δικαίωμα που έχω ακόμα και στην...λιγότερο δημοκρατική από τα blogs, κοινωνία του ελληνικού Τύπου: έγραψα και υπέγραψα την άποψη μου.Ιδού και εκείνο το σημείο που έβαλε νέφτι στον "Πιτσιρίκο": Μετά ο «Πιτσιρίκος» ανακάλυψε τη θελκτική όψη της εξουσίας. Γνωρίστηκε με μια δημοσιογραφική μερίδα, άρχισε να διαφημίζει το έντυπο που ευφυώς τον αναδημοσίευε, να βγαίνει τηλεφωνικώς σε ραδιοσταθμό και να διαβάζει τα κείμενά του, να γίνεται ένας παραγοντίσκος της ελληνικής μπλογκόσφαιρας. Αρχισε να λύνει και να δένει σαν κι άλλους πολλούς που μεθούν με την επιτυχία τους και την εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος. Μ' αυτά και μ' αυτά απέδειξε πως το μέσον του ήταν απλά το «μέσον».

Ο υπέροχα αιρετικός μας μπλόγκερ ξεκίνησε όπως πολλά παιδάκια, κουβαλώντας τα μεγάλα όνειρα που σπεύσαμε να του φορτώσουμε, αλλά κατέληξε τραπεζικό στέλεχος με ιδιόκτητη μεζονέτα και θέα στο Διαδίκτυο. Τι κρίμα! Ο «Πιτσιρίκος» ενηλικιώθηκε>>, έγραφα. Οποιοσδήποτε μέσης ευφυίας θα αντιλαμβανόταν ότι η αναφορά στο "τραπεζικό στέλεχος" ήταν μεταφορικό σχήμα-το εξηγώ γιατί κι αυτό παρεξηγήθηκε.

Οταν το σχόλιο δημοσιεύτηκε ο "Πιτσιρίκος" απάντησε και πολύ καλά έκανε αφού έτσι αισθάνθηκε. Δεν απάντησε όμως μόνον σ΄εμένα, όπως έχουν κάνει όσοι έχουν κατά καιρούς διαφωνήσει ή θιγεί με κάποιο σχόλιό μου. Αυτός ο "αιρετικός" δημοκράτης απευθύνθηκε στον τότε διευθυντή της "Ελευθεροτυπίας", Σεραφείμ Φυντανίδη, ζητώντας του να παρέμβει για την αποκατάσταση της αλήθειας!

Δεν ήταν ο μόνος υποψήφιος "πατέρας" στον οποίο στράφηκε ο κατά τα άλλα ανοιχτόμυαλος, χιουμορίστας "Πιτσιρίκος". Αδυνατώντας να δεχτεί τη βασική αρχή του δημοσίου λόγου (ότι είτε είσαι καλός Blogger, είτε άθλιος δημοσιογράφος, εκτίθεσαι, οφείλεις συνεπώς να δέχεσαι την κριτική και να αποδέχεσαι ότι υπάρχουν και άνθρωποι που απλά δεν γουστάρουν ό,τι και όπως γραφεις, χωρίς να έχουν σκοτεινά κίνητρα) ειδοποίησε και τον εκδότη του εντύπου που τον αναδημοσίευε.

Ως "μέντορας" ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο δικό του blog φρόντισε, επωνύμως ωστόσο, να μου κάνει μια απροκάλυπτα μισογύνικη, πρόστυχη επίθεση, εντελώς επί του προσωπικού και γεμάτη χυδαία υπονοούμενα για το πως βρέθηκα στην εφημερίδα! Προφανώς δεν είχε προλάβει να ενημερωθεί για την πορεία μου στην εφημερίδα. Την ακολουθώ όσο πιο συνεπώς μπορώ. Και πάντως όχι γλύφοντας και ιδιοτελώς προσεγγίζοντας όποιον θα με εξυπηρετούσε σε μία ορισμένη στιγμή, για να τον αδειάσω την επόμενη, όπως συμβαίνει μερικές φορές σ΄αυτόν τον χώρο. Φυσικά οι κρίσεις του για το γραπτό και τη δημοσιογραφική μου επάρκεια, παρ΄ότι παραπάνω από απαξιωτικές, υπήρξαν περισσότερο κι από ευπρόσδεκτες. Ο ίδιος έγραψε και μια πιο comme il faut απάντηση στο έντυπό του.

Απέφυγα και τότε ν΄απαντήσω. Συνάδελφοι με πληροφορούσαν για δημοσιεύματα σε blogs, αγνώστων που με ψευδώνυμο με "ξέσκιζαν". Σιγά το πράγμα. Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία, που μια άποψη επισείει την μήνιν. Είπαμε. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις όταν εκτίθεσαι δημοσιογραφικώς είναι να δέχεσαι, όχι την επίθεση για την προσωπική σου ζωή (όπως έκανε ο κ.Τσαγκαρουσιάνος πανέτοιμος κατά τα άλλα να υπερασπιστεί ό,τι πιο open minded κυκλοφορεί), αλλά την αυστηρή ή ακόμα και την ανελέητη κριτική για το περιεχόμενο των όσων γράφεις.

Ούτε εκεί τελείωσε η ιστορία. Λίγο αργότερα ο "Πιτσιρίκος" εξέδωσε το δεύτερο βιβλίο του και φυσικά χωρίς να ζητήσει άδεια (πνευματικά δικαιώματα, λέγεται) ενέταξε το σχόλιό μου στη διαφημιστική του προβολή. Είχα αποφασίσει ωστόσο να μην ασχοληθώ άλλο.

Οταν όμως προσπάθησε την άποψη του Δημήτρη Κανελλόπουλου να την αποδώσει σε ενορχηστρωμένη επίθεση κάποιων της "Ελευθεροτυπίας" εναντίον του, επικαλούμενος και πάλι το σχόλιο που είχα την ατυχή έμπνευση να γράψω ξεσκεπάζοντας άθελά μου αλλά σ΄όλο της το μεγαλείο την υποκρισία των δήθεν "προχωρημένων" και με δήθεν χιούμορ, για πρώτη φορά τσαντίστηκα. Φτάνει "Πιτσιρίκο". Τώρα πιά ακόμα κι όσοι δεν ξέρουν από Ιντερνετ, μπορούν να σ ακούσουν στο "Σκάι" και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το αν έχεις ή δεν έχεις χιούμορ, αν είναι ή δεν είναι ευφυές κι αν τους αρέσεις ή όχι. Εχουν το δικαίωμα, φαντάζομαι, όπως δικαιούνται να κρίνουν τα γραπτά και τις δηλώσεις όλων μας. 'Η μήπως όχι; Από την απάντησή μου καθένας μπορεί ελεύθερα να κρίνει κι εμένα κι αν εσύ είσαι ή δεν είσαι ειλικρινής, δημοκράτης και κυρίως μάγκας. Τουλάχιστον ελπίζω αυτή τη φορά να μην τρέξεις να ζητήσεις βοήθεια εναντίον των φρικτών, ζηλότυπων και σκοτεινών σου διωκτών από τους προστάτες σου.