Wednesday, December 19, 2007

va te faire foutre


To petite fleur στο Χαλάνδρι, δεν είναι ένα όμορφο μαγαζί που φτιάχνει τις καλύτερες σοκολάτες της Αθήνας. Είναι ιδέα. Όλα του. Τα βινύλια, το πιάνο, τα ξύλα στους τοίχους, τα φώτα του, τα χρώματά του, η ατμόσφαιρά του. Όλα φωνάζουν, αγάπησέ με. Το petite fleur στο Χαλάνδρι για μένα δεν είναι ένα όμορφο μαγαζί που φτιάχνει την καλύτερη σοκολάτα της Αθήνας. Είναι αγάπη. Είναι καταφύγιο. Έχω πάει στα καλά μου. Έχω πάει στα χάλια μου. Έχω πάει με παρέα. Έχω πάει μόνος μου. Οι φορές που έχω βρεθεί εκεί μέσα στα 2 χρόνια που λειτουργεί δεν πρέπει να ξεπερνούν τις 10. Κάφε φορά όμως είχε σημασία. Τις θυμάμαι όλες. Γιατί ήταν επιλογή μου. Το petite fleur στο Χαλάνδρι, δεν είναι ένα όμορφο μαγαζί στο Χαλάνδρι που φτιάχνει τις καλύτερες σοκολάτες της Αθήνας. Ήταν σημείο αναφοράς μέσα μου. Ήταν. Εχθές πήγα μια ακόμα φορά με λόγο. Για να μοιραστώ και χαρά και ενθουσιασμό. Για να δείξω αυτό που αγαπάω. Η κοπελιά που ήρθε να πάρει την παραγγελία, μου είπε ότι δεν είμαι "από τους τακτικούς", γιατί είδε τον καπνό μου, πάνω στο τραπέζι. Που να της εξηγώ, το τί σημαίνει τακτικός. Δεν της εξήγησα. Μου είπε ότι εδώ και 3 μήνες δεν επιτρέπεται το κάπνισμα μέσα στο μαγαζί. Με είπε ανεπιθύμητο, χωρίς να το καταλάβει. Αν και οι άνθρωποι θα έπρεπε να καταλαβαίνουν τι λένε, όταν το λένε. Μέσα σε 10 λεπτά, είχα γίνει για το petite fleur, περιστασιακός και ανεπιθύμητος. 40 τετραγωνικά δεν σηκώνουν τόσο καπνό. Η φιλοσοφία του πια δεν σηκώνει τον καπνό. Πειράζει που αισθάνθηκα σαν τον πιτσιρικά που ήθελε να μπει στην disco και έτρωγε πόρτα, γιατί δεν φορούσε τα ρούχα που τα οικονομικά του δεν σήκωναν για να τα φοράει. Ξαναέφαγα πόρτα στα 35 μου. Λονδίνο γίναμε. Φλεγματικοί βρεταννοί. Να κι αν έχεις αγαπήσει κάτι. Αν θες μπορείς να μάθεις να το αγαπάς πάλι. Αλλιώς. Αν θέλω. Γιατί για να δώσω, πρέπει να έχω πάρει. Για να προσπαθήσω, πρέπει να έχεις προσπαθήσει κι εσύ για μένα. Κι εσύ petite fleur στο Χαλάνδρι, που είσαι μόνο ένα όμορφο μαγαζί στο Χαλάνδρι που φτιάχνει τις καλύτερες σοκολάτες της Αθήνας, δεν με αγάπησες. Με είπες περιστασιακό και ανεπιθυμητο μέσα σε 10 λεπτά. Κρίμα τόση αγάπη που σου είχα.

9 comments:

JoaN said...

Ακριβώς το ίδιο ένιωσα κι εγώ! Αυτό ακριβώς ήταν για μένα αυτό το μαγαζί (που υπάρχει κ στην Ομήρου). Κρίμα.

Anonymous said...

Εκπληκτική αφήγηση...!

Almost Famous said...

μην στεναχωριέσαι βρε... θα βρεις άλλο μαγαζί να σ΄αγαπήσει... φτάνει να διαλέξεις το σωστό

Αιολος said...

Καλά την έχω δηλαδή εγώ στο Γκάλερι στο Μοναστηράκι ε;

ξερω γω; said...

Καλησπέρα σου Ιππότη...

Πανέμορφη αφήγηση όντως!

Τους χαιρετισμούς και τα φιλιά μου...

sadcharlotte said...

καπως ετσι δεν γινεται και με τους ανθρωπους; χρονια σου πολλα ιπποτη

γιώργος said...

Καλημέρα…
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά…
Χρόνια καλά, με υγεία και ευτυχία…
Εύχομαι κάθε ευχή σου να πραγματοποιηθεί, όσο μεγάλη ή μικρή μπορεί να είναι…
Και πάνω απ’ όλα, να είμαστε καλά, να τα λέμε διαδικτυακά, με κείμενα ψυχής…
Την καλημέρα μου και πάλι…

υ.γ. καλοτάξιδο το βιβλίο στις γειτονιές των οφθαλμών των αναγνωστών...

Σπύρος Σεραφείμ said...

και, εσχάτως, γίναμε και Γάλλοι

Night's Knight said...

joan:έλα, πάμε στην Ομήρου, που μπορείς ακόμα.

melkat06: η ανάγκη!

tzo: τι στο καλό; λογικά ναι.

αίολε: προφανώς

άρρωστη ερινύς: φιλιά κι από 'δω.

sadcharlotte: και χειρότερα...

γιώργο: ευχαριστώ για όλες τις ευχές.

σπύρε: μη με σκας. δεν είμασταν τόσο καιρό;