Είδα τον "Δράκουλα" στο Rex όταν ήμουν φοιτητής. Κι εγίνε αυτό, που θα γίνει 2-3 φορές στη ζωή σου. Όχι παραπάνω. Άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα. Κάτι ξεκλείδωσε. Και μετά κυνηγούσα την "Ομάδα Εδάφους" από πίσω. Είδα την "Ανθρώπινη Δίψα" στο studio Ιλίσσια. Και έκατσε μια βαθιά συγκίνηση. Και μετά ως κωλόφαρδος είδα την "Μήδεια" στην επανάληψή της. Στο θεατράκι του Παπάγου. Που δεν έπεφτε καρφίτσα. Και σοκαρίστηκα πάλι. Πήγα στην Καλαμάτα για το "Για πάντα" και έφαγα απογοήτευση. Και μετά πέρασαν χρόνια γιατί ήταν και μια Ολυμπιάδα στη μέση. Και εχθές είδα το "2". Και άρχισα να σιχτιρίζω. Όλους τους παρεμπιπτώντος που βρίσκονται στο Παλλάς αυτές τις μέρες. Όλους αυτούς που κάνουν κρίσεις του τύπου "όλοι μιλάνε για την παράσταση της χρονιάς, αλλά κανείς δεν μπορεί να την περιγράψει". Πρώτον δε φταίω εγώ που έπεσες σε αναλφάβητους. Δεύτερον, ποιος σου είπε ότι θα μπορέσεις να ερμηνεύσεις τα πάντα. Δεν χρειάζεται. Αν αναλωθείς στο να προσπαθείς διαρκώς με το μυαλουδάκι σου να δίνεις ερμηνείες έχεις χάσει τη μισή παράσταση. Δε θέλω να βάλω κάτω την παράσταση σε λόγια. Μου αρκεί που το είδα. Κι ας ζορίστηκα. Όλα τα αγοράκια εξάλλου νομίζω ότι θα ζοριστούν. Και να σου πω. Δεν σκάνε τέτοιες παραστάσεις κάθε μέρα.
12 comments:
Δεν το κάνω επίτηδες να σου γράφω πρώτη ε, αν θες πες μου 2.
Μετά τις παραστάσεις του Παπαιωάννου (αυτήν δεν την έχω δει) πάντα μένω σιωπηλή για ώρα πολλή, χώνομαι στο καβούκι και παίρνει ώρα να επιστρέψω.
κάπως έτσι ιππόταρε
Ακριβώς το ίδιο ένιωσα... σαν να μη χρειαζόταν να το αναλύσεις. Ήξερες απλά ότι φώλιασε μέσα σου ήρεμα και αθόρυβα σαν παλιά εμπειρία που γύρισε σπίτι (κάπως έτσι ερμηνεύσει ο Hesse και τον έρωτα).
Κι επειδή κάποιοι "έξυπνοι" το κατηγόρησαν ως "χλιαρό χωρίς θέση" έχω να απαντήσω πως αν η τελευταία σκηνή δεν είναι η πιο ισχυρή πολιτική δήλωση που έχει αρθρώσει εγχώριος καλλιτέχνης τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρω τι περισσότερο μπορούμε να περιμένουμε...
Πέρα από ενθουσιασμούς και διατυπωμένες απόψεις το 2 είναι αναμφισβήτητα πολιτική πράξη που ξεκινά πρώτα πρώτα από μέσα μας (γι' αυτό έχει και μια ελπίδα να πάει παραέξω)...
Νεφ, εσύ και η Παπαρίζου. Νο1!!
Northy, τίποτα. Τρεις τελίτσες. ...
jirashimosu, η θέση από μόνη της είναι πολιτική πράξη...
συγνώμη κιόλας... αλλά εγώ χρειάστηκε να την αναλύσω, γιατί πολύ απλά κάτι μου έφταιγε....
να'στε καλά κύριε ιππότη που όταν σκέφτεστε No1 σκέφτεστε Παπαρίζου και όχι Πέγκυ Ζήνα (βλ.Ένα) χιχι!
Ax Τζο. Αχ Τζο ξύλο που θα το φας... Και για τις "2" περιπτωσεις. Για την πρώτη δεν έχω να σου πω και πολλά. Ο καθένας όπως το βλέπει.
Για τη δεύτερη όμως... Το Πεγκάκι αναφέρεται σε άλλο "Ένα". Έγινες κι εσύ εταιριόσκυλο...
"ποιος σου είπε ότι θα μπορέσεις να ερμηνεύσεις τα πάντα. Δεν χρειάζεται" .Swstos!
έχουν ακουστεί πολλά, για την συγκεκριμένη παράσταση...
και τα περισσότερα, από ανθρώπους που πήγαν να 'δουν' κάτι άλλο...
έχεις απόλυτο δίκιο στην κρίτική σου...
καληνύχτα...
ippoti, simera to matha!
bgike kai to soundtrack tis parastasis!
an to xeis, dwse entiposeis!
idi epese paraggelia ellada gia apostoli!
aaaa!
episis, twra pou s'exw edw!
SUPER o neos diskos twn Gotan Project "Lunatico"! (den mporw na se akousw edw pshla, to pio pithano na tous exeis idi)
KALES GIORTES !
Λυπάμαι όταν η νεοελληνική μας μιζέρια συμβαδίζει με την ανεπάρκεια μας και καταδικάζει διπλά μια τέτοια παράσταση. Σιχτιρίζω αυτή τη δυϊκή κατάρα μας και την καφρίλα μας εν τέλει και αναλογιζόμενος την παράσταση τα στέλνω στο καλό κι ακόμα παραπέρα.
Δεν είχα ξαναδεί παράσταση του Παπαιωάννου πέρα από τους Ολυμπιακούς και την Πρωτοψάλτη στο Δημοτικό Πειραιά. Για να πω την αλήθεια έτσι αγάπησα την άμετρη ως τότε στα μάτια μου Πρωτοψάλτη που ξαφνικά μετρούσε ως και το ακροδάχτυλό της.
Την παράσταση την είδα πριν ένα μήνα κι ακόμα φέρω μέσα μου τη χαρά οτί υπάρχει ένας άνθρωπος να ελπίζω σε μια ολόκληρη πατρίδα που δηλώνει σκοταδισμό και φόβο για ό, τι σημαίνει πολιτισμένο, ίσως και πολιτιστικό φοβάμαι. Περίμενα να συγκινηθώ περισσότερο, αλλά βασικά συγκινήθηκα με το κράτημα που διαπίστωσα να μην αφεθεί το 2 στο μαζικό κοινό του. Και είναι σκηνές όπως η καθαρά μεταφυσική κατά την κρίση μου τελευταία, η σκηνή του αναπτήρα και του καλάθου των αχρήστων να κάνουν παρέα από δω και πέρα για πάντα στην ψυχή μου.
Εκεί είναι και το όλο του πράγματος. Όταν περνάει κάτι από μέσα σου και αφήνει ένα αποτύπωμα που θα κουβαλάς για πάντα. Δίκιο έχεις σε όλα Αντώνη.
'Ομως το δύο ποτέ δεν ήταν ένας αριθμός
γιατί είναι η αγωνία κι η σκιά της,
γιατ' είναι η κιθάρα που απελπίζεται ο έρωτας,
γιατ' είναι η απόδειξη ενός αλλοιώτικου άπειρου που δεν είναι δικό του,
γιατ' είναι οι επάλξεις του νεκρού
κι η τιμωρία της νέας δίχως τέλος αναστάσεως.(Λόρκα, απόσπασμα από το Μικρό Ποίημα χωρίς τέλος.)
Μια και το πρωτοδιάβασα σήμερα ,
νομίζω ότι είναι ωραίο να βρίσκεις τη συγγένεια των ανθρώπων στη μεγάλη και μόνη πατρίδα της τέχνης, οπότε και το καταχωρώ...έτσι εν κατακλείδι σαν 2 σχόλιο να συμπληρωθεί και η χάσκουσα γνώμη
Post a Comment