Monday, October 02, 2006

10'


Για πες. Τι θυμάσαι; Θυμάσαι τη μπλε ποδιά; Το πολυτονικό; Το δάχτυλο ψηλά; Το «κυρία, κυρία…»; Θυμάσαι τον κουλουρά; Το κουλούρι με τα γαριδάκια; Τη μυρωδιά του μπλε τετραδίου; Τη μυρωδιά του καινούριου βιβλίου; Το πρωινό γάλα; Το στρώσιμο του κρεβατιού; Τους συμμαθητές ακόμα ηλιοκαμένους; Πόσα μπάνια έκανες; Πόσα παγωτά έφαγες; Θυμάσαι τον μαυροπίνακα και την ημερομηνία πάνω αριστερά; Το βρεγμένο σφουγγάρι; Τους χάρτες τις γεωγραφίας; Τον τεράστιο χάρακα; Το αριθμητήριο; Το τετράδιο αριθμητικής με τα κουτάκια; Το «τι θέλει να μας πει εδώ ο ποιητής»; Που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τις παρομοιώσεις; Τις μεταφορές; Την προπαίδεια; Τον εκκλησιασμό; Τις βρύσες; Την αυλή; Τα παιχνίδια που σκαρφιζόμασταν; Το λάστιχο; Το σχοινάκι; Τα μήλα; Λόλα να ένα μήλο. Τις τούρκικες τουαλέτες; Που φοβόσουν ότι κάτι κακό θα βγει από την μαύρη τρύπα; Θυμάσαι την μυρωδιά του ευκαλύπτου; Το πώς μύριζε η βροχή στο χώμα; Θυμάσαι την πρώτη σου δασκάλα; Τους περίπατους στο κοντινό ξωκλήσι; Τις γραμμές χέρι – χέρι; Τις ανεμώνες που μάζευες για τη μαμά; Που έπαιζες τον «γιατρό»; Το πρώτο σου ποίημα; Την παρέλαση; Τη λευκή ελβιέλα; Θυμάσαι τις σειρές για την προσευχή; «Ανάπαυση, προσοχή». Τις ψείρες; Το μαντήλι στα μαλλιά; Τη σχολική φωτογραφία; Το ενδεικτικό; Τις γυμναστικές επιδείξεις; Τους χυμούς ροδάκινο στα τσίγγινα κουτιά τους; Θυμάσαι που έπεσες και χτύπησες το γόνατο; Τη σουλφαμιδόσκονη; Το φυτολόγιο; Την αλλαγή των ρούχων μέσα στην τάξη για την γυμναστική; Πρώτα τα κορίτσια μετά τα αγόρια. Τον διπλανό σου; Την πρώτη σου τιμωρία; Το κουδούνι; Τις ώρες του διαλείμματος γραμμένες στο θρανίο; Την ουρά στο κυλικείο; Το πρώτο σου «βγάλτε μια κόλλα χαρτί»; Το πρώτο σου 20άρι; Το απουσιολόγιο; Τις λίγες δικαιολογημένες; Τις πολλές αδικαιολόγητες; Που ήσουν απουσιολόγος και έκρυβες τους απόντες; Το γραφείο των καθηγητών; Του Διευθυντή; Θυμάσαι που τα έφτιαξες σήμερα και τα χάλασες αύριο; Το πρώτο σου φιλί; Την πρώτη σου κοπάνα; Το τσιγάρο στις τουαλέτες; Τη γαλαρία; Τις κασέτες που έδινες στον οδηγό του πούλμαν; Τον «Κουρσάρο»; «Κι αν μας αγαπάτε να μας ξαναπάτε». Τα πάρτυ; Τα μπλουζ; Που φοβόσουν την επαφή για να μην καταλάβει η υποψήφια πόσο χάρηκες που την γνώρισες; Την τσόντα μέσα στο βιβλίο; Το «Αγόρι»; Τον «Μπλεκ»; Την πενταήμερη; Θυμάσαι πως ήταν να είσαι παιδί; Έφηβος; Θυμάσαι που και που να γίνεσαι και πάλι παιδί; Δεν τα καταφέρνεις; Θυμάσαι που σου έλεγαν ότι αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια σου; Ξέρεις πόσα θα έδινα για να χτυπήσει το κουδούνι μια ακόμα φορά για μένα; Όσα κι εσύ…

19 comments:

Anonymous said...

Aααααααααα πρώτη φορά μετά από χρόνια (ίσα με 8) που νοστάλγησα ντε το σχολείο! Μα σουφαλμιδόσκονη!!!!! Τόνους από δαύτην κι ακόμα έχω σημάδια στα γόνατα. Θα σου απαντούσα σε όλες τις ερωτήσεις μία προς μία, αλλά λέω να στα πω από κοντά, να έχουμε να λέμε (κι άλλες) αηδίες αγαπημένες εντάξει; Καλόν Οκτώβρη Χρηστάκο!

Anonymous said...

λυπάμαι που γίνομαι σπαστικιά... αλλά δεν μου λείπει το σχολείο!! δεν περνούσα ωραία!!
μου λείπει η περίοδος μετά το σχολείο που γεμάτη όνειρα πίστευα ότι θα κατακτήσω τον κόσμο!!!!!!

Anonymous said...

Θυμάμαι, θυμάμαι.. Θυμήθηκα.. Μου θύμησες..
Ντριιιιιν! Σ'ευχαριστω

Anonymous said...

Αν θυμάμαι , λέει ...
Τα πάντα ...
Και τις ωριαίες θυμάμαι επίσης και τους καβγάδες με τους καθηγητές και τις ατελείωτες πλάκες των συμμαθητών την ώρα του μαθήματος και τις κοπάνες για μπάνιο στην θάλασσα και τις καταλήψεις και τα πρώτα δάκρυα πάνω στο βιβλίο λόγω ερωτικής απογοήτευσης ...
Τελικά αυτά τα 12 χρόνια μια ζωή δεν αρκεί για να τα θυμάσαι !
Δεν ξέρω αν μου λείπουν , βέβαια , σίγουρα όμως ξέρω οτι δεν θα ξαναέρθουν ...
''Η ζωή αλλάζει , δίχως να κοιτάζει την δικιά σου μελαγχολία '' που λέει και ο Σαββόπουλος ...

Anonymous said...

Πω, πω... πάλι άργησα... 8 και 10 η ώρα... Πρέπει να τρέξω... Ευτυχώς, πρώτη ώρα έχουμε μουσική...:-)))

Anonymous said...

α εγώ τ ακούω ακόμα τα κουδούνια! με ενα τοσο δα διαλειμματακι 7 χρόνων ξαναγύρισα στο σχολείο! Με άλλο ρολο βεβαια (ευτυχως)!

Και που να δεις τι πλάκα επαθα περσι την πρωτη μέρα που πηγα για μαθημα στο δημοτικό. Μπαίνω μέσα στο σχολείο (ακριβως διπλα στην εισοδο ειναι το κυλικειο) και μυριζε τυρόπιτα σχολικού κυλικείου! Μυριζε ακριβώς όπως όταν πήγαινα εγω στο δημοτικό! Καθομουν εκει μπροστα και χαζευα τις τυροπιτες και τα παιδακια σα τη χαζη (με το υφος "ποια ειμαι, που παω, απο που ερχομαι, τι κάνω εγω εδω...").

Anonymous said...

Σουλφαμιδόσκονη; What is σουλφαμιδόσκονη; Λευκή ελβιέλα; Χυμός ροδάκινο σε τσίγκινο κουτι;
Εγώ ενα "κόκκινο" θυμάμαι (που ακόμα δε θυμάμαι αν ήταν αυτό που έτσουζε όταν το έβαζες στην πληγή ή ήταν το ιώδιο - το betadin πάντως δεν ήτανε). Απο παπούτσια πάλι θυμαμαι τα Stan Smith, και απο χυμούς τίποτα (εμείς πίναμε milko και τρώγαμε κουκουρούκου, αντε και κατι μικροσκοπικά πουράκια σε ειδική συσκευασία με θήκη για μερέντα)
Αμάν! Δεν το περίμενα αλλά, ναι, ήταν καταπληκτικά τα χρόνια εκείνα!!! Δε θα ξαναέρθουν πίσω όμως...

Anonymous said...

Όλα τα θυμάμαι...όλα τα έζησα...και άλλα τόσα...

Anonymous said...

ένα προς ένα. όσο όσο

Anonymous said...

Ώραία κ.ιππότη!
Καταφέρατε χθες, να μιλάω με τον κολλητό μου απο skype, να του διαβάζω το κείμενο και να αναρωτιόμαστε ποια ήταν η πρώτη μας δασκάλα και αυτός να επιμένει οτι την προσευχή την ήξερε!!! Και δε φτάνουν όλα αυτά, σας είδα και όνειρο, που ευτυχώς δεν θυμάμαι! ;)

Καλημέραααααα!!!

Anonymous said...

Globalίτσα, προφανώς οι μισές ερωτήσεις δε σε αφορούν... Εσείς παραλίγο να μην προλάβετε και τον μαυροπίνακα; Είχαν ανακαλυφθεί τα laptops!

Tzo, ε καλά δεν είπε και κανείς να βγάλουμε κι ολόκληρη σχολική χρονιά. Μια σχολική ώρα μόνο αρκεί!

3 shots. Πας καλά. Μνήμη ελέφαντα. Αλλά να ακούς και κουδούνια δε μου φαίνεται υγιές...

Η βρε Μαρία κοινή. Εσύ πάλι αν δε θυμόσουν θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα. Δεν πέρασαν δα και τόσα χρόνια. Πόσα; 2; 3;

Μπράβο beatlus. Θες να πεις ότι είχες στο κλάσιμο τη μουσική.

eneni να σου πω ότι ζηλεύω; Δε ζηλεύω. Ήταν ωραία να είσαι πίσω από τα θρανία. Το μπροστά το συζητάμε.

proserpina πάω στοίχημα ότι ήσουν σε ιδιωτικό σχολείο, και μάλιστα φλώρικο. Όποιος δε θυμάται την λευκή ελβιέλα και την έχει αντικαταστήσει με το Stan Smith είναι τόοοοοοοοοοοοοσο φλώωωωωωωροοοοος!

Καλέ λύκε, σύντομος και περιεκτικός! Εύγε! Θα διαβαστεί η έκθεση σου στην τάξη!

Northy σε περιμένω εσένα.

blackie χαίρομαι που κάτι κατάφερα! Η πρώτη δασκάλα προφανώς δεν άξιζε τον κόπο, αλλιώς θα τη θυμόσασταν.

Anonymous said...

Τί λες παιδί μου, το αντίθετο!:-))) Γι' αυτό το μάθημα, πάντα έτρεχα...:-))
Θενξ -και- για Beirut!:-))) Μόλις το παρέλαβα!!! Σίγουρα, δεν θέλω τα λεφτά μου πίσω...:-)

Anonymous said...

Geia xara se olous, KALHSPERA KNIGHT!!!
Trello to flashback! Kai se liges mono seires.
kai twra...
...stin alli akri tis eyrwphs, ksana, gia further studies
Kai na mou leipei kai o aeras tou melodia, kai oi epiloges sou knight!

Anonymous said...

Κύριε Παπαμιχάλη μας, το οτι δε θυμόμαστε τη λευκή ελβιέλα δε σημαίνει οτι πηγαίναμε σε ιδιωτικό αλλά οτι έχουμε μια διαφορά ηλικίας. Επίσης, δε φορούσα εγώ τη συγκεκριμένη μάρκα, απλώς είπα τί ήταν της μόδας όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Σχολείο πάντα δημόσιο πήγαινα και φλώροι σε πληροφορώ οτι υπάρχουν παντού. Αισθάνομαι ηλίθια να απολογούμαι για την παιδική μου ηλικία αλλά με στεναχώρησε πολύ η απάντησή σου, γι' αυτό και οι διευκρινίσεις παραπάνω

Anonymous said...

Ο βαθμός πάλι 8 θα είναι...το ξέρω εγώ...

Anonymous said...

Ε ναι , δεν πάει πολύς καιρός από τότε που πήρα διαζύγιο από το σχολείο μα όταν απέχεις από μια καθημερινότητα έστω και για 2-3 χρόνια την ξεχνάς σε μεγάλο βαθμό , έτσι δεν είναι ;
Δεν ξέρω , ίσως να λέω μπούρδες , βέβαια ...
Απλά να , είχα πολύ καιρό να θυμηθώ όλα αυτά που με πολύ όμορφο τρόπο αποτύπωσες στο συγκεκριμένο κείμενο ... Είχα ξεχάσει για παράδειγμα ονόματα συμμαθητών , τμήματα κτλ ... Με έκανες να ανοίξω κάτι παλιά αραχνιασμένα άλμπουν για να μας δω όλους εκεί να γελάμε , να παίζουμε μπουγέλο , να είμαστε πιο παιδιά τέλος πάντων !


Να 'σαι καλά !

Anonymous said...

Εκει που ανατριχιασα ηταν στις "βρυσες"...δεν ξερω γιατι.

Anonymous said...

Θυμάμαι που από την τρίτη μέρα με καλούσε ο Διευθυντής στο γραφείο για διάφορους λογους και στο τέλος γελούσα με τα χαζά που του έλεγα και με κερνούσε πορτοκαλάδα!

Όλες οι αναμνήσεις γλυκές και σκανδαλιάρικες...
Αλιενοφιλάκι mon vieux amant!

The barefoot princess said...

Α ρε Χρήστο, πόσα μας θύμησες.. σε εμάς που είμαστε στη γενιά αυτή που το σχολείο μύριζε έτσι, τα διαλλείματα με φρατζολάκι και τη σοκολάτα της δραχμής... τα ξύλινα θρανία.. την ποδιά που έπρεπε να είναι Τσεκλένη, με το γιακά σιδερωμένο, τις ελβιέλες που για μας ήταν της φτώχειας και για τα παιδιά μας είναι must