Όλο αυτό το λυσσομάνι του αέρα χθες το βράδυ είχε μια γοητεία. Είχε έναν θυμό που ταιριάζει με όσους έχουν μείνει πίσω. Μας πήρε και μας σήκωσε. Σύννεφα σκόνης που χόρευαν στα κίτρινα φώτα της Αττικής Οδού. Χαμηλές ταχύτητες γιατί αλλού πήγαινες και αλλού σε πήγαινε. Και η σπασμένη λεύκα σήμερα το πρωί. Το 1/3 του κορμού σκίστηκε και άφησε μια ανοιχτή πληγή. Τα κλαδιά της κομμένα και τακτοποιημένα στο πλάι από την αρμόδια υπηρεσία. Σκεφτόμουν που την σκιά που μας έχει χαρίσει τα 4 τελευταία χρόνια δεν πρέπει να την αφήσουμε να πεθάνει στην άκρη του δρόμου. Θα πάω να βουτήξω τα κλαδιά και να τα κάνω ζεστασιά στο τζάκι του χειμώνα. Η δροσιά της σκιάς να γίνει ζεστασιά της φωτιάς. Αλλά θα έχουμε ζήσει λίγο ακόμα μαζί της.
5 comments:
Η δροσιά της σκιάς να γίνει ζεστασιά της φωτιάς. Αλλά θα έχουμε ζήσει λίγο ακόμα μαζί της.
Όμορφη σκέψη και γλυκιά πολύ. :)
Την Καλημέρα μου!
Ε πολύ μου άρεσε ετούτο το post.
Πήγαινε στην λεύκα και αγκαλιασέ την.
Βάλε το αυτί στον κορμό και άκου.
Εκεί θα σου μιλήσει ακόμα.
(να μάθε κι ένα ακόμα "χούι" μου)
Το ξέρω,
κι εκείνη αυτό θέλει...
να ζήσει λίγο ακόμα μαζί σου!
θα πω άσχετο.... μου έσκησε και την τέντα το κέρατο του για αήρ!!!!!
(ουφ...τον είπα τον πόνο μου)
Shots, πάρε κι ένα χαμόγελο :)
Globalίτσα μου, ωραίο χούι!
Alien κι άλλο χαμόγελο :)
Μικρή Ολλανδέζα, όταν φυσάει τας τέντας τα μαζεύουμε! Ναι; Καλύτερα όμως έτσι. Θα βλέπεις ουρανό. Και οι απέναντι εσένα...
Post a Comment