Ρε τον Γιάννη

Γουαού, το λένε στα γαλλικά; Γουαού! Δελτία τύπου, ειδήμoνες, Amelofan, ακόμα και οι προσδοκίες, έπεσαν όλοι έξω... Και η έναρξη, με τον Yann να φοράει ένα κόκκινο μπλουζάκι με το σφυροδρέπανο και να κάθεται στην σκηνή μόνο με το ακκορντεόν του , παραπλανητική ήταν! Όχι, ότι δεν τα έπαιξε όλα. Όλα τα έπαιξα. Monochrome, Bagatelle, Kala, Secret Place, πέρασε από το Goodbye Lenin, το L' absente, το Le phare, και - σχεδόν - κατέληξε στο Valse της Amelie, στο πρώτο encore του. Πλην του Les jours tristes. Όλα τα έπαιξε. Το θέμα όμως είναι πώς τα έπαιξε. Ο Yann Tiersen ήρθε με όλα του τα γκάζια. Και έπαθα πλάκα. Νομίζω ότι ο μισός Λυκαβηττός εχθές έφυγε ενθουσιασμένος και ο άλλος μισός με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Με μια ηλεκτρική μπάντα στο πλευρό του (ηλεκτρική κιθάρα, μπάσσο, ντραμς και πλήκτρα) έκανε τα πάντα. Και αυτός και η μπάντα. Έπαιξε ακκορντεόν, βιολί, βιόλα, ξυλόφωνο, ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, πλήκτρα και μπορεί και να ξεχνάω και κάτι. Σε κάθε τραγούδι άλλαζε και όργανο. Ο κιθαρίστας έπαιξε κιθάρα με όποιον τρόπο μπορείτε να φανταστείτε. Με δοξάρι βιολιού, με τα sticks του ξυλόφωνου, με ό,τι τέλος πάντων έβλεπα από εκεί που καθόμουν. Και τα tracks περνούσαν. Και τα γκάζια ανέβαιναν. Και μια κυρία φώναζε όλη την ώρα Amelieeeeeeeeeeeee! Και κάποια στιγμή μας χαιρετάει. Ο χαλασμός. Βγαίνει και κάθεται στο ξυλόφωνό του. Και αρχίζει το valse που όλοι περίμεναν. Χαλασμός. Λαλαλαλαλαλαααα λαλαααααλαα λααααααα λαλαλαλαλαααααα. Αλλά ως εκεί. Αφήνει το ξυλόφωνο. Σηκώνεται. Παίρνει την ηλεκτρική του κιθάρα. Και παίζει το πιο rock-punk βαλς της Amelie που έχεις ακούσει ever. Παίζει ακόμα 2. Χαιρετάει. Χαλασμός. Ξαναβγαίνει για 2 ακόμα. Ξαναχαιρετάει. Αλλά δεν τον αφήνει κανείς να φύγει. Κρεμάει την ηλεκτρική κιθάρα στο λαιμό του και παίρνει και τη βιόλα του. Και τα χώνει. Τα παίρνουμε και φεύγουμε. Μαλάκα τι ήταν αυτό. Έχω πάθει πλάκα. Ρε τον Γιάννη...!