Recycle bin 1

Πριν από ένα χρόνο περίπου κυκλοφόρησε ένα περιοδικάκι για τον κινηματογράφο που λεγόταν "Kino". Κυκλοφόρησε μεν, δεν ευτύχησε δε. Μόλις 3 τεύχη βγήκαν στα περίπτερα. Σ' εκείνο το περιοδικό με είχαν αφήσει να κάνω ό,τι θέλω. Με συνάντησαν. Μου είπαν πως ήθελαν μια στήλη για μουσική. Κι εγώ τους πρότεινα το "Recycle Bin". Τους είπα ότι μόνο αυτό με ενδιαφέρει να κάνω. Κι εκείνοι δέχτηκαν. Και πριν ανοίξω εδώ τον κάδο μου, σας μεταφέρω το τι περίπου θα είναι αυτός ο κάδος, όπως είχε γραφτεί στο δεύτερο τέυχος του "Kino":

Νομίζω πως είναι το πιο αγαπημένο μου εικονίδιο στο desktop του υπολογιστή. Η αίσθηση πως μπορείς να διαγράψεις ό,τι θέλεις, όποια στιγμή θέλεις, να το τραβήξεις εκδικητικά, να το σύρεις ως το καλαθάκι, να το τσαλακώσεις επιδεικτικά και να ξεχάσεις μόνο με ένα κλικ, ενέχει έναν ενδιαφέροντα σαδισμό, που καθόλου δεν πειράζει. Μην σας πω ότι στην συγκεκριμένη πράξη βρίσκω και ίχνη ψυχοθεραπείας. Γι αυτό λοιπόν αρχίστε από σήμερα να πετάτε στο καλαθάκι των αχρήστων ότι σας χαλάει, σας καταστρέφει έστω και ένα δευτερόλεπτο ηρεμίας, όποιον εισβάλλει με θράσος στην αύρα σας, ό,τι τέλος πάντων θα θέλατε να διαγράψετε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν το μετανιώσετε κάνετε ένα “restore” και όλα είναι όπως πριν, αν αποδειχθεί ότι είχατε δίκιο, κάνετε μια «οριστική διαγραφή» και ησυχάζετε μια για πάντα. Για κάποιο λόγο που ο «ψυ» μου δεν έχει βρει ακόμα, αλλά εγώ ξέρω και του το κρύβω, είπα να κάνω αυτό εδώ το “binO” στο “kino”, (ή το bin στο kin, όπως θέλετε, αρκεί να κάνει ομοιοκαταληξία…) και να πετάμε μέσα cdάκια, στιχάκια, liveάκια και όλα τα εις –άκια του ελληνικού τραγουδιού. Group therapy δηλαδή...

Έτσι είχαν τα πράγματα πριν ένα χρόνο. Και μετά ήρθε το blogάκι, και το binάκι που ποτέ δεν είχα ξεχάσει, ζήτησε το χώρο του. Και έτσι είπα να του κάνω τη χάρη. Κυρίες και κύριοι υποδεχτείτε τον κάδο...

Μια ακόμα αφορμή της επιστροφής ήταν το κείμενο του Αργύρη Ζήλου στο τελευταίο Δίφωνο. Κείμενο που έχει το τίτλο "Ε, ρε πλάκες". Κείμενο που στολίζει ολόκληρο το ελληνικό τραγούδι και τους άμεσα και έμμεσα εμπλεκόμενους σε αυτό. Εκτός βεβαίως του "Διφώνου" και της αφεντιάς του... Μα πόσο Νταλάρας είσαι;

Γράφει λοιπόν ο Αργύρης:

"...χάρμα αφοσίωσης κι ευσυνειδησίας οι μουσικογράφοι, που δεν υπάρχει περίπτωση ν' ακούσουν οτιδήποτε αν δεν φτάσει στο γραφείο τους πακέτο από τις εταιρίες, που αντικρίζουν το φως το αληθινό κάθε που κάτι δεν μοιάζει με τα πέντε άλλα που γνωρίζουν [αλλά μοιάζει με άλλα πεντακόσια που δεν έχουν πάρει χαμπάρι] και που αποφαίνονται περισπούδαστα εφ' όλης της παγκόσμιας μουσικής ύλης, ξεπετάγοντας στα όρθια 10 cdάκια κι άλλα τόσα dvd..."

Θα μου πεις έχει άδικο; Μπορεί και να μην έχει. Για τους άλλους. Για το ίδιο μας το σπίτι; Κουβέντα;

O Αργύρης Ζήλος δεν δέχεται πακετάκια; Που στο διάλο πάνε όλα αυτά που φακελλώνω;

Είναι αλήθεια αυτό που χρόνια τώρα κυκλοφορεί στους διαδρόμους; Πως έχει γράψει κριτική για κενό cd-r που φρόντισαν να του στείλουν συμπαθεστάτοι δημιουργοί;

Φαντάζομαι επίσης πως ο συμπαθής Αργύρης θεωρεί τα τραπεζώματα των μικρών ανεξάρτητων εταιριών εκδήλωση του θαυμασμού τους και της φιλίας τους.

Ε, ρε πλάκες!

Κάδε! Welcome Back!