Πρέπει να ήταν γύρω στις 200. 200 στιγμές εξαφανίστηκαν μέσα σε 3''. Πολύ απλά. Με το πάτημα ενός κουμπιού. Κάποιος έπρεπε όμως να είχε απαθανατίσει την απόγνωσή μου. Δεν μπορεί να μην σου έχει τύχει; Να θες να φορτώσεις κάπου την μαλακία, αλλά να την έχεις κάνει εσύ. Και να είναι τα γενέθλια του παιδιού. Και να μην μπορείς να αρχίσεις να χτυπιέσαι. Ούτε και να ανάψεις τσιγάρο. Νομίζω ότι δεν μου έχει λείψει περισσότερο ένα τσιγάρο.
Μεγάλη ανακάλυψη η ψηφιακή μηχανή. Με την ίδια ευκολία που μαζεύεις ψηφιακές στιγμές, με την ίδια τις χάνεις. Έτσι απλά! Με το πάτημα ενός κουμπιού. Εξαφανίστηκαν όλες. Φίλοι στο studio, τα παιδιά στα χιόνια, τα γενέθλια του μικρού, το πάρτυ του Μελωδία, χαμόγελα, πολλά χαμόγελα, και περίπου 100 φωτογραφίες από το Παρίσι. Όλο το ταξίδι. Δεν λυπάμαι. Ούτε εκνευρίζομαι πια. Απλά συνέβη. Ένα format ήταν και πέρασε. Ένα format στην κάρτα μνήμης της μηχανής που έκανε την δική μου κάρτα μνήμης να δουλέψει. Μπορώ με βεβαιότητα να σου πω, πως αυτές οι φωτογραφίες δεν θα σβηστούν ποτέ. Μπορώ να στις περιγράψω όλες μία προς μία. 200 φωτογραφίες λιγότερες, 200 αναμνήσεις περισσότερες...
2 comments:
Η ψηφιακή πληροφορία ψοφάει σε κλάσματα του δευτερολέπτου με πολύ μεγάλο παρανομαστή, την ώρα που η αναλογική γυρεύει χειροκίνητα τις αναλογίες της.
τέλος καλό..
:)
Σ' ευχαριστώ που δεν άφησες ορφανό το φτωχό μου post.
Πάω να σε γνωρίσω τώρα...
Post a Comment