Blur

Κάθε πρωί σηκώνομαι. Ντύνω τα πιτσιρίκια. Πηγαίνουμε στο νήπειο και στο προνήπειο. Γυρνάω. Ξεβρωμίζομαι. Και βάζω τους φακούς μου. Για να βλέπω τα πράγματα καθαρά. Αλλά ο ένας σήμερα είχε ενστάσεις. Και χάθηκε. Μέσα στο μάτι μου; Έξω από το μάτι μου; Δεν έχω καταλάβει ακόμα. Είπα να μην βάλω καινούριο μέχρι να λυθεί το μυστήριο. Και βλέπω τη μισή πραγματικότητα καθαρή. Και την άλλη μισή θολή. Αρχίζω να πιστεύω ότι μ' αρέσει η θολή.
Ακούω Μελωδία από το πρωί. Ακούω την καθαρή ματιά όλων των καλεσμένων και το πάθος που παίζουν την μουσική που αγαπάνε. Αυτό το καθαρό μ' αρέσει. Εδώ το θολό μ' εκνευρίζει. Θέλω μια θολή πραγματικότητα, κι ένα καθαρό πάθος. Γίνεται;