Φυσικά και ονειρεύουμαι

Φυσικά και ονειρεύομαι
Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;

Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.
Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρα μας;
Βέβαια.
Το ξανασκέφτονται καλά και μάλλον μετανοιώνουν οριστικά τους όλοι.

Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου πριν ελπίσω.
Μου την δίνει εν γένει μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως να αγγίξω,
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει,
μόνο δια του βλέμματος ν’ αφήσω το αίτημα μου στην κρεμάστρα,
ότι μου δοθεί να το δεχτώ κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα μ' αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου
- θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.

Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο.
Το όριο.
Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα’ταν γεράματα.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
"Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ"