Καθόλου ξαφνικά φεύγει από πάνω σου ένα βάρος. Το κουβάλαγες κάθε μέρα. Μέσα σου. Στην σκέψη σου. Στα μάτια σου. Στο χαμόγελό σου. Που το είχες ξεχάσει.
Ακουμπισμένος δίπλα σου ήταν ο εαυτός σου. Τον παίρνεις ένα πρωί. Εκείνο που πέταξες το βάρος από πάνω σου. Τον φοράς. Και τον κάνεις βόλτα στους δρόμους. Στην βιτρίνα που χαζεύεις ξαναβλέπεις το χαμόγελό σου. Και το γυαλί σπάει. Γιατί δεν χρειάζεσαι πια ούτε την αντανάκλαση του.
Είσαι εσύ και σε ξέρεις απέξω (κι από μέσα) κι ανακατωτά. Από παιδί.
3 comments:
"Και το γυαλί σπάει. Γιατί δεν χρειάζεσαι πια ούτε την αντανάκλαση του."
+1 Δυνατή περιγραφή για ενα περίπλοκο συναίσθημα.
όμορφα δυσκολα
μικρα θραυσματα
γυαλιά η αντανακλασή
αρκεί να μη μπερδευτούμε ξανα
με τόσες βιτρίνες
ή εστω αν μπερδευτούμε να καθρεφτισουμε
μοναχα αυτή την παιδική γνωση της αγνοιας
από παιδί κοιτούσα τα σύννεφα κι έψαχνα εκεί να βρω όσους μου φυγαν πριν τους γνωρίσω.
να νιώσω την ανάσα τους στον αέρα και το χάδι τους στο φως.
Post a Comment