Ας πούμε

Ας πω ότι ο Αύγουστος είναι ο μόνος που αντέχει ακόμα. Από αυτό που έρχεται ως ανάμνηση από την εποχή που φορούσαμε κοντά παντελονάκια. Πόσα μπάνια έκανες; Πόσα παγωτά έφαγες; Από εκείνη την εποχή. Τα Χριστούγεννα έχουν ξεθωριάσει. Πάσχα, Καθαρές Δευτέρες, του Άη Γιαννιού που πηδάγαμε τις φωτιές, ό,τι έλαμπε στα μάτια μας τότε (που δεν ήταν μικρότερα, είχαν ακριβώς το ίδιο μέγεθος με τα τώρα μας. Το μοναδικό μας όργανο που παραμένει ίδιο) τώρα φαίνεται ξεθωριασμένο. Δεν μιλάω για τις τότε μνήμες. Αυτές είναι φυλαγμένες σε λαμπερά κουτάκια. Φανταχτερές. Πάντα. Μιλάω γι αυτές που πας να προσθέσεις χρόνο με το χρόνο. Κάθε χρόνο και πιο αχνές. Ας πω ότι ο Αύγουστος είναι ο μόνος που αντέχει πια. "Με την φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι. Το ίδιο κοκκινοπράσινο. Η ίδια μυρωδία. Έχετε δει τον "Ρατατούη"; Θυμάστε τι γίνεται όταν ο γευσιγνώστης ακουμπάει στην γλώσσα του την πρώτη μπουκιά "Ρατατούι". Μια ζωή τρέχει μπροστά στα μάτια του. Η αυτοκρατορική μνήμη της γεύσης. Της όσφρησης. Του αίματος. Η άμμος που καίει. Η άμμος μέσα στα παπούτσια. Ανάμεσα στα δάχτυλα. Η άμμος στην γραμμή του μαγιώ. Τα κάστρα στην άμμο. Τα κάστρα στον χάρτη. Προορισμοί στον χάρτη. Για 10 ημέρες. Για 2 εβδομάδες. Για μια στιγμή. Για όσο. Μετά ξεφορτώνεις φωτογραφίες στον υπολογιστή. Μετά ξεφορτώνεις αναμνήσεις στις φωτογραφίες. Μετά ξεφορτώνεις συναισθήματα στις αναμνήσεις. Ας πούμε ότι και αυτό το καλοκαίρι θα αφήσει κάτι. Μέσα. Εδώ.