..με τη φέτα το καρπούζι...

Γράφτηκε για το 5ο τεύχος του Muzine, που βγαίνει εκεί έξω, όπου να 'ναι. Λίγο πριν το splash, ήθελα να μείνει αυτό εδώ πάνω. Μόστρα. Για τα καλοκαίρια του ραδιοφώνου. Για τα καλοκαίρια μου του ραδιοφώνου μου. Το αφήνω εδώ. Για να το βρω στα τέλη του Αυγούστου.

Δύσκολα μπαίνει το ραδιόφωνο κάτω. Πώς να βάλεις κάτω την αίσθηση. Μπορεί γι αυτό να μιλάνε ακόμα για την μαγεία του ραδιοφώνου. Που αν με ρωτήσεις εμένα, θεωρώ ότι την έχει χάσει προ πολλού. Ακόμα πιο δύσκολα μπαίνει το καλοκαίρι του ραδιοφώνου κάτω.

Πώς να βάλεις κάτω σε 300, σε 600 λέξεις μια αίσθηση που αλλάζει συνεχώς. Ακόμα κι εκεί μέσα. Μέσα σ’ ένα studio. Το καλοκαίρι όλα πετάγονται από το ένα θέμα στο άλλο. Πετάγεσαι για ένα ποτό. Πετάγεσαι μέχρι την γωνία για τσιγάρα. Εύκολα. Με την σαγιονάρα. Πετάγεσαι μέχρι την παραλία. Για νυχτερινό μπάνιο. Μέχρι τον Λυκαβηττό. Μέχρι το νησί των περσινών διακοπών. Μέχρι πολλές διακοπές πίσω. Μέχρι το soundtrack τους. Αυτό που σου είχε κολλήσει τότε. Τώρα, δεν είναι ένα τραγούδι σκέτο. Είναι μυρωδιά. Είναι άμμος στα παπούτσια. Είναι το συγκεκριμένο μακό που φορούσες σ’ εκείνο το bar. Στο συγκεκριμένο bar. Αν είναι μία εποχή που κολλάει με τραγούδια. Είναι αυτή. Μη μου πεις ότι θυμάσαι πιο τραγούδι άκουγες τον Φεβρουάριο του ’98 ας πούμε. Αν σου ζητήσω όμως να θυμηθείς ποιο τραγούδι άκουγες το ‘95 στην Σίφνο, στην Σέριφο, στην Σαμοθράκη, στην Αστυπάλαια, στην Σαντορίνη, στην Κεφαλονιά, στο όπου ήσουν τότε, θα δεις ότι το ‘χεις. Κι εγώ το ‘χω.

Εκείνο που έχω πιο δύσκολα είναι το καλοκαίρι στο ραδιόφωνο. Δεν ξέρω πώς μου έχει κάτσει ότι η ώρα μου είναι τζακάτη. Ότι αυτό το 12 με 2 τη νύχτα είναι κάτι σαν «κρύο, καιρός για 12-2». Όχι ότι για τους άλλους δεν γίνεται εύκολα μπαλκονάτη, αλλά άλλο θέλω να πω. Χωράς πιο εύκολα στην σκέψη του μέσα. Τώρα εγώ από εδώ «μέσα» εκπέμπω κάπου εκεί «μέσα». Το καλοκαίρι όλα γίνονται έξω. Ανοιχτά παράθυρα. Ανοιχτά αυτοκίνητα. Ανοιχτά παράθυρα στα αυτοκίνητα. Μπαλκόνια. Παραλίες. Και τώρα εγώ από εδώ «μέσα» εκπέμπω κάπου εκεί «έξω». Ζορίζεσαι. Μετά πέφτουν τηλέφωνα. Του έξω. Διαδρομή μέχρι το λιμάνι. Βάλε τραγούδι όσο προλαβαίνουμε. Πάνω στο πλοίο. Βάλε τραγούδι όσο έχουμε σήμα. Ή στην Εθνική. Πιάνει μέχρι Κόρινθο. Ή από κάποιο νησί. Σ’ ακούμε σ’ αυτήν την πλευρά, βάλε κάτι γιατί από την άλλη πλευρά του νησιού δεν πιάνει. Όλα κινούνται. Όλοι μετακινούνται. Κι εγώ εκεί μέσα. Ζορίζομαι. Μετά έρχεται ένα sms. Ή ένα ακόμα τηλέφωνο. Δεν θα φύγω. Δεν θα πάω πουθενά. Δεν με παίρνει. Διαβάζω. Δεν έκατσε. Χώρισα. Μου αρέσει η άδεια Αθήνα τον Αύγουστο. Μαζεύονται σιγά – σιγά τα «μέσα». Σ’ αυτήν την δουλειά που όλα είναι αέρας με αόρατους αποδέκτες, αρχίζεις και παίρνεις παρουσίες. Οι καλοκαιρινές παρουσίες μετράνε διπλά. Δεν έχει γιατί. Γιατί έτσι.

Γιατί έτσι θέλω. Γιατί η αίσθηση είναι αίσθηση, μπορεί και λάθος. Μπορεί να έχω κι εγώ την λάθος αίσθηση. Την όποια αίσθηση. Αυτή όμως που δεν μπαίνει κάτω. Πώς να μπει κάτω μωρέ η αίσθηση του καλοκαιριού. Όπου κι αν σε βρίσκει αυτό. Θες σ’ ένα studio; Ας πούμε σ’ ένα studio.

Αντι-ράδιο

Το βάζω κι εδώ, γιατί το κείμενο της Ναταλί Χατζηαντωνίου αντιπροσωπεύει την τάξη και την δεοντολογία όπως εγώ την έχω στο μυαλό. Προσωπικά χέστηκα για το blog του Pitsirikou για την στήλη του στην Lifo (τα βρίσκω και τα 2 βαρετά), για το ποιος είναι και ποιος δεν είναι. Για το μόνο που δεν χέστηκα, είναι το ραδιόφωνο. Που κάνω κι αγαπάω. Και που ο καθένας μπορεί να το δηλώνει, να το κάνει, να το διευθύνει ή ό,τι άλλο. Γιατί ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να κάνει ραδιόφωνο, δεν το έχω καταλάβει. Γιατί ο καθένας νομίζει ότι έχει τον τρόπο του μπροστά στο μικρόφωνο δεν θα το κατάλαβω ποτέ. Ποια ανάγκη επιβεβαίωσης έκανε τον Pistiriko να δεχτεί την πρόταση του μεγαλύτερου ραδιοφωνικού σταθμού της χώρας δεν το γνωρίζω. Η εκπομπή του όμως είναι από αυτές που κάνουν το ραδιόφωνο, κουτί μαλακίας. Από αυτές που το σπας και το ραδιόφωνο και το επιπλάκι που το στηρίζει. Αλλά βρε Pitsiriko μην σκας. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα καλά. Άλλοι τα κουτσοκαταφέρνουν στο blogging, εσύ διαπρέπεις. Άλλοι τα καταφέρνουν στο ραδιόφωνο, κι εσύ τα σκάτωσες. Δεν χάλασε κι ο κόσμος. Εσύ τον χάλασες όμως, για λίγη επιβεβαίωση ακόμα. Ε, δεν θα την βρεις στο Τετ-ράδιο. Ο Κανελλόπουλος ξέρει να ακούει ράδιο.

Από τη Ναταλί Χατζηαντωνίου

Να που ο "Πιτσιρίκος" εκνευρισμένος αλλά δήθεν ψύχραιμος απέφυγε να απαντήσει στην ουσία των σχολίων του Δημήτρη Κανελλόπουλου. Εσπευσε ωστόσο να αναπαραγάγει τη γνωστή ιστορία περί της <<φυλλάδας>> που ένα μέρος της τον καταδιώκει γιατί τον ζηλεύει και των δημοσιογράφων που συλλήβδην είναι, όπως υποστηρίζει κάθε τόσο, άθλιοι, αγράμματοι και κατώτεροι της φυλής των Ελλήνων bloggers-αυτή πράγματι έχει ανάμεσά της ανώτερα γραπτά και σπουδαία ταλέντα, στα οποία έκανα κάποτε το.. θανάσιμο λάθος να πάψω να συμπεριλαμβάνω τον "Πιτσιρίκο".

Στη σπουδή του, ο "Πιτσιρίκος" φρόντισε να αναδημοσιεύσει για πολλοστή φορά εκείνο το σχόλιό μου που τον αφορούσε. Ας απαντήσω λοιπόν επιτέλους κι εγώ. Οχι ακριβώς σπεύδοντας: πέρασε 1,5 χρόνος από τότε που τόλμησα να εκθέσω την προσωπική μου άποψη με την υπογραφή μου. Εκτοτε άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και δέχτηκα μια χυδαία επίθεση-κι όχι μόνον από τον ίδιο. Προτίμησα να σιωπήσω μπροστά σε μία ενορχηστρωμένη υστερία που έπαψε να με αφορά από τότε που σταμάτησα να διαβάζω και τον "Πιτσιρίκο" και διάφορους συνηγόρους του-οι οποίοι τουλάχιστον ακόμα και στην απύθμενη χυδαιότητά τους αποδεικνύονται πολύ πιο ευρηματικοί και ταλαντούχοι από τον protege τους.

Να λοιπόν κι η δική μου εκδοχή των πραγμάτων. Ανακάλυψα τον "Πιτσιρίκο" σερφάροντας. Γοητεύτηκα τότε από ένα αιρετικό χιούμορ που αναποδογύριζε την καθημερινότητα. Θέλησα να πιστέψω ότι προέρχεται από έναν άνθρωπο ο οποίος μπορεί και να αυτοσαρκάζεται. Ομως, καθώς τον διάβαζα, μήνα με τον μήνα, μου φάνηκε ότι η διασημότητα τον οδήγησε σε μία "υπερπαραγωγή" αστείων που έπαυαν να είναι εξίσου εύστοχα και αποκαλυπτικά και ακόμα ότι ο ίδιος οδηγήθηκε σταδιακά στην οίηση. Τότε άσκησα το δικαίωμα που έχω ακόμα και στην...λιγότερο δημοκρατική από τα blogs, κοινωνία του ελληνικού Τύπου: έγραψα και υπέγραψα την άποψη μου.Ιδού και εκείνο το σημείο που έβαλε νέφτι στον "Πιτσιρίκο": Μετά ο «Πιτσιρίκος» ανακάλυψε τη θελκτική όψη της εξουσίας. Γνωρίστηκε με μια δημοσιογραφική μερίδα, άρχισε να διαφημίζει το έντυπο που ευφυώς τον αναδημοσίευε, να βγαίνει τηλεφωνικώς σε ραδιοσταθμό και να διαβάζει τα κείμενά του, να γίνεται ένας παραγοντίσκος της ελληνικής μπλογκόσφαιρας. Αρχισε να λύνει και να δένει σαν κι άλλους πολλούς που μεθούν με την επιτυχία τους και την εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος. Μ' αυτά και μ' αυτά απέδειξε πως το μέσον του ήταν απλά το «μέσον».

Ο υπέροχα αιρετικός μας μπλόγκερ ξεκίνησε όπως πολλά παιδάκια, κουβαλώντας τα μεγάλα όνειρα που σπεύσαμε να του φορτώσουμε, αλλά κατέληξε τραπεζικό στέλεχος με ιδιόκτητη μεζονέτα και θέα στο Διαδίκτυο. Τι κρίμα! Ο «Πιτσιρίκος» ενηλικιώθηκε>>, έγραφα. Οποιοσδήποτε μέσης ευφυίας θα αντιλαμβανόταν ότι η αναφορά στο "τραπεζικό στέλεχος" ήταν μεταφορικό σχήμα-το εξηγώ γιατί κι αυτό παρεξηγήθηκε.

Οταν το σχόλιο δημοσιεύτηκε ο "Πιτσιρίκος" απάντησε και πολύ καλά έκανε αφού έτσι αισθάνθηκε. Δεν απάντησε όμως μόνον σ΄εμένα, όπως έχουν κάνει όσοι έχουν κατά καιρούς διαφωνήσει ή θιγεί με κάποιο σχόλιό μου. Αυτός ο "αιρετικός" δημοκράτης απευθύνθηκε στον τότε διευθυντή της "Ελευθεροτυπίας", Σεραφείμ Φυντανίδη, ζητώντας του να παρέμβει για την αποκατάσταση της αλήθειας!

Δεν ήταν ο μόνος υποψήφιος "πατέρας" στον οποίο στράφηκε ο κατά τα άλλα ανοιχτόμυαλος, χιουμορίστας "Πιτσιρίκος". Αδυνατώντας να δεχτεί τη βασική αρχή του δημοσίου λόγου (ότι είτε είσαι καλός Blogger, είτε άθλιος δημοσιογράφος, εκτίθεσαι, οφείλεις συνεπώς να δέχεσαι την κριτική και να αποδέχεσαι ότι υπάρχουν και άνθρωποι που απλά δεν γουστάρουν ό,τι και όπως γραφεις, χωρίς να έχουν σκοτεινά κίνητρα) ειδοποίησε και τον εκδότη του εντύπου που τον αναδημοσίευε.

Ως "μέντορας" ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο δικό του blog φρόντισε, επωνύμως ωστόσο, να μου κάνει μια απροκάλυπτα μισογύνικη, πρόστυχη επίθεση, εντελώς επί του προσωπικού και γεμάτη χυδαία υπονοούμενα για το πως βρέθηκα στην εφημερίδα! Προφανώς δεν είχε προλάβει να ενημερωθεί για την πορεία μου στην εφημερίδα. Την ακολουθώ όσο πιο συνεπώς μπορώ. Και πάντως όχι γλύφοντας και ιδιοτελώς προσεγγίζοντας όποιον θα με εξυπηρετούσε σε μία ορισμένη στιγμή, για να τον αδειάσω την επόμενη, όπως συμβαίνει μερικές φορές σ΄αυτόν τον χώρο. Φυσικά οι κρίσεις του για το γραπτό και τη δημοσιογραφική μου επάρκεια, παρ΄ότι παραπάνω από απαξιωτικές, υπήρξαν περισσότερο κι από ευπρόσδεκτες. Ο ίδιος έγραψε και μια πιο comme il faut απάντηση στο έντυπό του.

Απέφυγα και τότε ν΄απαντήσω. Συνάδελφοι με πληροφορούσαν για δημοσιεύματα σε blogs, αγνώστων που με ψευδώνυμο με "ξέσκιζαν". Σιγά το πράγμα. Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία, που μια άποψη επισείει την μήνιν. Είπαμε. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις όταν εκτίθεσαι δημοσιογραφικώς είναι να δέχεσαι, όχι την επίθεση για την προσωπική σου ζωή (όπως έκανε ο κ.Τσαγκαρουσιάνος πανέτοιμος κατά τα άλλα να υπερασπιστεί ό,τι πιο open minded κυκλοφορεί), αλλά την αυστηρή ή ακόμα και την ανελέητη κριτική για το περιεχόμενο των όσων γράφεις.

Ούτε εκεί τελείωσε η ιστορία. Λίγο αργότερα ο "Πιτσιρίκος" εξέδωσε το δεύτερο βιβλίο του και φυσικά χωρίς να ζητήσει άδεια (πνευματικά δικαιώματα, λέγεται) ενέταξε το σχόλιό μου στη διαφημιστική του προβολή. Είχα αποφασίσει ωστόσο να μην ασχοληθώ άλλο.

Οταν όμως προσπάθησε την άποψη του Δημήτρη Κανελλόπουλου να την αποδώσει σε ενορχηστρωμένη επίθεση κάποιων της "Ελευθεροτυπίας" εναντίον του, επικαλούμενος και πάλι το σχόλιο που είχα την ατυχή έμπνευση να γράψω ξεσκεπάζοντας άθελά μου αλλά σ΄όλο της το μεγαλείο την υποκρισία των δήθεν "προχωρημένων" και με δήθεν χιούμορ, για πρώτη φορά τσαντίστηκα. Φτάνει "Πιτσιρίκο". Τώρα πιά ακόμα κι όσοι δεν ξέρουν από Ιντερνετ, μπορούν να σ ακούσουν στο "Σκάι" και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το αν έχεις ή δεν έχεις χιούμορ, αν είναι ή δεν είναι ευφυές κι αν τους αρέσεις ή όχι. Εχουν το δικαίωμα, φαντάζομαι, όπως δικαιούνται να κρίνουν τα γραπτά και τις δηλώσεις όλων μας. 'Η μήπως όχι; Από την απάντησή μου καθένας μπορεί ελεύθερα να κρίνει κι εμένα κι αν εσύ είσαι ή δεν είσαι ειλικρινής, δημοκράτης και κυρίως μάγκας. Τουλάχιστον ελπίζω αυτή τη φορά να μην τρέξεις να ζητήσεις βοήθεια εναντίον των φρικτών, ζηλότυπων και σκοτεινών σου διωκτών από τους προστάτες σου.