Ανέβαινα Βόλο. Έκανα 3 ώρες στον Μαλιακό. 2 cdr παρέα. Άνοιξη 1. Και Άνοιξη 2. Παίζουν ολόκληρα. Τελειώνουν. Στην μέση του 1, παίζει το "εν λευκώ". Παίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει...
...και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση πως η σιωπή μου ήταν χρόνια κρότος...
Εθνάρχου Μακαρίου και Φαληρέως 2. Νύχτα στον Μελωδία. Ο φάκελλος από την Μικρή Άρκτο ξέρω τι θα έχει μέσα. Μέχρι το τέλος. 2 και κάτι. Ποτάμι. Εθνική. Αττική οδός. 20, βαριά 25 λεπτά. Οδηγεί ο Σ. Track 1. To 2 το ξέρω. Το 3 το ξέρω. Παρακάτω. Παρακάτω φόβος. Κάνω στάση. Να τον ξορκίσω. Παίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει...
...ο άνθρωπος μου ο σταθερός, όσο περνάει ο καιρός, θα γίνεται εκκρεμότητα...
Μεσογείων. 7 παρά. Μετά το γραφείο. 8 ώρες σκάρτα. Φεύγω για Πειραιά. Βασ. Σοφίας, Βασ. Κων/νου, Καλλιρρόης, Συγγρού, Λιμάνι, Αιτωλικού. 40 λεπτά. Το έχω ακούσει από την αρχή... μέχρι το τέλος. Έχω μείνει εκεί. Στο 3. Λέει αυτό που νιώθω. Σε 2 φράσεις. Το συναίσθημα μου, σε 2 φράσεις. Κουδούνι. Σκάλα. Μπαίνω μέσα. Παίζει από το laptop. To ίδιο. Παίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει...
...ό,τι όμορφο πιάσω, να το δεις περιμένει...
Σάββατο βράδυ. Ιανός. Μπαίνουμε στο 2ο κουπλέ του 1ου τραγουδιού. Κάθομαι άβολα εκεί μπροστά. Η Νατάσσα μου χαμογελάει. Ο Θέμης από το πιάνο το ίδιο. Ψάχνω με το βλέμμα τον Γεράσιμο κάπου. Δεν τον βρίσκω. Τους ζηλεύω. Για την παρέα. Τους ευχαριστώ. Για την παρέα. Και για άλλα που μπορεί και να μη μάθουν ποτέ.
...μια σελίδα λευκή, πώς να φτάσω εκεί, με τις λέξεις...
Μέχρι το τέλος. Του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Του Θέμη Καραμουρατίδη. Της Νατάσσας Μποφίλιου. Της Μικρής Άρκτου. Δικό μου. Του Σ. Της Ν. Του Δ. Του όποιου θέλει να το αγαπήσει. Του όποιου το πιάσει στα χέρια του. Το πιάνεις. Το αγαπάς. Αυτόματα. Το πιασα. Το πιάνω. Κάπου το χάνω. Κάπου χάνομαι. Κάπου με βρίσκω. Κάπου σε βρίσκω. Κάπου βρισκόμαστε. Σε μια φράση ζω. Από μια φράση πιάνομαι. Από την αρχή...μέχρι το τέλος.
...μέχρι το τέλος η ψυχή, κι όμως πηγαίνει και πιο 'κει...
7 comments:
Η ωραιότερη "κριτική" που θα μπορούσε (και που πρόκειται) να γραφτεί.
Κυρίως γιατί ΔΕΝ είναι κριτική. Γιατί ξέρω πως είναι αλήθεια. Το είδα στο πρόσωπο που αντίκρισα το Σάββατο. Κι ήταν όντως ευτυχισμένο. Με την "άλλη" ευτυχία, (αυτή με τις ανταύγειες μελαγχολίας).
Να σαι καλά Ιππότη. Χάρηκα που τα είπαμε προχτές. Μας συγκίνησες και τους 3.
Aν στο ανταποδώσαμε στο ελάχιστο είμαστε ευτυχισμένοι.
Φιλιά!
Γ.
Αυτόν τον δίσκο δεν το έχω πάρει ακόμα απο το λιγο που έχω ακούσει με έχει ήδη κερδίσει, όπως και οι εκατό μικρες ανάσες!!Δεν ξέρω αν αυτό που με εξεφραζε και με αγγιξε περισσότερο ήταν η φωνη, οι στίχοι ή η μουσική, ξέρω όμως οτι για χρόνια θα έχουμε να ακουμε ωραία πραγματα!!!
... δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα, δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο...
... σταθερή μου αξία...
!!!!!
σας στέλνω χαιρετισμούς
Παίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει...
Όντως δε θα μπορούσα να φανταστώ πιο...όμορφη "κριτική" για το Σάββατο στον Ιανό και γενικά για τη δουλειά αυτή...
Ήμουν κι εγώ εκεί, λίγο τυχαία μάλιστα. Κι ήταν όμορφα πολύ.
Άψογα!
Έχω ακούσει μόνο ό,τι παίζει στο ραδιοφωνο γιατί εδώ δεν μπορώ να το βρω στς δισκάδικα. Με βλέπω για Αθήνα στα γρηγορα την άλλη βδομάδα.
Καλό ΣΚ!
Post a Comment