Τα απλά που κάνουμε δύσκολα. Όπως την ζωή. Μπροστά σε μια κούπα καφέ. Τώρα που ξαναβρίσκω κομμάτια του Χρήστου που είχα αφήσει πίσω μου. Τώρα που ξαναβρίσκω τους ανθρώπους που με περίμεναν. Τώρα που ξαναβρίσκω λίγο από τον χαμένο χρόνο. Κουβέντες. Βιβλία παντού. Τρούφες. Κουβέντες. Κουλουράκια. Αγάπη. Κουβέντες. Να βουλιάζεις σε έναν καναπέ. Να χαζεύεις το κόκκινο φωτιστικό. Το λαμπατέρ από το Μαρόκο. Να εξομολογείσαι έρωτες. Να σου κάνεις εντύπωση κάθε φορά που σε ακούς να το λες. Να είσαι πιο εσύ από ποτέ. Να βουλιάζεις σε έναν καναπέ. Να σε ρουφάνε τα μαξιλάρια. Να ανοίγει αυτό το κενό χρόνου. Να ξανακοιτάς την ώρα και να έχουν περάσει ώρες. Αλλά ο καφές να είναι πάντα ζεστός. Και η αγάπη.
2 comments:
Είναι η μόνη περίπτωση όπου υπάρχει πιθανότητα να μην σου βγει πρόβλημα μεγαλώνοντας, όση ζάχαρη και να βάζεις στον καφέ σου.
Καλημέρα.
njtmdΜερικοί άνθρωποι είναι πάντοτε εκεί, όπως ο καναπές ή η πολυθρόνα, είναι έξω μας, μέσα μας, είναι ιστορία μας, επιλογή μας, διαδρομή. Είναι πάντοτε εκεί κι εδώ και μέσα μας, μας αγαπούν, μας κάνουν να ανθίζουμε! Κι αυτός ο καφές, ο καναπές, το λαμπατέρ από το Μαρόκο ε και η άλλη λέμε τώρα, πάντα θα είναι εκεί! Με τον χαμένο χρόνο, που ουδέποτε πήγε χαμένος, του χρωστάμε τον τωρινό, τον θεικό! "το θεικό παρόν", έτσι δεν επιμένουν να το αποκαλούν οι άγιοι πατέρες? άλεφ - ελένη, ναι?
Post a Comment