Tuesday, April 17, 2007

Για τον κρότο της σιωπής. Εν λευκώ...


Για την σιωπή μου για την σιωπή σου που ήταν χρόνια κρότος. Και γι αυτούς που αν σ' αγαπούν πρέπει να μάθουν να το λένε. Πριν χρειαστεί να το κλέψεις. Αλλά πάνω από όλα για 'σένα που το ξέρεις πριν από όλους. Που το ξέρεις πρώτος. Που δεν χρειάζεται να λυπάσαι γι αυτό όμως. Δεν θα 'ταν χειρότερο να το μάθεις απ΄ τους άλλους; Σιωπή πάλι...


Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
βλέπω στο άσπρο την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω.

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα
τώρα δεν θα είχα τη φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ήταν άσπρη τρέλλα
αν είχε σώμα θα ήταν πάλι ψέμμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουν με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα τον στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου.

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και την χαρίζω σε όποιον μου εξηγήσει
να έχει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει.

Τίποτα σημαντικό ζω μονάχα εν λευκώ
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λένε οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπέρβολή μου
κι ότι αργεί απάντηση να στείλει.

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δεν θα ήτανε φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ΄ταν άσπρος ο φόβος
αν είχε σώμα θα ήταν σαν κι εμένα.

Αν σ΄αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δεν στο πουν να μάθεις να το κλέβεις.
Κι αν θες να δεις τ΄αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν΄ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το έχεις νοιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος.
Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιώπη σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγο
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο.
Κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω.

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ΄αυτό τον τόνο του λευκόύ στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να είναι σαν κι εμένα.

Τίποτα σημαντικό ζω μονάχα εν λευκώ
Ζω μονάχα εν λευκώ...

8 comments:

GLOBAL said...

Από αυτά που δεν ξέρω από ποιον στίχο να πρωτοπιαστώ.
Από αυτά τα ελληνικά που εισχωρούν αβίαστα μέσα μου.
Από αυτά που ό,τι λέξη κι αν τους βάλω, δεν θα φτάσουν σε κάποιον προορισμό.
Από αυτά που μπαίνουν στο repeat, χωρίς πολλά πολλά γιατί.

Σπύρος Σεραφείμ said...

μήπως, τελικά, το χρώμα της σιωπής, είναι λευκό;

Ε.Α. said...
This comment has been removed by the author.
Ε.Α. said...

logia enos akomi Poihth,

"na xa xilies siwpes na akous..."

leyko = apousia xrwmatos
siwpi = apousia hxou
kai ta dyo anagkaia

:-)

Aντώνης said...

Εγώ πάλι αναρωτιέμαι από τότε που το άκουσα για το χρώμα που έχει η επανάσταση στις ημέρες μας... Και χαίρομαι που πάντα πίστευα για το χρώμα της το λευκό, για τις εκρήξεις που μέσα από την ψυχή αλλάζουν τον κόσμο.. Βαλθήκατε να μας τρελλάνετε, παιδιά με παράπονα που μοιάζουν στα δικά μας

αυτη said...

και αυτή, σιώπησε.

Αιολος said...

Και άργησες να το ποστάρεις μου φαίνεται...

Την καλησπέρα μου εδω και λίγο καιρό, με την άλλη μάσκα.

Jirashimosu said...

Ιππότη, ένα "ευχαριστώ" είναι πολύ λίγο,

και για το εδώ και για τον ράδιο-αέρα σου.

Απ' την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα.

Να σαι καλά.

Γερ.