Super Hero

Έπιασα τον Σκάι χθες στο μονόλεπτό του να αναφέρει το όνομα του Μπάμπη Ακτσόγλου. Και νόμιζα ότι βραβεύτηκε για κάτι. Αλλά δεν έλεγε αυτό. Έλεγε το άλλο. Αυτό για το οποίο θυμόμαστε τους ανθρώπους. Πολύ αργά. Εκτός χρόνου. Μετά την λήξη. Θα μου πεις ότι οι super ήρωες είναι άτρωτοι. Μάλλον δε θα διάλεγε να είναι ένας super ήρωας. Σε μια τέτοια ταινία. Και δεν ξέρω αν είχε στο νου του, ότι πιτσιρικάδες που θέλανε να γίνουν δημοσιογράφοι. Κανονικοί. Αυτοί των εφημερίδων και των περιοδίκων, τον έβλεπαν έτσι. Ήμασταν στην Πάντειο, αλλά θα θέλαμε να ήμασταν στο Αθηνόραμα. Να βλέπουμε ταινίες από το πρωί μέχρι το βράδυ και να γράφουμε όπως εκείνος. Στην αρχή λέγαμε ό,τι διαβάζαμε. Χωρίς να έχουμε δει την ταινία. Αλλά γιατί το έγραφε. Μετά αρχίσαμε να διαφωνούμε. Γιατί αποκτήσαμε άποψη. Και τέλος. Όταν μεγαλώσαμε λίγο, αλλού συμφωνούσαμε κι αλλού διαφωνούσαμε. Μια κανονική σχέση δηλαδή. Εβδομαδιαία. Δεν ήξερα ούτε καν το πρόσωπό του. Το είδα εχθές στο athinorama.gr. Ερήμην του, μου πρόσφερε μια νύχτα ραδιοφώνου που θα θυμάμαι. Τι κρίμα που έμαθα τόσο αργά ότι θα ήθελε να κάνει ραδιόφωνο νύχτα και να παίζει τα σκοτεινά του.