Γκλιν γκλον

Κλειστό λόγω εορτών

Θα ανοίγω δώρα

Σκρατσ, σκρουτς

Θα πω κανένα κάλαντο

Θα χαζεύω τα φωτάκια για ώρες

Θα κάνω τον Αη Βασίλη

Θα κάνω εκπομπές

Θα αλλάζω πάνες

Θα δω φίλους

Θα πιω καφέδες

Θα πάω στο Petite Fleur

Θα πιω ποοοοολλές σοκολάτες

Θα χαρώ τους μπόμπιρες

Θα πλάσω κουλουράκια με τα δυο χεράκια

Θα πάρω άδεια

Θα γυρίσω με το νέο χρόνο

που τελειώνει σε 7

άρα τυχερός

Σμουτς

2

Είδα τον "Δράκουλα" στο Rex όταν ήμουν φοιτητής. Κι εγίνε αυτό, που θα γίνει 2-3 φορές στη ζωή σου. Όχι παραπάνω. Άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα. Κάτι ξεκλείδωσε. Και μετά κυνηγούσα την "Ομάδα Εδάφους" από πίσω. Είδα την "Ανθρώπινη Δίψα" στο studio Ιλίσσια. Και έκατσε μια βαθιά συγκίνηση. Και μετά ως κωλόφαρδος είδα την "Μήδεια" στην επανάληψή της. Στο θεατράκι του Παπάγου. Που δεν έπεφτε καρφίτσα. Και σοκαρίστηκα πάλι. Πήγα στην Καλαμάτα για το "Για πάντα" και έφαγα απογοήτευση. Και μετά πέρασαν χρόνια γιατί ήταν και μια Ολυμπιάδα στη μέση. Και εχθές είδα το "2". Και άρχισα να σιχτιρίζω. Όλους τους παρεμπιπτώντος που βρίσκονται στο Παλλάς αυτές τις μέρες. Όλους αυτούς που κάνουν κρίσεις του τύπου "όλοι μιλάνε για την παράσταση της χρονιάς, αλλά κανείς δεν μπορεί να την περιγράψει". Πρώτον δε φταίω εγώ που έπεσες σε αναλφάβητους. Δεύτερον, ποιος σου είπε ότι θα μπορέσεις να ερμηνεύσεις τα πάντα. Δεν χρειάζεται. Αν αναλωθείς στο να προσπαθείς διαρκώς με το μυαλουδάκι σου να δίνεις ερμηνείες έχεις χάσει τη μισή παράσταση. Δε θέλω να βάλω κάτω την παράσταση σε λόγια. Μου αρκεί που το είδα. Κι ας ζορίστηκα. Όλα τα αγοράκια εξάλλου νομίζω ότι θα ζοριστούν. Και να σου πω. Δεν σκάνε τέτοιες παραστάσεις κάθε μέρα.

Τουτουνανα

Να 'ναι νύχτα. Κατεβαίνεις Πανεπιστημίου. Ανεβαίνεις Σταδίου (που δεν λέει και πολλά σε σχέση με τις γειτόνισσες). Βγαίνεις Σύνταγμα. Κεφαλή αριστερά και βλέμμα δεξία λίγο στην Ερμού. Βγαίνεις Αμαλίας και αρχίζεις να ανεβοκατεβαίνεις Βασ. Σοφίας. Όσο θέλεις. Ατελείωτα. Μέχρι να κάτσει μέσα σου το "Τουτούνανα" spirit. Soundtrack δεν έχει. Βάζεις ό,τι σε κάνει να λαμπιονιάσεις... Και μετά μου λες γιατί δεν μπορώ μακριά από την Αθήνα; Θέλεις κι άλλο λόγο από μια πόλη που σε κάνει, έστω και μια φορά το χρόνο να νιώθεις παιδί;

Spleen

Και μετά έρχεται μια συλλογή. Και την βάζεις για να την αντιμετωπίσεις σαν μια συλλογή. Και σου την φέρνει. Η συγκεκριμένη συλλογή μπορεί και πισόπλωτα. Γιατί αν μείνεις στην ατμόσφαιρα των ήχων, θα έχεις χάσει το νόημα των λέξεων. Και το αντίστροφο. Το "Spleen" είναι η πιο γοητευτική ιστορία που άκουσα ποτέ να μου τραγουδιέται. Είδες που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να φροντίζουν αυτό που αγαπάνε. Η Μαρία Παρούση θα μπορούσε να είχε διαλέξει τις hitάρες. Κι αυτό έκανε. Διάλεξε τις προσωπικές της hitάρες. Αυτά τα κομμάτια που άλλοι τα λένε κρυμμένα. Σκατά κρυμμένα. Είναι κομματάρες που περίμεναν κάποιο να τις φωτίσει. Γι αυτό ένα μεγάλο φιλί στη Μαρία. Για αυτό και για ένα ακόμα. Γιατί είχα καιρό να νιώσω ότι κάποιος κάθησε και έγραψε μια κασέτα για μένα...

Espressionist... here you are! Και το track list:

1. Angel Angel Down We Go Together - Morrissey

2. Love Letter - Nick Cave & The Bad Seeds
3. Lilac Wine - Jeff Buckley
4. Saint Marie - Piano Magic
5. Greenfields - Faultline
6. Song To The Siren - The Czars
7. Mary - Yann Tiersen - Elizabeth Fraser
8. Somewhere - Jacques
9. Rain On The Pretty Ones - Ed Harcourt
10. But Not Tonight - Nikos Veliotis
11. Desert Song No 2 - Sophia
12. Stolen Property - The Triffids
13. Treasure Lost And Found - Mecano
14. Troy - Sinéad O'Connor
15. Another Day - Roy Harper

SIDA

Δες αυτό:

και πέρνα από εδώ...

Για να δεις...

Το έχεις ακούσει. Δες το κιόλας. Μέχρι τις 18 που θα βγει και στους δέκτες.

9 crimes - Damien Rice

Θα έρθει όποτε θέλει. Και θα μείνει για όσο... Και δεν μπορεί να προβλέψει κανείς για πόσο...

Statement

Είναι το ομορφότερο μωρό του κόσμου.-

Παράλογοοοοοοοοοο...

...δεν απαντά. Άρα λογικό. Αφού όμως δεν. Αν δεν μας κλείσουν μέσα, πάει να πει ότι την σκαπουλάραμε. Μέχρι την επόμενη φορά. Που θα υπάρξει. Με βεβαιότητα. Ή είναι όλοι τρελοί. Οι από πάνω. Ή είμαστε όλοι τρελοί. Οι από κάτω. Κάποιος πάντως είναι. Με βεβαιότητα.

Τι στο διάολο εγώ πάω και πέφτω στις περιπτώσεις ή είναι γενικό;

Αυτά

Γεια σου μικρό μου ημερολόγιο. Γαμιέμαι. Μεροκάματο. Νυχτοκάματο. Στη βιοπάλη. "Φεύγουν τα νιάτα μας στην βιοπάλη..." που λέει και το άσμα. Λάθος πουλάκια μου. Το έχω ξαναπεί ότι κάτι έχουμε κάνει λάθος. Αν περνάει η εβδομάδα για να έρθει το Σουκού και ο χρόνος για να έρθουν 3 εβδομάδες του Αυγούστου, άντε και καμιά εβδομάδα ξεκούδουνη για κανένα εξωτερικάκι κάτι έχουμε κάνει λάθος.

Μου κάνουν κάτι γλυκά παράπονα που δεν αφήνω κανένα postάκι. Μωρέ τι να πω; Τσάτρα πάτρα. Εχθές ένας κυριούλης μου ζήτησε λεφτά σ' ένα φανάρι. Είπα το κλασσικό "δεν έχω ψιλά". Που είναι Θεϊκή ατάκα. Αλλά κανείς δεν μου έχει πει να του δώσω χοντρά. Anyway. Σηκώνει το δαχτυλάκι του και μου δίχνει τον ουρανό. Που σημαίνει ότι το βλέμμα του Θεού είναι αγρυπνο και θα τιμωρηθώ προφανώς μια μέρα. Σιγά ρε μη με βλέπει εμένα ο Θεός σε ένα φανάρι της Μεσογείων. Εδώ δεν πήρε πρέφα όταν σκότωναν 5 ανθρώπους. Μη σου πω ότι δεν παίρνει πρέφα κάτι ψυχές που φεύγουν ανά λεπτό στην μαύρη ήπειρο.

Τι άλλο; Α! Ακούω τον τελευταίο καιρό κάτι ωραία δισκάκια. Ο Χαρούλης σκίζει. Και στο cd και στον Συρμό. Να πας. Αν δεν έχεις ήδη πάει. Είναι αυτό που λένε και θα με θυμήθεις. Και το cd των "Στίχοιμα". Super. Hip hop που δεν καταριέται μόνο χωρίς να πιάνεις από που έρχεται τόσος θυμός. Άκουσα εχθές και το καινούριο cd του Ζερβουδάκη. Πήρα τα πάνω μου. Λέω να που γίνεται. Να που γράφονται ακόμα ωραία τραγουδάκια. Να τα βάλουμε στο στόμα μας.

"...απόψε πες μου την αλήθεια

το τι θα γίνω μη σκεφτείς

κι αν ήταν όλα παραμύθια

τότε να πας να γαμηθείς..."

Νίμιζα ότι δεν άκουσα καλά στην αρχή και το γύρισα πίσω. Ν' αγιάσει το στόμα σου παλικάρι μου. Γιατί πως αλλιώς να το πεις; Να πάει να γαμηθεί. So fuck you anyway, που λένε και οι Αγγλοσάξονες...!