Αέραααα

Festen

Τα είδα όλα. Κάποιος πάει να με εξοντώσει. Στο τρέξιμο βασικά, γιατί από την στιγμή που κάθησα δεν μετάνιωσα για τίποτα. Μπορεί να μετάνιωσα για την ταινία του Παναγιωτόπουλου, που τόσα είχα ακούσει. Όχι ότι δεν βλέπεται. Αλλά όχι και ότι βλέπεται. Τέλος. Πάντων. Εκείνο που ήθελα να πω απλά, είναι να κλείσετε μια θέση στο "Festen", στο Θέατρο Θησείο. Γιατί τέτοιες παραστάσεις περνάνε και σου μένουνε. Γιατί θα ξεπουλήσει σε πάω στοίχημα και δεν θα το προλάβεις. Και αν δεν προλάβεις μην πεις ότι δεν στο είπα. Πριν από οτιδήποτε άλλο, να θυμάσαι και αυτό το κορίτσι: Αλίκη Δανέζη-Knutsen. Που σκηνοθέτησε μια παράσταση κανονικά όμως. Με όλη τη σημασία της λέξης. Την έθεσε επί σκηνής και όχι μόνο. Την έβγαλε στο φουαγιέ, στα στενά του Ψυρρή, πάνω από το κεφάλι σου, και κατάφερε να σε κάνει να μην χάσεις λεπτό. Πήγαινε και θα δεις. Είπαμε να πας στο "Festen". Ε, μην πεις μετά ότι δεν το είπαμε...

The human game

Τι κομματάρα! Αυτό. Σου λέει κάτι;

The case continues

Είπα να γίνω μελούρα. Να θυμάμαι που και που κανένα από αυτά που έγιναν soundtracks πολλών νυχτοκάματων. Λογικά θα έπεσες πάνω τους. Αν πέρασες ποτέ από τη γειτονιά. Το θυμάσαι;

Μεγάλος να γίνω με άσπρα μαλλιά

Είμαι σε πολύ καλό δρόμο. Εύγε μου. Μπορεί να είχα στο μυαλό μου διαφορετικά τους 30 κάτι όταν ήμουν πιτσιρίκι. Λίγο πιο "μεγαλοδείχνω", αλλά δεν παραπονιέμαι γι αυτό. Πραπονιέμαι για την μπάκα, για τις αμέτρητες πια θρασύτατες άσπρες τρίχες, παραπονιέμαι για τον ελάχιστο πια κανονικό χρόνο και τον μηδαμινό quality χρόνο. Παλιά στα γενέθλια δεν έκανε καθόλου γκρίνια. Τώρα αρχίζει καμιά εβδομάδα πριν να ψιλοσυννεφιάζει. Αστραπές, βροντές ευτυχώς δεν ακούγονται αλλά μια ψιχάλα δόξα το Θεό πέφτει. Επίσης αν δεν είναι να έρχονται πολλά δώρα από παντού αδυνατώ να καταλάβω γιατί επιμένουμε να γενεθλιάζουμε. Αν ξεπακετάρεις, σκίζεις χαρτιά και κορδέλες, ανοίγεις τσάντες λίγο το ξεγελάς το πράγμα. Αν είναι να έχεις όλη τη μέρα να δέχεσαι "χρόνια πολλά" να μου λείπει. Πολλά είναι τα χρόνια το ξέρω. Ισοπέδωσα και έναν ακροατή εχθές το βράδυ, που πήρε να μου πει τις φιλοσοφίες του και είπα ότι δε θέλω να τις ακούσω γιατί έχω γενέθλια. Και μου ευχήθηκε να φτάσω τα όσα θέλω. Και ήθελε και κρίση για την ευχή. Ε φταίω εγώ; Δηλαδή τι τα όσα θέλω. Θέλω καμιά χιλιάδα για ξεκίνημα και μετά βλέπουμε. Τέλος πάντων. Αυτά.

Simply Divine

Ε, έχω πάθει πλάκα. Για να παίζει συνέχεια όμως. Repeat. Repeat και πάλι repeat...

A Lady Of A Certain Age
Back in the day you had been part of the smart set
You'd holidayed with kings, dined out with starlets
From London to New York, Cap Ferrat to Capri
In perfume by Chanel and clothes by Givenchy
You sipped camparis with David and Peter
At Noel's parties by Lake Geneva
Scaling the dizzy heights of high society
Armed only with a cheque-book and a family tree

You chased the sun around the Cote d'Azur
Until the light of youth became obscured
And left you on your own and in the shade
An English lady of a certain age
And if a nice young man would buy you a drink
You'd say with a conspiratorial wink"You wouldn't think that I was seventy"
And he'd say,"no, you couldn't be!"

You had to marry someone very very rich
So that you might be kept in the style to which
You had all of your life been accustomed to
But that the socialists had taxed away from you
You gave him children, a girl and a boy
To keep your sanity a nanny was employed
And when the time came they were sent away
Well that was simply what you did in those days

You chased the sun around the Cote d'Azur
Until the light of youth became obscured
And left you on your own and in the shade
An English lady of a certain age
And if a nice young man would buy you a drink
You'd say with a conspiratorial wink"You wouldn't think that I was sixty three"
And he'd say,"no, you couldn't be!

Your son's in stocks and bonds and lives back in Surrey
Flies down once in a while and leaves in a hurry
Your daughter never finished her finishing school
Married a strange young man of whom you don't approve
Your husband's hollow heart gave out one Christmas Day
He left the villa to his mistress in Marseilles
And so you come here to escape your little flat
Hoping someone will fill your glass and let you chat about how

You chased the sun around the Cote d'Azur
Until the light of youth became obscured
And left you all alone and in the shade
An English lady of a certain age
And if a nice young man would buy you a drink
You'd say with a conspiratorial wink"You wouldn't think that I was fifty three"
And he'd say,"no, you couldn't be!

Στoίβες

Έρχονται Χριστούγεννα. Αλήθεια. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή όταν αρχίζουν τα cds και στoιβάζονται στο γραφείο μου, πάει να πει ότι έρχονται Χριστούγεννα. Και γι αυτό δε γκρινιάζω και τόσο. Αλλιώς. Έχω ακούσει τόνους άχρηστης μουσικής. Τουλάχιστον για τα δικά μου αυτιά. Τόνους άχρηστων λέξεων. Και τόνους του συνδυασμού τους. Οδηγώ και ακούω. Δουλεύω και ακούω. Και έτσι έρχονται και τα Χριστούγεννα. Εντάξει και κάπου ενδιάμεσα κάθε Οκτώβρη μεγαλώνω και ένα χρόνο. Και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για αυτό το post. Απλά ερχόμουν το πρωί στο γραφείο και άκουγα το καινούριο cd του Μιχάλη Κουμπιού και πραγματικά αναρωτήθηκα γιατί; Και δεν αισθάνομαι καθόλου άσχημα πια που μπορώ να απορρίπτω. Στην αρχή είχα τύψεις. Αισθανόμουν ότι δεν είμαι εντάξει απέναντι στον δημιουργό. Τώρα θα ήθελα και ο δημιουργός να μπαίνει λίγο στον δικό μου κόπο. Και τέλος πάντων αν υπάρχει λόγος που πρέπει να ακούω ένα track δήθεν "μοντέρνο", που επαναλαμβάνει από την αρχή μέχρι το τέλος το "Η αγάπη", μπορώ να τον ξέρω; Το λόγο. Έμεινα μαλάκας. Ε κορνάριζε και ο από πίσω, τι να του πω του χριστιανού...

10'

Για πες. Τι θυμάσαι; Θυμάσαι τη μπλε ποδιά; Το πολυτονικό; Το δάχτυλο ψηλά; Το «κυρία, κυρία…»; Θυμάσαι τον κουλουρά; Το κουλούρι με τα γαριδάκια; Τη μυρωδιά του μπλε τετραδίου; Τη μυρωδιά του καινούριου βιβλίου; Το πρωινό γάλα; Το στρώσιμο του κρεβατιού; Τους συμμαθητές ακόμα ηλιοκαμένους; Πόσα μπάνια έκανες; Πόσα παγωτά έφαγες; Θυμάσαι τον μαυροπίνακα και την ημερομηνία πάνω αριστερά; Το βρεγμένο σφουγγάρι; Τους χάρτες τις γεωγραφίας; Τον τεράστιο χάρακα; Το αριθμητήριο; Το τετράδιο αριθμητικής με τα κουτάκια; Το «τι θέλει να μας πει εδώ ο ποιητής»; Που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τις παρομοιώσεις; Τις μεταφορές; Την προπαίδεια; Τον εκκλησιασμό; Τις βρύσες; Την αυλή; Τα παιχνίδια που σκαρφιζόμασταν; Το λάστιχο; Το σχοινάκι; Τα μήλα; Λόλα να ένα μήλο. Τις τούρκικες τουαλέτες; Που φοβόσουν ότι κάτι κακό θα βγει από την μαύρη τρύπα; Θυμάσαι την μυρωδιά του ευκαλύπτου; Το πώς μύριζε η βροχή στο χώμα; Θυμάσαι την πρώτη σου δασκάλα; Τους περίπατους στο κοντινό ξωκλήσι; Τις γραμμές χέρι – χέρι; Τις ανεμώνες που μάζευες για τη μαμά; Που έπαιζες τον «γιατρό»; Το πρώτο σου ποίημα; Την παρέλαση; Τη λευκή ελβιέλα; Θυμάσαι τις σειρές για την προσευχή; «Ανάπαυση, προσοχή». Τις ψείρες; Το μαντήλι στα μαλλιά; Τη σχολική φωτογραφία; Το ενδεικτικό; Τις γυμναστικές επιδείξεις; Τους χυμούς ροδάκινο στα τσίγγινα κουτιά τους; Θυμάσαι που έπεσες και χτύπησες το γόνατο; Τη σουλφαμιδόσκονη; Το φυτολόγιο; Την αλλαγή των ρούχων μέσα στην τάξη για την γυμναστική; Πρώτα τα κορίτσια μετά τα αγόρια. Τον διπλανό σου; Την πρώτη σου τιμωρία; Το κουδούνι; Τις ώρες του διαλείμματος γραμμένες στο θρανίο; Την ουρά στο κυλικείο; Το πρώτο σου «βγάλτε μια κόλλα χαρτί»; Το πρώτο σου 20άρι; Το απουσιολόγιο; Τις λίγες δικαιολογημένες; Τις πολλές αδικαιολόγητες; Που ήσουν απουσιολόγος και έκρυβες τους απόντες; Το γραφείο των καθηγητών; Του Διευθυντή; Θυμάσαι που τα έφτιαξες σήμερα και τα χάλασες αύριο; Το πρώτο σου φιλί; Την πρώτη σου κοπάνα; Το τσιγάρο στις τουαλέτες; Τη γαλαρία; Τις κασέτες που έδινες στον οδηγό του πούλμαν; Τον «Κουρσάρο»; «Κι αν μας αγαπάτε να μας ξαναπάτε». Τα πάρτυ; Τα μπλουζ; Που φοβόσουν την επαφή για να μην καταλάβει η υποψήφια πόσο χάρηκες που την γνώρισες; Την τσόντα μέσα στο βιβλίο; Το «Αγόρι»; Τον «Μπλεκ»; Την πενταήμερη; Θυμάσαι πως ήταν να είσαι παιδί; Έφηβος; Θυμάσαι που και που να γίνεσαι και πάλι παιδί; Δεν τα καταφέρνεις; Θυμάσαι που σου έλεγαν ότι αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια σου; Ξέρεις πόσα θα έδινα για να χτυπήσει το κουδούνι μια ακόμα φορά για μένα; Όσα κι εσύ…