Με τον Νίκο

Σήμερα εκπομπές Παρασκευής τέλος. Κανονικά. Μετά από 3 χρόνια. Που γέλασα πολύ. Που τα είπαμε. Που κουράστηκα. Τέλος όπως αξίζει. Ο Νίκος θα είναι στην τελευταία εκπομπή όχι τυχαία. Αλλά γιατί μου το υποσχέθηκα. 'Ο,τι αγάπησα πρέπει να κλείνει όπως του αξίζει. Κι εδώ που τα λέμε ο Νίκος είναι περισσότερο. Εγώ δεν ξέρω άλλον τέτοιο. Δεν ξέρω άλλον που να προαπαιτεί το αυτονόητο. Άλλον που να μη χαρίζει απλόχερα τα "οπωσδήποτε" όταν χτυπούν τα τηλέφωνά του και στην άλλη γραμμή είναι οι μεγαλοτραγουδίστριες και οι μεγαλοτραγουδιστές. Άλλον που να συζητάει πρώτα το καλλιτεχνικό ζητούμενο και όχι τα ποσοστά. Άλλον που να τον πετάνε έξω από δίσκο γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει την καλλιτεχνική αξία συμμετέχοντος. Εγώ άλλον σαν τον Νίκο δεν ξέρω. Ξέρω πολλούς που κάνουν θόρυβο, ξέρω πολλούς που περιφέρουν τα σουξεδάκια τους, ξέρω πολλούς που σπαταλάνε ατελείωτες ώρες δημοσίων σχέσεων, ξέρω πολλούς που κάνουν εκπτώσεις... Εκπομπές Παρασκευής τέλος. Σήμερα κανονικά. Με τον Νίκο.

Πεζοδρόμιο

Εχθές που έκανα πεζοδρόμιο περιμένοντας, είχα αφήσει τη φωτογραφική να κρέμεται. Και πατούσα το κουμπί. Έτσι. Μπροστά σε μια στάση. Μεσογείων και Κατεχάκη.

Helloooooo...

Έχει πολύ πλάκα το πως ερμηνεύει ο καθένας την πραγματικότητα. Έλεγα προχθές για τον υπέρηχο και ότι περιμένουμε κορίτσι. Έπαιξα και την Αναστασία. Ανέπτυξα το θέμα μου και ο καθένας κατάλαβε ό,τι ήθελε. Την άλλη μέρα το πρωί δέχθηκα συγχαρίκια για τα γεννητούρια. Ποια γεννητούρια ορέ; Στον 5ο μήνα είμαστε. Άλλα είπα. Άλλα είπα κι εχθές. Άλλα καταλάβαμε πάλι. Με πήρε φίλη έντρομη να με ρωτήσει γιατί σταματάω τις εκπομπές κι αν πηγαίνω σε άλλον σταθμό. ΟοοοοοοΚ! Είπαμε. 3 χρόνια εκπομπές Παρασκευής παίρνουν τέλος σήμερα. Με καλεσμένο τον πιο ακριβό μου φίλο. Και γραμμένο που το βλέπω, ξεκάθαρο μου φαίνεται. Anyway! Και γιατί να κάθεται ο άλλος και προσέχει το τι ακριβώς λες. 2 η ώρα τη νύχτα; Το θέμα είναι κάθεται κανείς να ακούσει τι λες γενικά; Ή όλοι θέλουν να πουν; Και ελάχιστοι να ακούσουν.

It's a girl

It's a girl! Αλλά θα είναι και Σκορπιός. Υποψήφιο θύμα δεν το ξέρεις ακόμα, αλλά μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα!

Τζερτζελ...end

Ένα ολόκληρο Σουκού προσπαθούμε όλοι να ξεχάσουμε την Παρασκευή. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι όλοι βρήκαν τις εκπομπές τους στη θέση τους. Οπότε λογικά δεν έχω απολυθεί ακόμα. Σ' αυτή τη δουλειά που όλα είναι αέρας, που όλα έρχονται και περνάνε και δε σου μένει τίποτα, θα έχω να θυμάμαι την ατμόσφαιρα αυτής της Παρασκευής. Και το μετά. Που μείναμε μέχρι τις 4.30. Που γύρναγα σπίτι κατά τις 5.30. Που είχε αρχίσει να ξημερώνει. Που κάθησα και έβγαζα φωτογραφίες τα κόκκινα φύλλα του αγαπημένου μου σφένδαμου με φόντο αυτό το απίστευτο μπλε του ουρανού. Βιβή, Σοφία, Σπύρο, Δημήτρη, Χρήστο, Τζώρτζια, Νατάσσα, Νίκο πολύ ευχαριστώ. Ναααα. Τόοοοοοοοοοοοοσοοοοοοοοοοοοο! Με το συμπάθιο!

In the air tonight

Μπορώ να οδηγώ με τις ώρες για να παίζω με τον αέρα. Να έχω το χέρι μου έξω από το παράθυρο και να κάνω σχέδια. Βουτιές. Κύκλους. Να του πηγαίνω κόντρα. Να κάνω αεροδυναμικιές. Να περνάει ο αέρας ανάμεσα στα δάχτυλα και να νιώθω την ταχύτητα. Να επιταχύνω για να νιώθω την αντίσταση. Και μετά να κόβω και να προσγειώνομαι. Να χορεύουν τα δάχτυλα στο ρυθμό της μουσικής. Να χορογραφώ τον αέρα. Βλέπεις που η χαρά δεν είναι κρυμμένη;

r u a hypocrite?

Περιμένουμε το "Eraser". Μέχρι να έρθει μια ερωτησούλα. Are you a hypocrite? Για πες...

+

'Εχω πατήσει πολλές φορές το "add" χωρίς να έχω τίποτα στο μυαλό μου. Και όταν ανοίγει αυτό εδώ το παραθύρι κάνει κενό. Κάθομαι και μου τα χώνω. Δεν μπορεί να μην έχεις τίποτα να πεις. Δεν μπορεί να μη θες τίποτα να μοιραστείς. Έστω κι από αυτά που έχεις αποφασίσει ότι δεν κόβονται. Τα "μέχρι εδώ και βήμα παραπέρα". Ρε συ το βρήκα. "Πως νιώθουμε παράφορα, πως ζούμε έτσι αδιάφορα". Μαζί και τ' άλλο. Πάλι Σωκράτης. "Ζωή σε σπούδασα μα ξέχασα να ζήσω". Αν συνεχίσω θα πω διάφορες αηδίες. Σαν αυτές που βαριέμαι όταν διαβάζω αλλού. Ζηλεύω τη global που τα λέει χωρίς κλαψομούνιασμα. Δηλαδή κλαψομουνιάζει για τον μακαρίτη, αλλά μετά έρχεται κι αποκτά ενδιαφέρον πάλι. Κάθομαι και μετράω profile views μετά. Τελικά τούτο 'δω είναι ίωση. Παίρνεις την ωραία αντιβίωσή σου. Πέφτει ο πυρετός για 1 - 2 μέρες και μετά πάλι. Ω, είναι ωραία στον Παράδεισο!

Busy

Κάνει πολύ busy τον τελευταίο καιρό. Επίσης για να μην το ξεχάσω, γαμιέται η Didi Music. Γαμιέται το Terra Vibe. Γενικά γαμιέστε. Κι αν με τον Sting την γλιτώσαμε φτηνά, αφού δεν είχε πατήσει άνθρωπος και έτσι παρκάραμε κάπου λογικά, με τον Roger Waters την πατήσαμε. Αν και φτάσαμε στις 7 νταν. 2 ώρες πριν την συναυλία. Πάρκαρα στα 2,5 χιλιόμετρα. 2,5 + 2,5 = 5. Γαμιέστε λοιπόν. Γιατί και τα 65 για τον Sting και τα 50 για τον Roger τσεπώνετε, αλλά από παροχή υπηρεσιών. Σκατά. Και για να μην το ξεχάσω. Γαμιέστε!

Με τη σειρά τώρα. Sting. Έκανε ό,τι μπορούσε ο δόλιος ο Englishman in Βαλκάνια. Αλλά εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε - γέλασε. Είναι που τον έχουμε δει και ξαναδεί. Είναι που το εισιτήριο έτσουζε. Είναι που το Terra Vibe είναι στου διαόλου το κέρατο. Είναι που πρέπει να περπατάς μισάωρα. Και γιατί να τα κάνει όλα αυτά για κάτι που έχεις δει και ξαναδεί. Μια και το αναφέραμε. Didi music γαμιέστε. Με ένα σχήμα που ηχητικά θύμιζε πολύ Police. 2 κιθάρες, μπάσσο (βέβαια) και ντραμς, έπαιξε όλα. Μα όλα τα σουξέ. Αλλά δεν απογείωσε. Πάρτε και το φωτογραφικό:

Την Κυριακή όμως όλα ήταν αλλιώς. Τόσο κόσμο εγώ δεν έχω ξαναδεί. Και τέτοια παραγωγή. Τίποτα στην τύχη. Αλλά τίποτα όμως. Από τα ηχεία που είχαν στηθεί παντού μέσα στον χώρο και σου έφερναν φωνές από παντού. Από τα video που συνόδευαν κάθε τραγούδι και άλλαζαν το σκηνικό. Με λόγο όμως. Όχι γιατί έτσι. Από τις συναυλίες που σε αφήνουν άφωνο. Από αυτές που δεν εχεις να πεις και τίποτα μετά. Γιατί ό,τι κι αν πεις είναι λιγότερο από αυτό που είδες και άκουσες. Και τα είπε όλα. Χωράνε σε λόγια τραγούδια όπως το Shine on you crazy diamond, Wish you were here, Money, Another brick.., ; Χωράνε; Χαλάλι και το περπάτημα. Και οι ουρές. Και το ξανά περπάτημα. Μια και το αναφέραμε. Didi music γαμιέστε. Ο κ. Λώρης αλήθεια το έχει περπατήσει ποτέ να δει την γλύκα; Ή μπαίνει πάντα από πίσω;

Ι

Θυμάμαι. Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας; Την πρώτη εκπομπή στον Μελωδία. Να μη μοιάζει με κανένα. Άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Οδυσσέας και εσύ. Λένε πως χάθηκες. Για το καλωσόρισμα. Και πέρασαν 4 χρόνια. Δε σε συνάντησε κανείς ως σήμερα. Το "γεια" του καλώς ήρθες, έπρεπε να γίνει "αντίο" του καλού ταξιδιού. Απ' τη ζωή μου όταν περνάς, μια καλημέρα μην την ξεχνάς. Και πέρασαν 2 χρόνια. Έχεις φύγει απ' την πόλη. Σαν σήμερα. Πράσινους κήπους θα απλώσω να ξαπλώσεις. Και ξέρεις κάτι; Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας; Το μόνο που φοβάμαι είναι να νομίζεις πως σε ξέχασα. Σαν να 'σουν πρόσωπο που επινόησα. Ένα φιλί. Όπου κι αν είσαι, όταν ξυπνάς μια καλημέρα μην την ξεχνάς...

Ρε τον Γιάννη

Γουαού, το λένε στα γαλλικά; Γουαού! Δελτία τύπου, ειδήμoνες, Amelofan, ακόμα και οι προσδοκίες, έπεσαν όλοι έξω... Και η έναρξη, με τον Yann να φοράει ένα κόκκινο μπλουζάκι με το σφυροδρέπανο και να κάθεται στην σκηνή μόνο με το ακκορντεόν του , παραπλανητική ήταν! Όχι, ότι δεν τα έπαιξε όλα. Όλα τα έπαιξα. Monochrome, Bagatelle, Kala, Secret Place, πέρασε από το Goodbye Lenin, το L' absente, το Le phare, και - σχεδόν - κατέληξε στο Valse της Amelie, στο πρώτο encore του. Πλην του Les jours tristes. Όλα τα έπαιξε. Το θέμα όμως είναι πώς τα έπαιξε. Ο Yann Tiersen ήρθε με όλα του τα γκάζια. Και έπαθα πλάκα. Νομίζω ότι ο μισός Λυκαβηττός εχθές έφυγε ενθουσιασμένος και ο άλλος μισός με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Με μια ηλεκτρική μπάντα στο πλευρό του (ηλεκτρική κιθάρα, μπάσσο, ντραμς και πλήκτρα) έκανε τα πάντα. Και αυτός και η μπάντα. Έπαιξε ακκορντεόν, βιολί, βιόλα, ξυλόφωνο, ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, πλήκτρα και μπορεί και να ξεχνάω και κάτι. Σε κάθε τραγούδι άλλαζε και όργανο. Ο κιθαρίστας έπαιξε κιθάρα με όποιον τρόπο μπορείτε να φανταστείτε. Με δοξάρι βιολιού, με τα sticks του ξυλόφωνου, με ό,τι τέλος πάντων έβλεπα από εκεί που καθόμουν. Και τα tracks περνούσαν. Και τα γκάζια ανέβαιναν. Και μια κυρία φώναζε όλη την ώρα Amelieeeeeeeeeeeee! Και κάποια στιγμή μας χαιρετάει. Ο χαλασμός. Βγαίνει και κάθεται στο ξυλόφωνό του. Και αρχίζει το valse που όλοι περίμεναν. Χαλασμός. Λαλαλαλαλαλαααα λαλαααααλαα λααααααα λαλαλαλαλαααααα. Αλλά ως εκεί. Αφήνει το ξυλόφωνο. Σηκώνεται. Παίρνει την ηλεκτρική του κιθάρα. Και παίζει το πιο rock-punk βαλς της Amelie που έχεις ακούσει ever. Παίζει ακόμα 2. Χαιρετάει. Χαλασμός. Ξαναβγαίνει για 2 ακόμα. Ξαναχαιρετάει. Αλλά δεν τον αφήνει κανείς να φύγει. Κρεμάει την ηλεκτρική κιθάρα στο λαιμό του και παίρνει και τη βιόλα του. Και τα χώνει. Τα παίρνουμε και φεύγουμε. Μαλάκα τι ήταν αυτό. Έχω πάθει πλάκα. Ρε τον Γιάννη...!

Les jours tristes...

Εχθές στην εκπομπή μου 'ρθε αυτό το sms:

ΞHMEPΩNEI H MEΓAΛH MEPA... ME ΦYΛAΩ ΠPOΣEKTIKA ΓIA NA MAI EKEI. ΘA ΛIΩΣΩ, ΘA ΓINΩ NEPO Σ' OΛO TON ΛYKABHTTO, OΠΩΣ H AMEΛI ΣTO KAΦE THΣ MONMAPTHΣ

και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο. Θα λιώσω. Θα γίνω νερό σ' όλο τον Λυκαβηττό. Σήμερα όλα στροβιλίζονται! Αυτήν την συναυλία την περιμένω 4 χρόνια. Και το "tristes" του τίτλου, δεν είναι καθόλου "tristes". Ραντεβού στον Λυκαβηττό. Αν είσαι εκεί, βάλε φωνή!

It’s hard,

hard, not to sit on your hands,

burrow your head in the sand,

hard, not to make other plans

and claim that you’ve done all you can,

all alone and life must go on.

It’s hard,

hard, to stand up for what’s right

and bring home the bacon each night,

hard, not to break down and cry,

when every ideal that you tried

has been wrong.

But you must carry on.

It’s hard,but you know it’s worth the fight,

cause you know you’ve got the truth on your side,

when the accusations fly.

Hold tight!

Don’t be afraid of what they’ll say.

Who cares what cowards think? Anyway,

They will understand one day,

one day.

It’s hard,

hard, when you’re here all alone

and everyone else’s gone home.

Harder to know right from wrong

when all objectivity’s gone

and it’s gone.

But you still carry on.

‘cause you,

you are the only one left

and you’ve got to clean up this mess.

You know you’ll end up like the rest

Bitter and twisted - unless

you stay strong

And you carry on.

It’s hard,

but you know it’s worth the fight,

cause you know you’ve got the truth on your side,

when the accusations fly.

Hold tight!

Don’t be afraid of what they’ll say.

Who cares what cowards think? Anyway,

They will understand some day,some day.

Yacht Club

Η νέα γενιά αυτού που λέγαμε "νεόπλουτος", υπάρχει. Μεταλλαγμένη μέν, αλλά υπάρχει. Απλά ο σημερινός νεόπολουτος, είναι λιγότερο "νεό" και πολύ περισσότερο "πλουτός". Ένα τριήμερο στην Τζιά (ή Κέα όπως μου είπε η κυρία των εισιτηρίων με ύφος και νεύρο) και τους έχεις δει όλους. Είναι σκαφάτοι, jeepάτοι, cabriolάτοι, φοράνε βερμούδα και μακριμάνικη μαρινιέρα για το αεράκι του Ιουνίου, μόνο Nautica εννοείτε, μη με βάζετε να σας λέω και τα περιττά, οι μίσοι είναι αθόρυβοι και οι άλλοι μισοί εξαιρετικά θορυβώδεις. Οι αθόρυβοι έχουν και δολοφονικό ύφος. "Είμαι cool και λίγο με ενοχλείς που κάθεσαι στο διπλανό τραπέζι. Αφού όμως τυγχάνει να έχουν αερικάνικο κόκερ οι φίλοι σου θα σε ανεχτώ". Οι θορυβώδεις είναι λιγότερο επικίνδυνοι. Φωνάζουν για να τους πάρεις πρέφα. Μόλις τσακώσουν το βλέμμα σου, πάνω στο καψαλισμένο από την αλμύρα και το solarium δέρμα τους, ησυχάζουν. Επιβεβαιώθηκαν. Όλα τα είδη χρήσιμα είναι. Κάπου θα χρησιμεύουν και όλοι αυτοί στον κύκλο της ζωής. Να μη μύριζε σκατίλα και το Βουρκάρι, και ούτε που θα τους είχα παρατηρήσει να σας πω την αλήθεια... Είναι τυχαίο που όπου μαζεύονται τόσοι σκαφάτοι υπάρχει και η συγκεκριμένη μυρωδιά;

See you

...Bέβαια όταν ήταν να πάω Robbie κλαψομούνιαζα γιατί θα έχανα τους Massive Attack. Ή για να λέμε την αλήθεια, γιατί θα έχανα την Elizabeth Frazer... Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος ο άνθρωπος... Απαπαπαπα! Καλό τριήμερο σύντροφοι! Τα λέμε από Τρίτη!

Goodbye Dublin

Δε με νοιάζει. Δε με πειράζει. Δεν έγινε και τίποτα. Σιγά μωρέ. Ήρθαν τα εισιτήρια στο γραφείο μου. Ε και; Έχεις και ένα πάσο για το pre drink και το after drink. Ε και; Δεν πειράζει. Σιγά μωρέ. Είναι και η πρώτη συναυλία της tour του. Πάμε πάλι. Σιγα μωρέ. Δεν πειράζει. Δε με νοιάζει. Επειδή αυτό δεν πιάνει. Έχετε καμιά μέθοδο εύκαιρη;

Sasha Waltz

Την περασμένη εβδομάδα, όταν άρχισα να διαβάζω τα πρώτα δημοσιεύματα για τα "Σώματα" της Sasha Waltz, ομολογώ ότι με έπιασε πανικός. Μέχρι να πάρω τηλέφωνο στο Φεστιβάλ και να κρατήσω τα εισιτήρια μου. Βρήκα με ευκολία και δε φανταζόμουν τον πανικό που είδα εχθές στο Μέγαρο. Ωραίο πανικό. Και ωραίο κόσμο. Καθαρά πρόσωπα και όχι "καθαρά" ρούχα ως συνήθως! Αναλύσεις δεν έχει. Αν έχει όμως εισιτήρια για σήμερα, να πας.

Αστέρια

Υπάρχουν τα παιδιά του κόσμου. Και υπάρχουν και τα 2 ομορφότερα παιδιά του κόσμου. Αντικειμενικά. Τα 2 αντικειμενικά ομορφότερα, εξυπνότερα και χαρισματικότερα παιδιά του κόσμου το Σάββατο που μας πέρασε είχαν graduation γιορτή στο νηπιαγωγείο. Ο Γ. ήταν το καλύτερο κυκλωπάκι που έχω δει στη ζωή μου. Αλλά το αγόρι μου έχει 2 χρόνια ακόμα μέχρι την αποφοίτηση. Εξού και η κομπαρσαρία. Το κορίτσι μου όμως ήταν η ομορφότερη απόφοιτος νηπιαγωγείου που έχεις δει ποτέ. Τι κι αν της στέρησαν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Τι κι αν είπε μόνο 2 φράσεις. Τι κι αν αυτό που φόραγε ως φίλη της Ναυσικάς, ήταν της σειράς. Αυτός που είναι να λάμψει, θα λάμψει. Δεν πα να τον βάλεις να στέκεται απλά σε μια γωνία. Και το κορίτσι μου έλαμπε. Από μόνο του. Αν και τα είδα όλα λίγο φλου λόγω ορμονικού. Και μην τολμήσετε να σκεφτείτε ότι είμαι χαζομπαμπάς. Είμαι ένας από αυτούς τους κανονικούς. Είμαι απλά ένας τυχερός κανονικός μπαμπάς που έτυχε να είναι δικά του, τα 2 αντικειμενικά ομορφότερα, εξυπνότερα και χαρισματικότερα παιδιά του κόσμου. Κι έρχεται και τρίτο...

Urlando contro il cielo

Μήπως να δίναμε κανένα ραντεβού; Να μετρηθούμε. Να δούμε που βρισκόμαστε. Γιατί δεν μπορεί κάπου είμαστε όλοι, απλά δε φωνάζουμε. Αλλά θα σκάσουμε κάποια στιγμή. Εσείς που αγοράσατε το cd του Αγγελάκα. To Poster του Ζούδιαρη. Τους Κόρε. Ύδρο. Τη «Βροχή» του Θανάση Παπακωνσταντίνου. To “Μυστήριο Τρένο» του Ανδρέου και του Θηβαίου. Τα Κυπριακά του Αλκίνοου. Τους Placebo. Τους Depeche Mode και τα βιολιά της Sophie Solomon. Εσείς που σας φέρνουν να δείτε τους Anthony and the Johnsons. Τον Devendra Banhart, Τους Massive Attack. Τους Achive. Τον Yann Tiersen. Εσείς που γεμίσατε το “Bella Venezia” του Βογιατζή και του Διαλεγμένου. Τις «Δούλες» της Οδού Κεφαλληνίας. Τον Εξώστη του Αμόρε. To “Γάλα” του Μαστοράκη στο Εθνικό. Εσείς που θα γεμίσετε τις παραστάσεις της Πίνα Μπάους. Εσείς που περιμένετε την καινούρια παράσταση του Δημήτρη Παπαϊάωννου. Εσείς που μπήκατε στο μετρό και αναγνωρίσατε ότι από τα ηχεία ακουγόταν το soundtrack του Yo Young Wook για το “Old Boy”. Εσείς που περιμένετε το επόμενο έργο του Χρήστου Μποκόρου. Που περάσατε από την έκθεση της Σοφίας Καλογεροπούλου, του Διαμαντή Αϊδίνη, του Εδουάρδου Σακαγιάν. Εσείς που σας συγκινεί ένα γουρουνάκι του Κόττη. Εσείς που είδατε το “Crash” πριν από τα Oscars. Εσείς που διαδώσατε από στόμα σε στόμα μια από τις ταινίες της χρονιάς, τις “Τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα”. Εσείς που δεν μείνατε σε μια σκηνή 3 δευτερολέπτων, αλλά στα ατελείωτα πλάνα 2 ζευγαριών από μάτια έρωτα, αδιέξοδου και απόγνωσης στο “Brokeback Mountain”. Εσείς που μας ακούτε στον Μελωδία. Εσείς που επιλέγετε τον Best, το Kosmos, το Δεύτερο, το Τρίτο, τον Δίεση. Εσείς που κάθε Πέμπτη περιμένετε το Lifo και την Athens Voice. Εσείς που εξαντλείτε το ΩΣ3. Εσείς που στέλνετε στην κορυφή των ευπώλητων τη «Γυναίκα που πέθανε δυο φορές» του Μάνου Ελευθερίου. Εσείς που ξαναβρήκατε τον «Μικρό Νικόλα». Εσείς που συζητάτε για την Μαρία Μήτσορα και το «Καλός καιρός, μετακίνηση». Όλοι εσείς. Που είστε; Γιατί σας κρύβουν; Γιατί μας κρύβουν; Μήπως να δίναμε κανένα ραντεβού; 18 και 19 του Σεπτέμβρη στον Λυκαβηττό. Στην σκηνή η Χάρις Αλεξίου, ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Για τα γενέθλια του Μελωδία. Για να μετρηθούμε!

Σαν παιδί...

Μου ήρθε σήμερα στο μέιλ μου τούτο το παρακάτω. Κι όπως το διάβαζα μ' έπιασα να χαμογελάω. Και μετά ήρθε το κακό αυτό που ελληνικά το λένε second thought. Τα παιδιά μου δεν ζουν έτσι. Μάλλον δεν έχουν παιδικά χρόνια. Οπότε το παρακάτω είναι ακατάλληλο για ενηλίκους με παιδιά. Γιατί να σε πιάσει κρισάρα; Αφού δεν φταις εσύ. Εκτός κι αν πάρεις την απόφαση να παρατήσεις τις Πρωτεύουσες και τα προάστια και να την κάνεις για τίποτα μίζερες επαρχιακές πόλεις. Που εκεί θα έχουν και χώρο και χρόνο, αλλά δεν θα έχουν παραστάσεις. Ξέχνα τα θεατρικά Σάββατα, ξέχνα τις Κινηματογραφικές Κυριακές, ξέχνα τα πάρκα, τα μουσεία και τα εκπαιδευτικά προγράμματα. Αυτά σκέφτεται ο μέσος γονιός Παρασκευή μεσημέρι. Καλό Σουκου! Εσείς βάζατε χαρτόνι στις ρόδες του ποδηλάτου;

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερέςγωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα οένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...