Σ' έχω βρει...

Ανέβαινα Βόλο. Έκανα 3 ώρες στον Μαλιακό. 2 cdr παρέα. Άνοιξη 1. Και Άνοιξη 2. Παίζουν ολόκληρα. Τελειώνουν. Στην μέση του 1, παίζει το "εν λευκώ". Παίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει...

...και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση πως η σιωπή μου ήταν χρόνια κρότος...

Εθνάρχου Μακαρίου και Φαληρέως 2. Νύχτα στον Μελωδία. Ο φάκελλος από την Μικρή Άρκτο ξέρω τι θα έχει μέσα. Μέχρι το τέλος. 2 και κάτι. Ποτάμι. Εθνική. Αττική οδός. 20, βαριά 25 λεπτά. Οδηγεί ο Σ. Track 1. To 2 το ξέρω. Το 3 το ξέρω. Παρακάτω. Παρακάτω φόβος. Κάνω στάση. Να τον ξορκίσω. Παίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει...

...ο άνθρωπος μου ο σταθερός, όσο περνάει ο καιρός, θα γίνεται εκκρεμότητα...

Μεσογείων. 7 παρά. Μετά το γραφείο. 8 ώρες σκάρτα. Φεύγω για Πειραιά. Βασ. Σοφίας, Βασ. Κων/νου, Καλλιρρόης, Συγγρού, Λιμάνι, Αιτωλικού. 40 λεπτά. Το έχω ακούσει από την αρχή... μέχρι το τέλος. Έχω μείνει εκεί. Στο 3. Λέει αυτό που νιώθω. Σε 2 φράσεις. Το συναίσθημα μου, σε 2 φράσεις. Κουδούνι. Σκάλα. Μπαίνω μέσα. Παίζει από το laptop. To ίδιο. Παίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει. Ξαναπαίζει...

...ό,τι όμορφο πιάσω, να το δεις περιμένει...

Σάββατο βράδυ. Ιανός. Μπαίνουμε στο 2ο κουπλέ του 1ου τραγουδιού. Κάθομαι άβολα εκεί μπροστά. Η Νατάσσα μου χαμογελάει. Ο Θέμης από το πιάνο το ίδιο. Ψάχνω με το βλέμμα τον Γεράσιμο κάπου. Δεν τον βρίσκω. Τους ζηλεύω. Για την παρέα. Τους ευχαριστώ. Για την παρέα. Και για άλλα που μπορεί και να μη μάθουν ποτέ.

...μια σελίδα λευκή, πώς να φτάσω εκεί, με τις λέξεις...

Μέχρι το τέλος. Του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Του Θέμη Καραμουρατίδη. Της Νατάσσας Μποφίλιου. Της Μικρής Άρκτου. Δικό μου. Του Σ. Της Ν. Του Δ. Του όποιου θέλει να το αγαπήσει. Του όποιου το πιάσει στα χέρια του. Το πιάνεις. Το αγαπάς. Αυτόματα. Το πιασα. Το πιάνω. Κάπου το χάνω. Κάπου χάνομαι. Κάπου με βρίσκω. Κάπου σε βρίσκω. Κάπου βρισκόμαστε. Σε μια φράση ζω. Από μια φράση πιάνομαι. Από την αρχή...μέχρι το τέλος.

...μέχρι το τέλος η ψυχή, κι όμως πηγαίνει και πιο 'κει...

σελ. 123

Βερολίνο

Αλεξάντερπλατς

'Αλφρεντ

Ντεμπλιν

σελ. 123, "...Μιλάει όμως τόσο λίγο, τι του συμβαίνει άραγε, θα μέθυσε φαίνεται, μα τι μούτρα είναι αυτά, δεν τον έχω ξαναδεί έτσι, και μαστορεύει το ηλίθιο ξυπνητήρι του, το φτιάχνει μεθυσμένος. "Το ξυπνητήρι πήγαινε μια χαρά, Φραντς". "Όχι, όχι, δεν ήταν εντάξει, ξέρω εγώ, όλο χτυπάει, όχι όμως στην ώρα του, αλλά θα βρω τι φταίει..."

η πάσα ήρθε από την rainman. πιάνεις το βιβλίο που είναι πιο κοντά σου. αφήνεις 5 περιόδους. αντιγράφεις τις επόμενες 3. και κάνεις πάσα: jirashimosu, almost famous, northy. αυτά.

Play

Τα τραγούδια είναι ύπουλα. Δεν το θέλουν. Δεν το ξέρουν. Δεν το κάνουν εσκεμμένα. Αλλά είναι. Έρχονται και σε χτυπάνε στην πιο δύσκολη στιγμή σου. Είσαι ευάλωτος κι αυτά βρίσκουν χώρο να σε βασανίσουν. «…Θα ‘μαι στο πλάι σου κι ας ματώσω…». Έχεις να διαχειριστείς το μέσα σου. Έχεις να βολέψεις τις αποφάσεις σου. Πας να βάλεις την ζωή σου στην τάξη που επέλεξες και πατάς το play ανυποψίαστος. Είναι το ίδιο τραγούδι που σιγοτραγούδαγες μέχρι χθες, μόνο που τώρα σημαίνει άλλα. «…δε χάθηκε κι ο κόσμος πια, το τζάμι αν ραγίσει, θέλω να 'ρθείς και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε, πως νιώθουμε παράφορα πως ζούμε έτσι αδιάφορα, χωρίς αυτήν την σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια…».

Μπορούν να σε πονέσουν. Δεν ζητούν και δεν παίρνουν καμιά ευθύνη. Σφυρίζουν αδιάφορα. Κάνουν ότι δεν ξέρουν πόσο σε σμπαράλιασαν. Ότι σε έκαναν κομμάτια πάλι. «…Και σε λυπούνται που δεν το έχεις νοιώσει , κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος. Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση , πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος».

Τα τραγούδια είναι φίλοι. Δεν το θέλουν. Δεν το επιδιώκουν. Αλλά είναι. Είναι ζωή. Μπορεί η καινούρια σου ζωή. Μπορεί η ζωή που επέλεξες. Η παλιά, η ίδια, από άλλη οπτική γωνία. «Βήματα παντού, φτάνουνε εδώ, κι η ζωή μου βήματα…».

ζεις, και δεν μπορείς να το χωρέσεις σε λέξεις γιατί δεν μπορείς να σταθείς απέναντί του, κάποιος το παίρνει και το κάνει μια φράση. Μια φράση που χωράει όλο το συναίσθημα. Και την ποιότητά του. «…ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές, και το πρωί ξυπνήσαμε απ' τ' όνειρο που ζήσαμε, έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές».

Κάνουν ό,τι κάνουν δεκαετίες τώρα. Παίρνουν τις στιγμές σου και τους φοράνε το ηχητικό τους background. Δεν στις κλέβουν. Στις ομορφαίνουν. Όταν τις ανασύρεις τραβάς από την δισκοθήκη σου και την μουσική τους επένδυση μαζί. Μπορεί ένα τραγούδι να χωρέσει εικόνες, μυρωδιές, αγκαλιές, ζωή. «…gives me hope when I can't believe, that for the first time…».

Παίζω με τραγούδια από πιτσιρίκι. 35 χρόνια μετά, κατάλαβα ότι κι αυτά παίζουν μαζί μου. Αν νομίζεις ότι τα χρησιμοποιείς, την έχεις πατήσει. Σε κάνουν ό,τι θέλουν. Απλά περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Να παίξουν μαζί σου. Να σε τσακίσουν. Να σε στηρίξουν. Να σε κάνουν κομμάτια. Να…
Για όσες φορές πάτησα το play και υπήρξαν θύματα θα μπορούσα να ζητήσω συγνώμη. Αλλά μάλλον το έκανα επίτηδες. Γιατί κι οι άνθρωποι είναι τόσο φίλοι, όσο και ύπουλοι. Και θα έκαναν ό,τι και τα τραγούδια. Εν γνώσει τους όμως.