va te faire foutre

lynch smoking by `cweeks

To petite fleur στο Χαλάνδρι, δεν είναι ένα όμορφο μαγαζί που φτιάχνει τις καλύτερες σοκολάτες της Αθήνας. Είναι ιδέα. Όλα του. Τα βινύλια, το πιάνο, τα ξύλα στους τοίχους, τα φώτα του, τα χρώματά του, η ατμόσφαιρά του. Όλα φωνάζουν, αγάπησέ με. Το petite fleur στο Χαλάνδρι για μένα δεν είναι ένα όμορφο μαγαζί που φτιάχνει την καλύτερη σοκολάτα της Αθήνας. Είναι αγάπη. Είναι καταφύγιο. Έχω πάει στα καλά μου. Έχω πάει στα χάλια μου. Έχω πάει με παρέα. Έχω πάει μόνος μου. Οι φορές που έχω βρεθεί εκεί μέσα στα 2 χρόνια που λειτουργεί δεν πρέπει να ξεπερνούν τις 10. Κάφε φορά όμως είχε σημασία. Τις θυμάμαι όλες. Γιατί ήταν επιλογή μου. Το petite fleur στο Χαλάνδρι, δεν είναι ένα όμορφο μαγαζί στο Χαλάνδρι που φτιάχνει τις καλύτερες σοκολάτες της Αθήνας. Ήταν σημείο αναφοράς μέσα μου. Ήταν. Εχθές πήγα μια ακόμα φορά με λόγο. Για να μοιραστώ και χαρά και ενθουσιασμό. Για να δείξω αυτό που αγαπάω. Η κοπελιά που ήρθε να πάρει την παραγγελία, μου είπε ότι δεν είμαι "από τους τακτικούς", γιατί είδε τον καπνό μου, πάνω στο τραπέζι. Που να της εξηγώ, το τί σημαίνει τακτικός. Δεν της εξήγησα. Μου είπε ότι εδώ και 3 μήνες δεν επιτρέπεται το κάπνισμα μέσα στο μαγαζί. Με είπε ανεπιθύμητο, χωρίς να το καταλάβει. Αν και οι άνθρωποι θα έπρεπε να καταλαβαίνουν τι λένε, όταν το λένε. Μέσα σε 10 λεπτά, είχα γίνει για το petite fleur, περιστασιακός και ανεπιθύμητος. 40 τετραγωνικά δεν σηκώνουν τόσο καπνό. Η φιλοσοφία του πια δεν σηκώνει τον καπνό. Πειράζει που αισθάνθηκα σαν τον πιτσιρικά που ήθελε να μπει στην disco και έτρωγε πόρτα, γιατί δεν φορούσε τα ρούχα που τα οικονομικά του δεν σήκωναν για να τα φοράει. Ξαναέφαγα πόρτα στα 35 μου. Λονδίνο γίναμε. Φλεγματικοί βρεταννοί. Να κι αν έχεις αγαπήσει κάτι. Αν θες μπορείς να μάθεις να το αγαπάς πάλι. Αλλιώς. Αν θέλω. Γιατί για να δώσω, πρέπει να έχω πάρει. Για να προσπαθήσω, πρέπει να έχεις προσπαθήσει κι εσύ για μένα. Κι εσύ petite fleur στο Χαλάνδρι, που είσαι μόνο ένα όμορφο μαγαζί στο Χαλάνδρι που φτιάχνει τις καλύτερες σοκολάτες της Αθήνας, δεν με αγάπησες. Με είπες περιστασιακό και ανεπιθυμητο μέσα σε 10 λεπτά. Κρίμα τόση αγάπη που σου είχα.

και να σου κρατήσω το χέρι

Maybe

Δεν ξέρω από που να το πιάσω. Και κυριολεκτώντας. Δεν ξέρω πως να του συμπεριφερθώ. Δεν το αγαπάω έτσι κι αλλιώς. Χαίρομαι που υπάρχει. Μ' αρέσει που υπάρχει στην ζωή μου. Αλλά δεν το αγαπάω. Είναι ένα κομμάτι μου που πέθανε. Πρόσφατα. Αλλά είναι πίσω μου.

Maybe. Ονόμασα έτσι το αρχείο γιατί δεν ήξερα αν θα κρατήσω αυτό που έγραφα ή όχι. To maybe δεν ήταν καθόλου ψυχαναγκαστικό. Αν δεν ήθελα με ευκολία θα το έσερνα μέχρι το recycle bin. Κανείς δεν λυπάται κάτι που είναι maybe. Αν του είχα δώσει όνομα μπορεί και να είχα δεθεί μαζί του. Και να το κράταγα. Όπως και να είχε.

Στο μυαλό μου υπήρχε μόνο η πρώτη ιστορία. Αυτό ήθελα να είναι το βιβλίο. Μου τελείωσε σε 11 σελίδες. Δεν το λες βιβλίο. Μετά άρχισαν να μπαίνουν στο μυαλό μου ένας - ένας και οι υπόλοιποι. Τότε έγιναν όλα maybe. Ζωές που θα μπορούσαν να είναι έτσι, θα μπορούσαν να είναι και κάτι άλλο από αυτό που νομίζεις. Όπως είναι όλες. Κάτι άλλο από αυτό που νομίζεις στην πρώτη ανάγνωση. Και του έμεινε το maybe.

Πήγε να αλλάξει στην πορεία. Μου φαινόταν ότι ο τίτλος δικαιολογούνταν μόνο μέσα μου. Πήγα να το κάνω "ένα πέμπτο". Δεν έγινε ποτέ. Του έμεινε το maybe. Αν του είχα δώσει όνομα μπορεί να το είχα πετάξει με μεγαλύτερη ευκολία τελικά στο recycle bin.

Ξεκίνησε το 2000, τελείωσε το 2004. 4 χρόνια για 110 σελίδες. Δεν το λες high score. Μετά από ένα χρόνο το έδωσα στην Ελένη. Μόνο για να μου πει. Κι εκείνη μου είπε ότι θα εκδοθεί. Εκεί χάρηκα. Μετά πανικοβλήθηκα. Δεν ήθελα. Ήθελα να μείνει πίσω. Να μην υπάρχει. Έκανα ότι δεν υπήρχε. Δεν ρώτησα πότε και πως. Μόνο μια φορά μέσα σε 2 χρόνια.

Και τώρα είναι εδώ. Και δεν ξέρω από πού να το πιάσω. Θέλω να το αφήσω. Πίσω μου. Αλλά δεν ξέρω ούτε πως να το αφήσω. Με κυνηγάει ένα maybe. Τώρα που προσπαθώ να αφήσω όσα περισσότερα γίνεται πίσω μου.

Κ-13

Λέω ότι είμαι fan, και δεν είμαι αντικειμενικός. Είμαι όμως απαιτητικός. Και ο Φοίβος, (ο δικός μας, ο των 30 κάτι, και πίσω όλοι οι άλλοι γιατί σας φάγαμε) δεν με έχει απογοητεύσει μέχρι τώρα. Και στον Ζυγό δεν πέρασα μόνο καλά, αλλά ξανάκουσα τα τραγούδια. Αλλιώς. Και λάμπανε πάλι. Μετά από 3 1/2 ώρες, αν έχεις την αίσθηση ότι αυτό που άκουσες κράτησε λίγο, τότε κάτι έχει πάει καλά. Πολύ καλά. Έχουν ηχογραφηθεί. Για να βγάλουμε και είδηση. Κάτι έχει πιάσει τον κόσμο τελευταία και με λέει δημοσιόγραφο. Ένας κύριος σ' ένα τραπέζι με έλεγε συνάδελφο του Τριανταφυλλόπουλου. Νομίζω ήμουν ψύχραιμος. Άσχετα όλα αυτά με τον Φοίβο. Θα είναι εκεί μέχρι τις 18 του Δεκέμβρη. Άντε "και του χρόνου". Και προφανώς "δεν τελειώσαμε φέτος". Οι μεταξύ μας λογαριασμοί είναι ανοιχτοί.