reminder

Μου ήρθε αυτό στο e-mail. Το άνοιξα ανέμελα. Να σπάσουμε πλάκα. Για το Χριστουγεννιάτικο το πνεύμα. Τούτο 'δω. Γιατί προσπαθώ ακόμα κι εμένα να μου εξηγήσω τις τελευταίες μέρες τι ακριβώς είναι το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Απλό. Αυτό που μας κάνει για 2 εβδομάδες τον χρόνο να είμαστε πιο κανονικοί άνθρωποι. Θα μου πεις αρκεί; Θα σου πω όχι. Αλλά θα σε ρωτήσω πειράζει; Αφού αλλιώς δεν.

Καφές με την Ελένη

Τα απλά που κάνουμε δύσκολα. Όπως την ζωή. Μπροστά σε μια κούπα καφέ. Τώρα που ξαναβρίσκω κομμάτια του Χρήστου που είχα αφήσει πίσω μου. Τώρα που ξαναβρίσκω τους ανθρώπους που με περίμεναν. Τώρα που ξαναβρίσκω λίγο από τον χαμένο χρόνο. Κουβέντες. Βιβλία παντού. Τρούφες. Κουβέντες. Κουλουράκια. Αγάπη. Κουβέντες. Να βουλιάζεις σε έναν καναπέ. Να χαζεύεις το κόκκινο φωτιστικό. Το λαμπατέρ από το Μαρόκο. Να εξομολογείσαι έρωτες. Να σου κάνεις εντύπωση κάθε φορά που σε ακούς να το λες. Να είσαι πιο εσύ από ποτέ. Να βουλιάζεις σε έναν καναπέ. Να σε ρουφάνε τα μαξιλάρια. Να ανοίγει αυτό το κενό χρόνου. Να ξανακοιτάς την ώρα και να έχουν περάσει ώρες. Αλλά ο καφές να είναι πάντα ζεστός. Και η αγάπη.

Toutlemonde

- Εσύ μπορείς να με κάνεις ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο.

Είσαι η περιπέτειά μου...

Απίστευτος ο κόσμος...

Ένα "γεια" στο παράλληλο σύμπαν. Κάθε φορά στο μέτρημα μου βγαίνουμε περισσότεροι από όσοι φανταζόμουν. Γι αυτό να μην φαντάζομαι θα μου πεις. Και να το πάρω απόφαση επίσης. Είμαστε όσοι είμαστε. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Και όταν βρισκόμαστε ξέρουμε να περνάμε καλά. Και καθόλου σαχλά. Ουσιαστικά. Ωραίες παρέες. Ωραία βλέμματα. Ωραίες φωνές. Ωραίες κουβέντες. Να εξαιρέσω μία παρέα στο gazarte που έκανε την μουσική background της κουβέντας της. Και περισσότερες στον "Σταυρό του Νότου", που εκείνη την τελευταία Πέμπτη του Παύλου Παυλίδη, είχαν πολλά να πουν.

2 φορές στον Χαρούλη και δεν ήταν αρκετές. Πολλά νιώθεις. Λίγα μπαίνουν σε λέξεις. Ο Παυλίδης στον "Σταυρό του Νότου"μετά. Πρέπει να ξανακοιτάξω τις ορμόνες μου. Κλαίω πάλι. "Η αγάπη θα ΄ρθει". Η Μάρθα (kubara) στο Μετρό εχθές. Τελευταία μέρα. Κρίμα που έφυγα στην μέση. Μπορεί και να μην χρειάζεται να ξανακοιτάξω τις ορμόνες μου. Γελάω πάλι.

Και ένα άσχετο υστερορόγραφο. Το μόνο που δεν μου κάνει εντύπωση πια είναι το μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος. Μπορεί με μεγάλη άνεση να φτάσει ως εκεί που δεν είχες φανταστεί. Νομίζεις ότι ξέρεις τους ανθρώπους επειδή αντάλλαξες μαζί τους χιλιάδες λέξεις, μέσα σε 15 χρόνια; Πας καλά;