Και δεν ήμουν ποτέ από αυτά τα παιδάκια που χαλάγανε τα παιχνίδια. Τι σας έπιασε τώρα ακριβώς; Δεν υποτίθεται ότι σε ένα blog γράφουμε και το κάτι παραπάνω; Παραπάνω από το παραπάνω δεν ξέρω τι ακριβώς θα έπρεπε να είναι; Έχουμε πιάσει κορυφή κυρίες και κύριοι. Και δε ζητάτε 1-2. Ζητάτε και 5. Σε ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων παίρνω αμπάριζα και βγαίνω:
1. Είμαι με τη Χ. από το '91. Πριν, δεν υπήρξε καμιά άλλη. Και μετά. Καμιά άλλη.
2. Όσα χρόνια κάνω ραδιόφωνο γνώρισα και απογοητεύτηκα. Και υπάρχει μια και μόνη περίπτωση που γνώρισα και γοητεύτηκα. Η φιλία μου με το Νίκο Ζούδιαρη και το έργο του είναι απλά αδιαπραγμάτευτη.
3. Λογικά μέχρι το καλοκαίρι θα έχει κυκλοφορήσει από την Άγκυρα, μια νουβέλα που ξεκίνησα να γράφω όταν γεννήθηκε η Α., το 2000 δηλαδή, ολοκληρώθηκε 5 χρόνια μετά, κι όπου να 'ναι βγαίνει. Λέγεται "Maybe"...
4. To γέλιο του μωρού δε χωράει εδώ. 'Ολα τα "πρώτα" της πρώτης μου κόρης επίσης. Το πρώτο "μπαμπά", η πρώτη φρουτόκρεμα, ο πρώτος πυρετός, η πρώτη μέρα στο σχολείο, κ.λ.π. Ούτε η αγκαλιά του γιού μου. Δε χωράει ούτε μέσα μου και η πρώτη φορά που τα βλέπεις...
5. Είμαι μουτζαχεντίν Μελωδιάκιας. Ήμουν φανατικός ακροατής του, κι είμαι από αυτούς που γίνονται έξαλλοι όταν ακούν αβάσιμες μαλακίες για τον συγκεκριμένο σταθμό. Νομίζω ότι το ίδιο θα έκανα ακόμα κι αν δε δούλευα εκεί. Σιγά μην αφήσω όποιον, όποιον να τσαλακώνει το όνειρό μου.
Globalίτσα, Λίτσα, Λίτσα και Γεωργία, θα σας εκδικηθώ μια μέρα. Δεν ξέρω πως, αλλά θα βρω έναν τρόπο....
