va te faire foutre

lynch smoking by `cweeks

To petite fleur στο Χαλάνδρι, δεν είναι ένα όμορφο μαγαζί που φτιάχνει τις καλύτερες σοκολάτες της Αθήνας. Είναι ιδέα. Όλα του. Τα βινύλια, το πιάνο, τα ξύλα στους τοίχους, τα φώτα του, τα χρώματά του, η ατμόσφαιρά του. Όλα φωνάζουν, αγάπησέ με. Το petite fleur στο Χαλάνδρι για μένα δεν είναι ένα όμορφο μαγαζί που φτιάχνει την καλύτερη σοκολάτα της Αθήνας. Είναι αγάπη. Είναι καταφύγιο. Έχω πάει στα καλά μου. Έχω πάει στα χάλια μου. Έχω πάει με παρέα. Έχω πάει μόνος μου. Οι φορές που έχω βρεθεί εκεί μέσα στα 2 χρόνια που λειτουργεί δεν πρέπει να ξεπερνούν τις 10. Κάφε φορά όμως είχε σημασία. Τις θυμάμαι όλες. Γιατί ήταν επιλογή μου. Το petite fleur στο Χαλάνδρι, δεν είναι ένα όμορφο μαγαζί στο Χαλάνδρι που φτιάχνει τις καλύτερες σοκολάτες της Αθήνας. Ήταν σημείο αναφοράς μέσα μου. Ήταν. Εχθές πήγα μια ακόμα φορά με λόγο. Για να μοιραστώ και χαρά και ενθουσιασμό. Για να δείξω αυτό που αγαπάω. Η κοπελιά που ήρθε να πάρει την παραγγελία, μου είπε ότι δεν είμαι "από τους τακτικούς", γιατί είδε τον καπνό μου, πάνω στο τραπέζι. Που να της εξηγώ, το τί σημαίνει τακτικός. Δεν της εξήγησα. Μου είπε ότι εδώ και 3 μήνες δεν επιτρέπεται το κάπνισμα μέσα στο μαγαζί. Με είπε ανεπιθύμητο, χωρίς να το καταλάβει. Αν και οι άνθρωποι θα έπρεπε να καταλαβαίνουν τι λένε, όταν το λένε. Μέσα σε 10 λεπτά, είχα γίνει για το petite fleur, περιστασιακός και ανεπιθύμητος. 40 τετραγωνικά δεν σηκώνουν τόσο καπνό. Η φιλοσοφία του πια δεν σηκώνει τον καπνό. Πειράζει που αισθάνθηκα σαν τον πιτσιρικά που ήθελε να μπει στην disco και έτρωγε πόρτα, γιατί δεν φορούσε τα ρούχα που τα οικονομικά του δεν σήκωναν για να τα φοράει. Ξαναέφαγα πόρτα στα 35 μου. Λονδίνο γίναμε. Φλεγματικοί βρεταννοί. Να κι αν έχεις αγαπήσει κάτι. Αν θες μπορείς να μάθεις να το αγαπάς πάλι. Αλλιώς. Αν θέλω. Γιατί για να δώσω, πρέπει να έχω πάρει. Για να προσπαθήσω, πρέπει να έχεις προσπαθήσει κι εσύ για μένα. Κι εσύ petite fleur στο Χαλάνδρι, που είσαι μόνο ένα όμορφο μαγαζί στο Χαλάνδρι που φτιάχνει τις καλύτερες σοκολάτες της Αθήνας, δεν με αγάπησες. Με είπες περιστασιακό και ανεπιθυμητο μέσα σε 10 λεπτά. Κρίμα τόση αγάπη που σου είχα.

και να σου κρατήσω το χέρι

Maybe

Δεν ξέρω από που να το πιάσω. Και κυριολεκτώντας. Δεν ξέρω πως να του συμπεριφερθώ. Δεν το αγαπάω έτσι κι αλλιώς. Χαίρομαι που υπάρχει. Μ' αρέσει που υπάρχει στην ζωή μου. Αλλά δεν το αγαπάω. Είναι ένα κομμάτι μου που πέθανε. Πρόσφατα. Αλλά είναι πίσω μου.

Maybe. Ονόμασα έτσι το αρχείο γιατί δεν ήξερα αν θα κρατήσω αυτό που έγραφα ή όχι. To maybe δεν ήταν καθόλου ψυχαναγκαστικό. Αν δεν ήθελα με ευκολία θα το έσερνα μέχρι το recycle bin. Κανείς δεν λυπάται κάτι που είναι maybe. Αν του είχα δώσει όνομα μπορεί και να είχα δεθεί μαζί του. Και να το κράταγα. Όπως και να είχε.

Στο μυαλό μου υπήρχε μόνο η πρώτη ιστορία. Αυτό ήθελα να είναι το βιβλίο. Μου τελείωσε σε 11 σελίδες. Δεν το λες βιβλίο. Μετά άρχισαν να μπαίνουν στο μυαλό μου ένας - ένας και οι υπόλοιποι. Τότε έγιναν όλα maybe. Ζωές που θα μπορούσαν να είναι έτσι, θα μπορούσαν να είναι και κάτι άλλο από αυτό που νομίζεις. Όπως είναι όλες. Κάτι άλλο από αυτό που νομίζεις στην πρώτη ανάγνωση. Και του έμεινε το maybe.

Πήγε να αλλάξει στην πορεία. Μου φαινόταν ότι ο τίτλος δικαιολογούνταν μόνο μέσα μου. Πήγα να το κάνω "ένα πέμπτο". Δεν έγινε ποτέ. Του έμεινε το maybe. Αν του είχα δώσει όνομα μπορεί να το είχα πετάξει με μεγαλύτερη ευκολία τελικά στο recycle bin.

Ξεκίνησε το 2000, τελείωσε το 2004. 4 χρόνια για 110 σελίδες. Δεν το λες high score. Μετά από ένα χρόνο το έδωσα στην Ελένη. Μόνο για να μου πει. Κι εκείνη μου είπε ότι θα εκδοθεί. Εκεί χάρηκα. Μετά πανικοβλήθηκα. Δεν ήθελα. Ήθελα να μείνει πίσω. Να μην υπάρχει. Έκανα ότι δεν υπήρχε. Δεν ρώτησα πότε και πως. Μόνο μια φορά μέσα σε 2 χρόνια.

Και τώρα είναι εδώ. Και δεν ξέρω από πού να το πιάσω. Θέλω να το αφήσω. Πίσω μου. Αλλά δεν ξέρω ούτε πως να το αφήσω. Με κυνηγάει ένα maybe. Τώρα που προσπαθώ να αφήσω όσα περισσότερα γίνεται πίσω μου.

Κ-13

Λέω ότι είμαι fan, και δεν είμαι αντικειμενικός. Είμαι όμως απαιτητικός. Και ο Φοίβος, (ο δικός μας, ο των 30 κάτι, και πίσω όλοι οι άλλοι γιατί σας φάγαμε) δεν με έχει απογοητεύσει μέχρι τώρα. Και στον Ζυγό δεν πέρασα μόνο καλά, αλλά ξανάκουσα τα τραγούδια. Αλλιώς. Και λάμπανε πάλι. Μετά από 3 1/2 ώρες, αν έχεις την αίσθηση ότι αυτό που άκουσες κράτησε λίγο, τότε κάτι έχει πάει καλά. Πολύ καλά. Έχουν ηχογραφηθεί. Για να βγάλουμε και είδηση. Κάτι έχει πιάσει τον κόσμο τελευταία και με λέει δημοσιόγραφο. Ένας κύριος σ' ένα τραπέζι με έλεγε συνάδελφο του Τριανταφυλλόπουλου. Νομίζω ήμουν ψύχραιμος. Άσχετα όλα αυτά με τον Φοίβο. Θα είναι εκεί μέχρι τις 18 του Δεκέμβρη. Άντε "και του χρόνου". Και προφανώς "δεν τελειώσαμε φέτος". Οι μεταξύ μας λογαριασμοί είναι ανοιχτοί.

reminder

Μου ήρθε αυτό στο e-mail. Το άνοιξα ανέμελα. Να σπάσουμε πλάκα. Για το Χριστουγεννιάτικο το πνεύμα. Τούτο 'δω. Γιατί προσπαθώ ακόμα κι εμένα να μου εξηγήσω τις τελευταίες μέρες τι ακριβώς είναι το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Απλό. Αυτό που μας κάνει για 2 εβδομάδες τον χρόνο να είμαστε πιο κανονικοί άνθρωποι. Θα μου πεις αρκεί; Θα σου πω όχι. Αλλά θα σε ρωτήσω πειράζει; Αφού αλλιώς δεν.

Καφές με την Ελένη

Τα απλά που κάνουμε δύσκολα. Όπως την ζωή. Μπροστά σε μια κούπα καφέ. Τώρα που ξαναβρίσκω κομμάτια του Χρήστου που είχα αφήσει πίσω μου. Τώρα που ξαναβρίσκω τους ανθρώπους που με περίμεναν. Τώρα που ξαναβρίσκω λίγο από τον χαμένο χρόνο. Κουβέντες. Βιβλία παντού. Τρούφες. Κουβέντες. Κουλουράκια. Αγάπη. Κουβέντες. Να βουλιάζεις σε έναν καναπέ. Να χαζεύεις το κόκκινο φωτιστικό. Το λαμπατέρ από το Μαρόκο. Να εξομολογείσαι έρωτες. Να σου κάνεις εντύπωση κάθε φορά που σε ακούς να το λες. Να είσαι πιο εσύ από ποτέ. Να βουλιάζεις σε έναν καναπέ. Να σε ρουφάνε τα μαξιλάρια. Να ανοίγει αυτό το κενό χρόνου. Να ξανακοιτάς την ώρα και να έχουν περάσει ώρες. Αλλά ο καφές να είναι πάντα ζεστός. Και η αγάπη.

Toutlemonde

- Εσύ μπορείς να με κάνεις ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο.

Είσαι η περιπέτειά μου...

Απίστευτος ο κόσμος...

Ένα "γεια" στο παράλληλο σύμπαν. Κάθε φορά στο μέτρημα μου βγαίνουμε περισσότεροι από όσοι φανταζόμουν. Γι αυτό να μην φαντάζομαι θα μου πεις. Και να το πάρω απόφαση επίσης. Είμαστε όσοι είμαστε. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Και όταν βρισκόμαστε ξέρουμε να περνάμε καλά. Και καθόλου σαχλά. Ουσιαστικά. Ωραίες παρέες. Ωραία βλέμματα. Ωραίες φωνές. Ωραίες κουβέντες. Να εξαιρέσω μία παρέα στο gazarte που έκανε την μουσική background της κουβέντας της. Και περισσότερες στον "Σταυρό του Νότου", που εκείνη την τελευταία Πέμπτη του Παύλου Παυλίδη, είχαν πολλά να πουν.

2 φορές στον Χαρούλη και δεν ήταν αρκετές. Πολλά νιώθεις. Λίγα μπαίνουν σε λέξεις. Ο Παυλίδης στον "Σταυρό του Νότου"μετά. Πρέπει να ξανακοιτάξω τις ορμόνες μου. Κλαίω πάλι. "Η αγάπη θα ΄ρθει". Η Μάρθα (kubara) στο Μετρό εχθές. Τελευταία μέρα. Κρίμα που έφυγα στην μέση. Μπορεί και να μην χρειάζεται να ξανακοιτάξω τις ορμόνες μου. Γελάω πάλι.

Και ένα άσχετο υστερορόγραφο. Το μόνο που δεν μου κάνει εντύπωση πια είναι το μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος. Μπορεί με μεγάλη άνεση να φτάσει ως εκεί που δεν είχες φανταστεί. Νομίζεις ότι ξέρεις τους ανθρώπους επειδή αντάλλαξες μαζί τους χιλιάδες λέξεις, μέσα σε 15 χρόνια; Πας καλά;

watermark*

Από εχθές εδώ βρέχει. Δάκρυα. Και ποτάμια. Και μια ανοιχτή θάλασσα. Απο εχθές έχει τρυπώσει ένας ιππόκαμπος στο γραφείο μου. Στις διαδρομές μου. Μέσα μου. Από εχθές έχω χαθεί στην χειμωνιάτικη υγρασία. Αυτήν με την ομίχλη. Αυτή που την αναπνέεις και κάθεται εδώ αριστερά. Και οι δρόμοι γίνονται καθρέφτες. Που αντανακλούν το φως της λάμπας που άναψε εδώ.

Από εχθές όλα είναι "watermark". Σε cdr. Ακόμα δεν είναι εκεί έξω. Θα είναι σε λίγο καιρό. Και δεν θα μπει κάθετα στην cdοθήκη. Πάλι στολισμένη.

Και Μαρία. Αν δεν ήσουν εδώ, κι αν δεν είχα περάσει από εδώ, ποιος ξέρει; Αλλά τώρα ξέρω εγώ πως βρίσκεσαι εδώ μέσα. Στολισμένη.

*watermark: η καινούρια συλλογή της Μαρίας Παρούση κυκλοφορεί στις 12 Νοεμβρίου.

Ένα γύρο το φεγγάρι

Έκθεση μαθητού*

Τι έκανες το Σαββατοκύριακο

Το Σάββατο δεν κάναμε τίποτα. Ο μπαμπάς και η μαμά κάθονταν όλη την ημέρα στο σπίτι και έβλεπαν τηλεόραση. Η μαμά έκλαιγε. Ο μπαμπάς έβριζε. Έλεγε αυτές τις κουβέντες που εγώ δεν κάνει να λέω, αλλά οι μεγάλοι λέει μπορούν σε κάποιες περιπτώσεις. Η γιαγιά κάτι μουρμούραγε, αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Τραγούδαγε σαν να έκλαιγε και αυτή. Στην τηλεόραση φώναζαν και έκαιγαν. Εμένα κάτι εδώ μέσα με πόναγε. Και ήταν σαν να θέλω να κλαίω κι εγώ. Στην τηλεόραση φώναζαν και έκαιγαν. Τα έκαιγαν όλα. Πήρα το ποτήρι που έπινα νερό και το έριξα στην τηλεόραση για να σβήσει η φωτιά. Ο μπαμπάς πήγε να φωνάξει. Η μαμά τον σταμάτησε και τώρα έκλαιγε περισσότερο. Δεν ξέρω γιατί. Αφού τα σκούπισα μετά τα νερά. Έπαιξα μετά λίγο και μετά πήγα για ύπνο. Στο δωμάτιο μου άκουγα την τηλεόραση που φώναζε. Δεν την έβλεπα να καίει και νόμιζα ότι την έσβησα την φωτιά. Την Κυριακή το πρωί η μαμά μαγείρευε, η γιαγιά κάτι μουρμούραγε και ο μπαμπάς είχε μαζέψει κάτι παλιά ρούχα κι άλλα πράγματα και τα φόρτωνε στο αμάξι. Η τηλεόραση πάλι φώναζε και έκαιγε. Πάλι πρέπει να την βρέξω, σκέφτηκα, αλλά δεν πρόλαβα γιατί ο μπαμπάς με φώναξε έξω. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε κάπου που δεν ξέρω, αλλά όλοι έβγαζαν από το αυτοκίνητό τους πράγματα και μετά τα φόρτωναν σε μεγαλύτερα αυτοκίνητα. Εκεί πιο κάτω ένας κύριος με χαρτιά ρώτησε τον μπαμπά μου τι θα ψηφίσει. Ο μπαμπάς έβριζε. Έλεγε αυτές τις κουβέντες που εγώ δεν κάνει να λέω, αλλά οι μεγάλοι λέει μπορούν σε κάποιες περιπτώσεις. Μετά ο μπαμπάς έλεγε πράγματα που εγώ δεν καταλάβαινα. Το μόνο που κατάλαβα είναι ότι κάτι μεγάλοι είναι για κλάματα. Οι ίδιοι αυτοί οι μεγάλοι που μαύρισαν την Ελλάδα τώρα πρέπει να μαυρίσουν κι αυτοί. Να τους μαυρίσουμε είπε ο μπαμπάς. Δεν καταλαβαίνω πως, αλλά αφού το είπε ο μπαμπάς έχει δίκιο. Όταν πήγαμε σπίτι εγώ ζωγράφισα δύο μεγάλους μαύρους ανθρώπους. Ο μπαμπάς πήγε να γελάσει, αλλά μετά είπε στην μαμά πως και ακόμα κι ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει και μετά νευρίασε που κάποιοι άλλοι δεν καταλαβαίνουν και έδειχνε την τηλεόραση. Σ' ένα μικρό παραθυράκι πάνω πάνω η τηλεόραση έκαιγε, αλλά όλα τ' άλλα ήταν χρωματιστά. Ένα μεγάλο μπλε σχήμα, ένα μεγάλο πράσινο σχήμα, ένα μικρό κόκκινο, ένα μικρό πορτοκαλί κι ένα άλλο μικρό κι ένα μεγάλο γκρι. Ο μπαμπάς έλεγε πως κάτι μπορεί να γίνει ακόμα. Και δεν έβριζε αλλά ήταν πολύ σκεφτικός. Μετά άλλαξε κανάλι. Η τηλεόραση φώναζε και έκαιγε. Ο μπαμπάς έβριζε. Έλεγε αυτές τις κουβέντες που εγώ δεν κάνει να λέω, αλλά οι μεγάλοι λέει μπορούν σε κάποιες περιπτώσεις. Η μαμά έκλαιγε. Είχαν σκοτωθεί πολλοί άνθρωποι. Η γιαγιά έλεγε ότι είναι σαν να έγινε πόλεμος. Εγώ πήγα να μαυρίσω κι άλλους μεγάλους ανθρώπους γιατί μόνο έτσι ήταν ο μπαμπάς μου χαρούμενος. Ο μπαμπάς με κοίταγε και με χάιδευε κι έλεγε συνέχεια, «το κέρατό μου, ακόμα κι ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει».

* γράφτηκε για την "Εκπομπή" του ΩΣ3

Crash Test

Οκ. Το παραδέχομαι, μερικές φορές η δουλειά σου μπορεί να γίνει ως και καυλωτική. Το έφτιαξα για promo, αλλά το χάρηκα τόσο και το καμαρώνω τόσο που είπα να το ανεβάσω κι εδώ:

Πόνοι της Παναγιάς

Αυτό το είχα φέρει στις αποσκευές των διακοπών. Θα ήταν το after διακοπές post. Θα μιλούσε για φεγγάρια και αστέρια και παραλίες και για αυτήν τη φωνή. Θα μιλούσε για την Νότια Κρήτη και την Χρυσή και για όλα αυτά που ήταν το καλοκαίρι πριν. Τώρα που είναι Φθινόπωρο κανείς δεν θέλει να θυμάται αυτό που ήταν το καλοκαίρι πριν και κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει τι ήταν το καλοκαίρι μετά. 11 μέρες μετά την πρώτη μέρα θέλουν να μας κάνουν να αισθάνομαστε γραφικοί. Ούτε 11 χρόνια μετά δεν θα έπρεπε να αισθανόμαστε έτσι.

Y.Γ. Θα μπορούσε να ήταν και ηθελημένα σκοτεινό το video. Αλλά έτσι βγήκε.

Γιατί;

...

GM

Άφωνος ακόμα. Χωρίς λόγια ακόμα.

Mikael Delta - Dj Set

Everything she wants

Firts time ever i saw your face

Praying for time

Star People

Shoot the dog

Outside

Spinning the Wheel

Flawless

Jesus to a child

Faith

Amazing

I'm your man

The edge of heaven

1o encore
Careless Whisper

2o encore

Freedom '90

Addio... Νεράιδα

Είσαι νεράιδα της αυγής

η πιο όμορφη όλη της γης

...και του φεγγαριού...

Αν εκεί επάνω έχεις σήμα ξέρω ότι θα μου έρθει μήνυμα. Από αυτά για τα ταξίδια. Αν εκεί πάνω έχει cd writter, ξέρω ότι θα μου έρθει η συλλογή για το καλοκαίρι του 2007. Αν εκεί πάνω έκανε μοναξιά, ξέρω ότι τώρα πια δεν θα κάνει. Θα τους φέρεις όλους κοντά. Εμείς εδώ κάτω μάλλον θα τα κάνουμε σκατά. Αλλά αν εκεί πάνω βρεις τρόπο να στείλεις νεραϊδόσκονη από αυτή τη δική σου, που κάνει τους ανθρώπους καλύτερους, ξέρω ότι θα το κάνεις. Εδώ τώρα κάνει λύπη. Μην ζητάς χαμόγελα. Θα έρθουν αργότερα...

Tori... Precious...

Δηλαδή αν δεν ήταν ντάλα απόγευμα, αν είχαν λόγο ύπαρξης τα φώτα, αν δεν έχανε η παραγωγή το 1/3 της δυναμικής της λόγω της ώρας, αν δεν βρώμαγαν οι μασχάλες της κοπέλας δίπλα μου, αν δεν χρειαζόταν να παρκάρεις στου διαόλου το κέρατο, αν δεν περίμενες 1 1/2 ώρα στην ουρά για ένα μπουκαλάκι νερό, αν είχε παίξει περισσότερο από τα 50 λεπτά που έπαιξε, αν δεν έβγαιναν κατευθείαν τα παλικάρια να μαζέψουν τα μηχανήματα, αν οι διοργανωτές δεν είχαν προχωρήσει σ' αυτό το αδιανόητο line up με τους Air (ποιοι είναι η Air; πρέπει να είναι η ερώτηση που ακούστηκε περισσότερο), αν δεν, αν δεν... πόσο θα μας είχε στείλει η ΘΕΑ;

Καρφίτσες

Κάνει πολύ βαριέμαι αυτόν τον καιρό. Κάθε μέρα αναβάλω να ανεβάσω στο youtube το video που τράβηξα από την βραδιά των Beirut. Εκεί πoυ ο Θεός Condon τραγούδησε Jacques Brel. Αλλά δεν θα τα πω εδώ. Πόσο "η συναυλία του καλοκαιριού" ήταν. Μέχρι τώρα. Γιατί αύριο έχουμε Tori. Αχ Tori. Κάποια στιγμή θα το ανεβάσω. Το χρωστάω. Τώρα χαζεύοντας έπεσα πάνω στην Carmen. Οπότε είπα να καρφιτσώσω μια Carmen:

και βέβαια ένα ζέσταμα για αύριο. Η Τori. Αχ Tori...

κι έτσι για να δείτε τι μας περιμένει...

Μια φορά κι έναν καιρό...

playthink

GR8 LOSS

playthink

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 19:00 ΟΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ.

Απαίτησε την αναδάσωση όλων των καμένων εκτάσεων.
Μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες.

ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙΣ ΑΠΡΑΓΟΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ.

Προώθησε το μήνυμα σε όσους πιο πολλούς μπορείς και κατέβα στους δρόμους
στην πιο μαζική συγκέντρωση για το περιβάλλον.

Repeat πάλι

Ευτυχώς έχω φίλους. Καλούς φίλους. Φίλους που αγαπάω και μ' αγαπάνε και αγαπάμε την μουσική. Αυτό είναι της Μαρίας. Αυτό είναι το soundtrack για τις νύχτες από εδώ και πέρα

Hugs

Η ορμονική διαταραχή συνεχίζεται. Χρόνια τώρα. Από "Τις φίλες" με την Bette Midler και την Barbara Hersey. Θυμάμαι μια δακρύβρεχτη διαδρομή με τα πόδια από τον θερινό μέχρι το σπίτι. Έκτοτε τα φώτα πάντα προλαβαίνουν το δάκρυ στα μέσα της διαδρομής. Χαριτωμένα. Εκεί ακριβώς στο μάγουλο. Μετά βγήκε το καταραμένο το youtube... Πολύ κλάμα όμως... Τελευταίο αυτό εδώ:

Llorona

...

H τεράστια Chavela Vargas

A..., και αν χάσεις τα τελευταία 10" πες ότι δεν το είδες.

Δε λέω τίποτα, μα νιώθω

Rain of feelings by ~Homy

..να σου πω πως σ' αγαπάω θα 'ναι λίγο,
να σου πω πως θα πεθάνω θα 'ναι αστείο,
να σου πω πως δε με νοιάζει θα 'ναι ψέμα...
Sunny Μπαλτζή


Όσα δεν σου είπα
Μελίνα Ασλανίδου

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ



* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ



* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.



* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



* ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Forbidden poetry @ Romaiki Agora

Του συγκλονισμού. Ε, Μαρία; Και σε τελική πέρα απ' οτιδήποτε άλλο, τι ωραίο που είναι να βλέπεις ανθρώπους να χαίρονται μ' αυτό που κάνουν. Και,... Τι έμεινε; Να γελάσω ξανά από αγάπη...

Original ελληνικό τραγούδι

Αυτό εδώ το post το έχω στα drafts τόσο καιρό που σκούριασε. Ε, να το βγάλουμε στον αέρα να ξεσκουριάσει το καημένο. Δύο τραγουδάκια που μοιάζουν... Το γαλλικό προηγείται του ελληνικού...

boring

Ξεκίνησα 8 φορές να γράψω κάτι για το ραδιόφωνο. Αλλά το έσβησα άλλες τόσες. Βαριέμαι. Όπως βαριέμαι και σαν ακροατής πια. Αν θες πες εσύ. Εγώ εξάλλου είμαι διαπλεκόμενος. Ε... Καλό; Δεν θα γράφω εγώ. Θα γράφεις εσύ τι σε κάνει να βαριέσαι. Άντε μπορώ να γράψω κι εγώ ένα.

Αν ξανακούσω αυτό "...η καλύτερη μουσική και η καλύτερη διάθεση", νομίζω ότι θα το σπάσω!

per strada

Καλό σουκού. Η ομορφιά κάνει βόλτες δίπλα σου. Μην κολλάς στο σκουπίδι που πέταξε ο μαλάκας στον δρόμο.

Last night

Τότε θα κάνει άνοιξη...

Λίγη από την χαμένη αθωότητα σου διεκδικεί αυτός ο μήνας. Από την πρώτη του μέρα κιόλας. Να ξαναφορέσεις στα μαλλιά το στεφάνι από μαργαρίτες και παπαρούνες κι εκείνα τα μωβ λουλούδια του αγρού που ποτέ δεν έμαθα το όνομά τους. Να φορέσεις κι εκείνο το χαμόγελο της παιδικής φωτογραφίας. Τότε που έφτιαχνες μνήμες, αλλά δεν το ήξερες. Και τώρα έρχονται και σε χτυπάνε πισώπλατα. Με την καλή έννοια. Ένα δαχτυλάκι που σε χτυπάει ρυθμικά στον ώμο για να μην ξεχνιέσαι. Να κρεμάσεις το στεφάνι στην είσοδο, να μείνει εκεί για να θυμίζει την πρώτη μέρα του Μαγιού και να καεί στην φωτιά του Αη Γιαννιού. Λίγη ακόμα από την χαμένη σου αθωότητα διεκδικεί αυτό ο μήνας. Στην δεύτερη Κυριακή του. Να ξυπνήσεις. Να σηκωθείς κρυφά για να μη σε πάρει χαμπάρι. Να πας στον κήπο, και στον διπλανό κήπο, και σε όλους τους κήπους της γειτονιάς και να φτιάξεις το μπουκέτο της χρονιάς για την μαμά. Η μοναδική ημέρα του χρόνου που καμιά γειτόνισσα δεν παραπονιόταν που κόβαμε τα λουλούδια από τους κήπους. Η κρυφή συνομωσία των μαμάδων της γειτονιάς. Η μοναδική ημέρα που δεν υπολογίζαμε τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς. Ματωμένα μπουκέτα. Ιδρωμένα μπουκέτα. Ευωδιαστά μπουκέτα. Τώρα ψάχνεις να βρεις ένα τριαντάφυλλο κι ένα γαρύφαλλο που να μυρίζουν τα παιδικά σου χρόνια. Η μνήμη της όσφρησης. Δεν γκρινιάζω που τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Δεν γκρινιάζω για τα προκάτ συναισθήματα. Στεναχωριέμαι που οι σημερινοί πιτσιρικάδες θα νομίζουν ότι τα τριαντάφυλλα δεν έχουν μυρωδιά. Στεναχωριέμαι που κανένας κουμπαράς δεν θα σπάσει για να γίνει έστω ένα προκάτ μπουκέτο. Στεναχωριέμαι που μυρωδιές και χρώματα ξεβάφουν για μια συνήθεια και μόνο. Η γιορτή της μαμάς είναι πια μια αφίσα στο francise ανθοπωλείο κι ένα λουλούδι πάνω αριστερά στο logo της τηλεοπτική μας οθόνης. Κι έτσι θα περάσουν τα χρόνια. Και δεν θα έχεις κανένα στεφανωμένο χαμόγελο, έστω σε jpg, καμιά μνήμη που να σε κάνει να νοσταλγείς τα χρόνια που πέρασαν. Και κάτι ακόμα. Ψάχνω απεγνωσμένα μια χελιδονοφωλιά. Ψάχνω να βρω ένα χελιδόνι που θα κάνει μια χαμηλή πτήση πάνω από τα κεφάλια μας και θα φέρει την άνοιξη. Τότε θα κάνει πάλι άνοιξη. Όπως παλιά. Διαφορετικά θα περάσει κι αυτή έτσι. Όπως περνούν όλα έτσι. Παρεμπιπτόντως...

για την εκπομπή του ΩΣ3

Truong Quoc Tuan

κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.
Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.
Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.
Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.
Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.
Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!
Μπες στο http://www.amnesty.org.gr/ και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

Για τον κρότο της σιωπής. Εν λευκώ...

Silence of a dream by *m0nni

Για την σιωπή μου για την σιωπή σου που ήταν χρόνια κρότος. Και γι αυτούς που αν σ' αγαπούν πρέπει να μάθουν να το λένε. Πριν χρειαστεί να το κλέψεις. Αλλά πάνω από όλα για 'σένα που το ξέρεις πριν από όλους. Που το ξέρεις πρώτος. Που δεν χρειάζεται να λυπάσαι γι αυτό όμως. Δεν θα 'ταν χειρότερο να το μάθεις απ΄ τους άλλους; Σιωπή πάλι...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο

βλέπω στο άσπρο την προβολή μου

και το μετά απ' το μετά γνωρίζω.

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα

τώρα δεν θα είχα τη φωτιά στο αίμα

αν είχε χρώμα θα ήταν άσπρη τρέλλα

αν είχε σώμα θα ήταν πάλι ψέμμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο

σαν να χορεύουν με τη σιωπή μου

κι εγώ που χρόνια γύρευα τον στίχο

που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου.

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη

και την χαρίζω σε όποιον μου εξηγήσει

να έχει το μέλλον μου να επιλέξει

ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει.

Τίποτα σημαντικό ζω μονάχα εν λευκώ

Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

καλά τα λένε οι έγχρωμοί μου φίλοι

το πρόβλημά μου η υπέρβολή μου

κι ότι αργεί απάντηση να στείλει.

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος

τώρα δεν θα ήτανε φωτιά στο αίμα

αν είχε χρώμα θα ΄ταν άσπρος ο φόβος

αν είχε σώμα θα ήταν σαν κι εμένα.

Αν σ΄αγαπούν να μάθουν να το λένε

κι αν δεν στο πουν να μάθεις να το κλέβεις.

Κι αν θες να δεις τ΄αληθινά να καίνε

πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν΄ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το έχεις νοιώσει

κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος.

Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση

πως η σιώπη σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγο

Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο.

Κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα

εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω.

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω

μ΄αυτό τον τόνο του λευκόύ στο βλέμμα

του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω

με μια ελπίδα να είναι σαν κι εμένα.

Τίποτα σημαντικό ζω μονάχα εν λευκώ
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Sur le fil

Μόνο αυτό. Το πως οι σπάνε οι χορδές εκεί που σε τσακίζει η ποιότητα του συναισθήματος που χωράει σε 3 και μισό λεπτά. Ε Νεφ?

Σιωπή πάλι

Ελπίζω να μην μας πάνε μέσα. Η κλοπή δεν έγινε για εμπορική εκμετάλλευση. Μόνο για συναισθηματική. Τώρα αν μας πάνε μέσα για συγκίνηση, τουλάχιστον θα άξιζε τον κόπο. Τόση καλλιτεχνική συνέπεια αγγίζει πια τα όρια της επιστημονικής φαντασίας. Και 3 μουσικοί για να χαζεύεις. Λεμονίδης - Καλούδης - Καπιλίδης. Ένσταση καμία. Και 3 καινούρια τραγούδια. Α! Βρήκα ένσταση. Δεν είπε τον "Βυθό". Μέχρι το Πάσχα δεν πέφτει καρφίτσα. Θα πάει όμως και μετά.

lead us not into temptation

Στην πίσω αυλή υπάρχει μια σκάλα που βγάζει στα σύννεφα. Την είδα το Σάββατο. Μετά από 4 χρόνια. Αν βλέπεις κάτι μόνο όταν είσαι έτοιμος να το δεις, τι συμπέρασμα να βγάλω;

La Mome

... Δεν μου έρχεται τίποτα να πω. Μόνο αποσιωπητικά. ... Μ' έχει βαρέσει η σιωπή. ... Αλλά εδώ δεν έχεις και κάτι άλλο να πεις... Χωράει η συγκίνηση σε ένα post? ...
...
...
...
...


...
...
...
...


...
...
...
...

Χωράει μήπως η ερμηνεία της Marion Cotillard? Όπως δεν χωράει η ζωή της Edith Piaf σε μια ταινία...