Monday, March 24, 2008

Play

Τα τραγούδια είναι ύπουλα. Δεν το θέλουν. Δεν το ξέρουν. Δεν το κάνουν εσκεμμένα. Αλλά είναι. Έρχονται και σε χτυπάνε στην πιο δύσκολη στιγμή σου. Είσαι ευάλωτος κι αυτά βρίσκουν χώρο να σε βασανίσουν. «…Θα ‘μαι στο πλάι σου κι ας ματώσω…». Έχεις να διαχειριστείς το μέσα σου. Έχεις να βολέψεις τις αποφάσεις σου. Πας να βάλεις την ζωή σου στην τάξη που επέλεξες και πατάς το play ανυποψίαστος. Είναι το ίδιο τραγούδι που σιγοτραγούδαγες μέχρι χθες, μόνο που τώρα σημαίνει άλλα. «…δε χάθηκε κι ο κόσμος πια, το τζάμι αν ραγίσει, θέλω να 'ρθείς και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε, πως νιώθουμε παράφορα πως ζούμε έτσι αδιάφορα, χωρίς αυτήν την σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια…».




Μπορούν να σε πονέσουν. Δεν ζητούν και δεν παίρνουν καμιά ευθύνη. Σφυρίζουν αδιάφορα. Κάνουν ότι δεν ξέρουν πόσο σε σμπαράλιασαν. Ότι σε έκαναν κομμάτια πάλι. «…Και σε λυπούνται που δεν το έχεις νοιώσει , κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος. Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση , πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος».



Τα τραγούδια είναι φίλοι. Δεν το θέλουν. Δεν το επιδιώκουν. Αλλά είναι. Είναι ζωή. Μπορεί η καινούρια σου ζωή. Μπορεί η ζωή που επέλεξες. Η παλιά, η ίδια, από άλλη οπτική γωνία. «Βήματα παντού, φτάνουνε εδώ, κι η ζωή μου βήματα…».



ζεις, και δεν μπορείς να το χωρέσεις σε λέξεις γιατί δεν μπορείς να σταθείς απέναντί του, κάποιος το παίρνει και το κάνει μια φράση. Μια φράση που χωράει όλο το συναίσθημα. Και την ποιότητά του. «…ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές, και το πρωί ξυπνήσαμε απ' τ' όνειρο που ζήσαμε, έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές».




Κάνουν ό,τι κάνουν δεκαετίες τώρα. Παίρνουν τις στιγμές σου και τους φοράνε το ηχητικό τους background. Δεν στις κλέβουν. Στις ομορφαίνουν. Όταν τις ανασύρεις τραβάς από την δισκοθήκη σου και την μουσική τους επένδυση μαζί. Μπορεί ένα τραγούδι να χωρέσει εικόνες, μυρωδιές, αγκαλιές, ζωή. «…gives me hope when I can't believe, that for the first time…».




Παίζω με τραγούδια από πιτσιρίκι. 35 χρόνια μετά, κατάλαβα ότι κι αυτά παίζουν μαζί μου. Αν νομίζεις ότι τα χρησιμοποιείς, την έχεις πατήσει. Σε κάνουν ό,τι θέλουν. Απλά περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Να παίξουν μαζί σου. Να σε τσακίσουν. Να σε στηρίξουν. Να σε κάνουν κομμάτια. Να…
Για όσες φορές πάτησα το play και υπήρξαν θύματα θα μπορούσα να ζητήσω συγνώμη. Αλλά μάλλον το έκανα επίτηδες. Γιατί κι οι άνθρωποι είναι τόσο φίλοι, όσο και ύπουλοι. Και θα έκαναν ό,τι και τα τραγούδια. Εν γνώσει τους όμως.


5 comments:

GLOBAL said...

έτσι, όλα.

σπόρος said...

Αχ, στην αρχή των τραγουδιών, το αχ είναι γραμμένο.
(και ναι) τα τραγούδια είναι (και) αρρώστια, τί θαρρείς...
(πάνω από όλα όμως) ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ...

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... said...

Αυτη ομως δεν ειναι και η ομορφια των τραγουδιων; Eκει που νομιζεις οτι ειναι "διπλα σου", εκει που "αγγιζουν" το συναισθημα σου, εκει σε σπρωχνουν και πεφτεις...
Παρ'ολα αυτα, καποτε θα σε ξανασηκωσουν... Το παιχνιδι δεν τελειωνει ποτε...!

ξερω γω; said...

κι εγώ που χρόνια έψαχνα το στίχο που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου...

Είναι ακριβώς έτσι.

ceralex said...

ό,τι σημαίνουν τα τραγούδια για μένα... είναι γραμμένο εδώ...τόσο απλά και αληθινά...

τα τραγούδια, είναι το συν στη λέξη συναίσθημα...

να είσαι καλά αγαπητέ!