Thursday, November 08, 2007

Απίστευτος ο κόσμος...




Ένα "γεια" στο παράλληλο σύμπαν. Κάθε φορά στο μέτρημα μου βγαίνουμε περισσότεροι από όσοι φανταζόμουν. Γι αυτό να μην φαντάζομαι θα μου πεις. Και να το πάρω απόφαση επίσης. Είμαστε όσοι είμαστε. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Και όταν βρισκόμαστε ξέρουμε να περνάμε καλά. Και καθόλου σαχλά. Ουσιαστικά. Ωραίες παρέες. Ωραία βλέμματα. Ωραίες φωνές. Ωραίες κουβέντες. Να εξαιρέσω μία παρέα στο gazarte που έκανε την μουσική background της κουβέντας της. Και περισσότερες στον "Σταυρό του Νότου", που εκείνη την τελευταία Πέμπτη του Παύλου Παυλίδη, είχαν πολλά να πουν.

2 φορές στον Χαρούλη και δεν ήταν αρκετές. Πολλά νιώθεις. Λίγα μπαίνουν σε λέξεις. Ο Παυλίδης στον "Σταυρό του Νότου"μετά. Πρέπει να ξανακοιτάξω τις ορμόνες μου. Κλαίω πάλι. "Η αγάπη θα ΄ρθει". Η Μάρθα (kubara) στο Μετρό εχθές. Τελευταία μέρα. Κρίμα που έφυγα στην μέση. Μπορεί και να μην χρειάζεται να ξανακοιτάξω τις ορμόνες μου. Γελάω πάλι.



Και ένα άσχετο υστερορόγραφο. Το μόνο που δεν μου κάνει εντύπωση πια είναι το μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος. Μπορεί με μεγάλη άνεση να φτάσει ως εκεί που δεν είχες φανταστεί. Νομίζεις ότι ξέρεις τους ανθρώπους επειδή αντάλλαξες μαζί τους χιλιάδες λέξεις, μέσα σε 15 χρόνια; Πας καλά;

5 comments:

Anonymous said...

Γεια σου Knight Night, διάβασα και είδα αυτά που έβαλες στο blog σου και ζήλεψα γιατί δεν κατάφερα να δω – δυστυχώς – τον Γιάννη Χαρούλη. Είμαι συνάδελφος δημοσιογράφος, εργάζομαι στην ΝΕΤ και στο Αθηνόραμα (στο λέω γιατί πιθανόν να θεωρήσεις υπερβολή τα όσα ακολουθούν). Όταν έμαθα ότι ο Χαρούλης ξεκινάει εμφανίσεις κανόνισα παρεάκι (10 άτομα) κι έκλεισα τραπέζι στο Gazarte για την προτελευταία του βραδιά! Μίλησα στο τηλέφωνο με μια πολύ ευγενική κυρία η οποία με εξυπηρέτησε αμέσως! Θα μπορούσα να έχω κλείσει τραπέζι μέσω της εκπομπής ή του περιοδικού, θεώρησα όμως ότι δεν χρειαζόταν . Ολόκληρη την Παρασκευή το παρεάκι συζητούσε για την... έξοδο, ανυπομονώντας να περάσει η ώρα ν’ ακούσουμε τον Χαρούλη! Όταν φτάσαμε στο μαγαζί οι δυο μετρ που ήταν εκεί μας είπαν ότι το όνομά μας δεν υπάρχει στη λίστα. Τους ρώτησα ευγενικά τι θα κάνουμε και μήπως να το κοιτάξουν λίγο καλύτερα, ήταν σα να μην υπήρχαμε, γιατί κανείς δε μας απάντησε. Τους ρωτήσαμε ξανά και σε λίγο ένας από τους δυο με έπιασε από τον ώμο κάπως απότομα και με έβγαλε έξω για να το συζητήσουμε είπε... ως τότε ήμουν ήρεμη, ευγενική και περίμενα να δω τι θα γίνει. Για να μη στα πολυλογώ, μας άφησε περίπου κάνα δεκάλεπτο να περιμένουμε, στην είσοδο, άρχισα να «φορτώνω», πήγα και τον φώναξα να έρθει να το «συζητήσουμε» και ήρθε... είχε το χέρι του διαρκώς τεντωμένο (έτοιμο να με δείρει) μου είπε ότι είχα κάνει λάθος κι ότι δε μπορούσε να κάνει τίποτα, κι όλα αυτά λες και ήμουν καταζητούμενη. Τού είπαμε ότι πολλοί από την παρέα είμαστε δημοσιογράφοι κι ότι δεν είναι δικό μας το λάθος και να τσεκάρει να δει τι μπορεί να γίνει! Έβαλε τις φωνές με απειλείτε μας ρώτησε, του απάντησα πως ναι τον απειλώ! Γενικά το στυλ μου δεν είναι αυτό, δε μου αρέσει να τσακώνομαι, αντιθέτως, αλλά ο τύπος με έβγαλε από τα ρούχα μου! Έγιναν κι άλλα, ευτυχώς που δε μας πλάκωσε στο ξύλο! Εννοείται πως ξενερώσαμε και φύγαμε με τα νεύρα μας τσατάλια, εξάλλου δεν υπήρχε λόγος να μείνουμε. Θυμήθηκα τις περσινές εμφανίσεις του Χαρούλη στο Σταυρό του Νότου (είχαμε πάει τρεις φορές) κι ανυπομονώ για τις επόμενες. Απλώσ αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι ¨νταβατζήδες¨ της πόρτας να μου στερήσουν εμένα τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη, αναρωτιέμαι και για πολλά ακόμα που δεν χρειάζεται να σου τα πω, τα καταλαβαίνεις! Ήθελα απλώς κάπου να τα πω και τα είπα σε σένα! Θα τα γράψω κι επωνύμως τι επόμενες μέρες γιατί χαλάστηκα πολύ! Σ’ ευχαριστώ για το βίντεο κι ας μη το έβαλες για μένα!!!
Μαρία Χ.

Night's Knight said...

@Μαρία: τα καταλαβαίνω όλα. Γενικά οι συνθήκες στο Gazarte δεν ήταν... Γενικώς. Για να μην σου πω ότι την δεύτερη φορά που πήγα, έσταζε πάνω μου κάτι. Κλιματισμός ήταν, βροχή που έμπαινε; Κάτι πάντως. "Ποιοτική" μόστρα, "σκυλάδικη" συμπεριφορά. Το gazarte έφαγε ban. Κανονικό.

Xνούδι said...

Εδώ δεν ξέρουμε εμάς, που ανταλλάσουμε λέξεις μαζί μας τα διπλάσια και βάλε χρόνια ...

Φιλί πολύ κι άλλη τόση καλημέρα.

Anonymous said...

Το πόσο ξέρεις ή δεν ξέρεις κάποιον είναι τελικά πάντα σχετικό. Ξέρεις αυτό που σε αφήνει να δεις ο άλλος μέσα στις δεδομένες συνθήκες. Θα σε βοηθήσει κι η διαίσθησή σου να μαντέψεις και λίγα απ' όσα σου κρύβει. Υπάρχουν όμως και πράγματα που δε λέμε ούτε στον εαυτό μας, πόσο μάλλον στους άλλους, έχει δίκιο το χνούδι.
Δες τα θετικά: η ζωή είναι μια διαρκής έκπληξη, άλλοτε ευχάριστη και άλλοτε δυσάρεστη. Φαντάσου να βαλτώναμε σε μια καθημερινότητα επίπεδη και προβλέψιμη..
Και τελικά τα όρια των ανθρώπων είναι ελαστικά..

Αιολος said...

Άμα δεν έχεις και στη νύχτα τους γνωστούς σου δηλαδή τράβα σε κανα παγκάκι με πασατέμπο...