Η χαμένη λέξη

Κάθε μέρα μπαίνω μέσα για να γράψω κάτι. Κάθε μέρα δεν γράφω τίποτα στο τέλος. Μάλλον δεν μπαίνουν οι λέξεις στην σειρά αυτές τις ημέρες. Αρνούνται. Πέφτουν κάτω και σκάνε. Στο πάτωμα. Στο μυαλό. Ακουμπάνε στην άκρη του συναισθήματος και μετά γυρνάνε την πλάτη τους και φεύγουν. Σαν να μην τις αφορά. Σαν να μην είναι αυτές που θα το περιγράψουν.

Ευχή

Να 'πεφτε ένα χιόνι. Να 'πεφτε μια νύχτα. Να 'πεφτε η αγκαλιά σου. Τη νύχτα. Με χιόνι.

Week-End

Κοίτα

εγώ

...δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις

Ό,τι προλάβω

Είδα μια ευχή να πέφτει. Και δεν πρόλαβα. Είδα μια μέρα να περνάει. Και δεν την πρόλαβα. Είδα μια χαρά να προσπερνάει. Και δεν πρόλαβα. Είδα μια στιγμή να χάνεται. Και δεν την πρόλαβα. Είδα μια ζωή. Δεν ήταν αργά. Δεν είναι νωρίς. Είναι ό,τι προλάβω.

Παροχή κομμένη

Σηκώθηκα κι ήταν κομμένο το ρεύμα. Κομμένες οι παροχές. Κολημένος ένας στίχος στο μυαλό μου. Χωρίς λόγο. Λέω. Σηκώθηκα κι ήταν κομμένο το ρεύμα. Κι ήταν κομμένα τα φτερά.

Lies

so out of line, with the stars and the sky,
with our feet wet with dew, we will sing me and you,
with your hands on my chest, say i loved you the best and kiss me, kiss me

take your hand from my hand, close the door silently,
in an hour or so you'll kiss your husband's lips,
in the fleeting remorse you know it's the pain that's so good so kiss me

and if you want me to lie, then i will, i don't mind

jagged thorns, cut my lips

make them better, make them bleed,
punch your fist in my chest and save your tears for someone good,
did you think this was love, do you think you're the first, then kiss me

and if you want me to lie, then i will, i don't mind

Στον επόμενο τόνο...ακριβώς

Σε 5 ημέρες. Για τρεις 3 ημέρες. Μετά σε 8 ημέρες. Για 5 ημέρες. Αυτές που θες να τσουλάνε. Κι αυτές που θες να κολλάνε. Μόνο που κι αυτό το δευτερόλεπτο θα πέσει ακριβώς στην ώρα του. Ούτε πιο γρήγορα. Ούτε πιο αργά.

Άσπρος Γάτος, Μαύρη Γάτα

Δεν υπάρχει γκρι. Από το μαύρο κατευθείαν στο άσπρο. Των άκρων. Τον ενδιάμεσο γκρι συμβιβασμό εγώ δεν θα τον πάρω. Εχθές νύχτωσε μια άσπρη νύχτα. Που ξημέρωθηκε στα άσπρα.

Ασκήσεις θάρρους

Σήμερα, μέχρι τώρα, έχω πει ήδη 3 ΟΧΙ. Στους τύπους που θέλουν να μου καθαρίσουν τα τζάμια στο φανάρι. Είναι γνωστό εξάλλου ότι τα όχι μας είναι αυτά που μας καθορίζουν. Είδες; Είμαι σε καλό δρόμο. Και που ξέρεις; Μπορεί να πω και κανένα ακόμα. Στο φανάρι. Εννοείται.

"I like high drama"

H υπέρτατη Tori στην Guardian:

...
Do you care about fame?

Sure I do. The "if anyone else likes my music, it's a bonus" line is bullshit. If I was writing songs just for me I'd only play them in my living room, alone.
...

Ουφ. Πάνω που είχαν αρχίσει να με πείθουν οι εδώ για το αντίθετο...

Góðan dag

Elska dancing to Boy Lilikoi from Jónsi on Vimeo.

http://www.jonsi.com/

Δείχνει χειμώνα

Μην ενοχλείσαι. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Έτσι όπως έπεφτε το φεγγάρι πάνω στην θάλασσα μου φάνηκε σαν καλοκαίρι. Νύχτα λίγο πριν το ξημέρωμα. Αλλά νύχτα. Και μετά όπως ξημέρωνε το βλέμμα μου έπεσε στον δείκτη της θερμοκρασίας. Και έλεγε 2 βαθμούς. Το ταμπλό δείχνει χειμώνα...

Τα απαραίτητα

Ένα απόγευμα με πήρε τηλέφωνο η Ελένη και μου έδωσε το θέμα. Σαν το "βγάλτε μια κόλλα χαρτί". Το θέμα έλεγε "Μετά την κρίση". Και μετά, και πριν, και κατά την διάρκεια, ό,τι εγώ νομίζω ότι θα μου μείνει από μια ολόκληρη ζωή. Μια αγκαλιά. Αυτό ήθελα να βάλω στο χαρτί. Μια αγκαλιά...:


Το ασανσέρ χαλασμένο και παρατημένο έτσι εδώ και καιρό. Άρχισαν να ανεβαίνουν τους ορόφους με στάση σε κάθε πλατύσκαλο. Όχι για ανάσες. Για μια αγκαλιά. Για ένα έστω φιλί. Δόση μέχρι τον επόμενο όροφο. Γέλαγαν και οι δύο στην σκέψη μιας πόρτας που μπορεί να άνοιγε ξαφνικά. Πλατύσκαλο. Φιλί. Και μετά χέρι χέρι μέχρι το επόμενο. Πλατύσκαλο. Αγκαλιά. Φιλί. Το μπλουζάκι μένει στα κάγκελα του 3ου. Ακόμα ένας όροφος. 27 σκαλιά μετρημένα και ένα ακόμα πλατύσκαλο. Το παντελόνι σου. Το παντελόνι μου. Αγκαλιά και ένα φιλί που χάνει το μέτρημα του χρόνου.

Κανείς τους δεν ξέρει πόσο κράτησε. Το κλειδί γυρνάει στην πόρτα, το φως από την λάμπα του δρόμου μπαίνει λοξά και δεν βρίσκει πουθενά εμπόδιο για να κάνει σκιές. Μόνο δυο σώματα. Κάνει βήματα προς τα πίσω. Όχι από ανασφάλεια. Από την απόλυτη ασφάλεια. Έχει αφεθεί. Ένα στρώμα στο πάτωμα και το ίδιο φως από την λάμπα του δρόμου που μπαίνει λοξά και δεν βρίσκει πουθενά εμπόδιο για να κάνει σκιές. Ούτε τα 2 σώματα. Έχουν πέσει στο στρώμα.

Όταν βρέθηκαν εκεί δεν έχει μείνει πια κανένα ρούχο πάνω τους. Ίσως μόνο το εσώρουχο. Παρατήρησε το χρώμα των σεντονιών. Μόνο γιατί έδειχναν τόσο μπλε μέσα στο σκοτάδι. Σα να βουτάει στον βυθό. Και μετά την μυρωδιά τους. Που δεν ήταν του απορρυπαντικού. Που ήταν η ίδια με το σώμα που τώρα αγκάλιαζε. Όπου και να γύρναγε η ίδια μυρωδιά. Την ρουφούσε και δεν έφτανε. Μούδιασμα από την μία.

Όλες οι αισθήσεις σε λειτουργία από την άλλη. Χέρια. Στόματα. Χέρια. Κάτω. Μέσα. «Αυτό που ζω τώρα», σκέφτηκε «μπορεί να είναι το πάντα. Αν υπάρχει «πάντα», αυτό είναι.» Χέρια. Χείλια. Ανάσα. Μυρωδιά. Αφή. Και αυτό που δεν είχε ξανανιώσει πριν από το χθες και το ξαναζούσε για δεύτερη φορά τώρα. Αυτή η αίσθηση ότι ανήκει. Ότι εδώ ανήκει. Το βάρος του άλλου σώματος. Ωραίο βάρος. Η μυρωδιά του. Η ανάσα βάραινε. Κι άλλο. Τελείωνε. Τελείωνε. Τελείωνε. Τελείωσε. Υδρώτας. Μυρωδιά. Χέρια. Χείλια. Αγκαλιά. Ηρεμία. Αγκαλιά. Και το φως από την λάμπα του δρόμου.

-Είσαι σαν παιδάκι στο ημίφως

-Σ’ αγαπάω

Ένα ρήμα που ξέφυγε από μόνο του. Άκουσε την λέξη που μόλις είπε καιπαραξενεύτηκε. Όχι που το είπε. Που το ένιωθε. Όχι μόνο που το ένιωθε. Που μπορούσε να το πει. Έτσι. Χωρίς να το περάσει από κανένα φίλτρο. Έτσι. Μέσα σε ένα βράδυ σταμάτησε να αυτολοκρίνεται. Και ξεκίνησε να μιλάει. Να βάζει σε λέξεις αυτό που ένιωθε. Όπως το ένιωθε.

-Σ’ αγαπάω, είπε πάλι.

-Όλα τα κύτταρα χειροκροτούν. Σαν να σε ήξερα μια ζωή.

Αγκαλιάστηκαν σφιχτά και εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησε τι συνέβαινε. Είχε βρει μια αγκαλιά να χωράει ακριβώς. Ένιωσε ότι ανήκει. «Χωράω ακριβώς» σκέφτηκε φωναχτά. Άκουσε τις λέξεις και δεν μπορούσε να πιστέψει πώς μπόρεσαν τελικά αυτές οι δύο λέξεις να μπουν στην σειρά. Όχι από μόνες τους. Αλλά με το νόημα που κουβαλάνε. Κάποιος εκεί μέσα, στο μυαλό, χαμογελούσε. Άκουγε το χαμόγελο. Άκουγε τον θόρυβο που έκανε το φως της λάμπας όπως έσκαγε λοξά στο πάτωμα του δωματίου.

Τώρα που τα μάτια συνήθισαν το ημίφως κοίταξε γύρω. Κοίταξε πάνω. Από πάνω τους μόνο ένας ουρανός. Μόνο ο ουρανός. Από πάνω τους κρεμόταν μόνο ο ουρανός με ένα φεγγάρι στην γέμιση. Λίγων ημερών. Με ένα φεγγάρι χαμόγελο. Δεν υπήρχε ο από πάνω όροφος.

Μόνο ο ουρανός. Δεν υπήρχαν παράθυρα. Πόρτες. Δεν υπήρχαν οι τοίχοι του σπιτιού. Δεν υπήρχε τίποτα μέσα στο σπίτι. Μόνο το φως από την λάμπα του δρόμου που έπεφτε λοξά και δεν έβρισκε πουθενά εμπόδια για να κάνει σκιές.

Μόνο το φως, μόνο αυτό εδώ το στρώμα, μόνο αυτή εδώ η αγκαλιά, αυτή εδώ η ανάσα, μόνο αυτή αυτή εδώ η μυρωδιά. Και μόνο αυτή η αίσθηση. Ότι επιτέλους ανήκει. Είδε το πλάνο να ανοίγει και την κάμερα να τους τραβάει από ψηλά. Δύο σώματα βυθισμένα στο μπλε του κοβαλτίου των σεντονιών.

Μια αγκαλιά στην οποία χώραγε ακριβώς. Έριξε το βλέμα προς την κάμερα. Από πάνω της μόνο ο ουρανός. Γεμάτος αστέρια. Τα απαραίτητα σκέφτηκε. Τα απαραίτητα συνειδητοποίησε. Χρειάστηκε να αποκτήσει και να χάσει τα πάντα για να μάθει την λέξη. «Τα απαραίτητα» ξανασκέφτηκε. Πιο δυνατά αυτήν την φορά. Έχασε αυτά που νομίζε ως «τα πάντα» και τώρα, μετά την κρίση, κέρδισε μια λέξη. Μια ζωή. Μια λέξη. Μια αγκαλιά που χωράει ακριβώς. Μια λέξη. Και τον άνθρωπό του. «Τα απαραίτητα» είπε.

- Ξέρεις κάτι; Μπορώ να ζήσω μόνο με αυτό. Εσύ κι εγώ. Τα απαραίτητα.